Η πολιτική ζωή αυτής της χώρας κατατρύχεται χρόνια τώρα από φαντάσματα και ιδεοληψίες.
Εχουμε έναν πρωθυπουργό τον οποίο στοιχειώνουν ο παππούς και ο πατέρας του, με την καλή αλλά και την κακή έννοια.
Εναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που πρέπει να αποδειχθεί άξιος συνεχιστής της προγιαγιάς του, η οποία αυτοκτόνησε το 1941 την ημέρα που οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα.
Ενα κόμμα, το ΚΚΕ, το οποίο ανεξαρτήτως προσώπων και ενώ καίγεται ο κόσμος ασχολείται με την ημιδικαίωση του Αρη Βελουχιώτη και την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη.
Εναν αυτοδημιούργητο, απρόβλεπτο -κατά άλλους ακροδεξιό, κατά άλλους εθνικοσοσιαλιστή κατά άλλους ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος)- αρχηγό που θα ήθελε να τον αποκαλούν του Αητού ο Γιός.
Εναν ηγέτη ετερόκλητου συνασπισμού δυνάμεων που αγωνίζεται να αποδείξει ότι η επιλογή του ως εκλεκτού, αρχικά από τα ΜΜΕ -στα πρώιμα νιάτα του- και στην πορεία από τον πολιτικό του μέντορα (άσχετο αν λίγο μετά τον αποκήρυξε), ήταν σωστή.
Τη θυγατέρα του του πλέον αμφιλεγόμενου πολιτικού της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας, που ζητάει το θρόνο τον οποίο της είχαν τάξει.
Και έναν υπουργό δαιμονιωδώς ιδιοφυή, εξαιρετικά αυτοκαταστροφικό στο παρελθόν ο οποίος αποφάσισε να μείνει στην ιστορία τουλάχιστον για την αυτοθυσία του.
Στη μέση βρίσκεται ο ελληνικός λαός ο οποίος δεν είναι άμοιρος ευθυνών καθώς έχει πιστέψει ότι ο Θεός έχει επιλέξει ως πλέον αγαπημένη του αυτή τη γωνιά της Γης -κάτι σαν τους celebrities και τη Μύκονο.
Τώρα λοιπόν βγάλτε συμπέρασμα για τα χάλια μας.