Στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας, το ραδιόφωνο είναι πάντα η καλύτερη παρέα. Από επαγγελματική διαστροφή, σταμάτησα όταν έπεσα πάνω στον Αντώνη Σαμαρά να μιλά στην Εκτελεστική Γραμματεία της Νέας Δημοκρατίας. Όσο έλεγε τα γνωστά και τετριμμένα περί λάθους συνταγής άκουγα με καρτερία. Όταν είπε το περίφημο «εγώ δεν είμαι λαϊκιστής» κόντεψα να τρακάρω τον δυστυχή μπροστινό μου! Ο κατ' εξοχήν ηγέτης του λαϊκισμού από την εποχή ακόμη της Πολιτικής Άνοιξης (πριν τον διαδεχθεί επάξια ως αρχηγός κόμματος ο Γιώργος Καρατζαφέρης), αποποιείται την στόφα του! «Εδώ κάτι τρέχει» σκέφτηκα και πάτησα φρένο. «Ή μας δουλεύει ή έρχεται στην εξουσία». Πιθανόν και τα δυό, αλλά μην μας περνάνε και για χαχόλους, όσοι ράβουν κουστουμάκια εξουσίας. Από την εποχή των λαβάρων του «Μακεδονικού», μέχρι την στάση του στις απεργίες των ταξιτζήδων. Και από το δημεγερτικό-εθνικιστικό παραληρηματικό όραμα του εορτασμού των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821(!) με τις αλλαγές βιβλίων, μέχρι τις πομφόλυγες περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου με την τρόικα και τους ευρωπαίους ηγέτες. Όλες οι δημόσιες παρεμβάσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεχειλίζουν από λαϊκισμό, πατριωτισμό στα όρια μιας ανάδελφης εθνικιστικής περιχαράκωσης. Τα ίδια πάνω-κάτω του... σούρνει και ο Γιάννης Λούλης στο πρόσφατο βιβλίο του, όπου κατηγορεί τον Σαμαρά ότι ασκεί «την πιο λαϊκίστικη αντιπολίτευση στον χώρο της ευρωζώνης: Διατείνεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο, ενώ δεν υπάρχει καμία τέτοια προοπτική».
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, στις σειρήνες του λαϊκισμού δεν αντιστάθηκαν άλλοι κι άλλοι... Και δεν λεω για τον Ανδρέα Παπανδρέου, που το είχε στο αίμα του. Λέω για τον Σημίτη – βράχος του ορθολογισμού - λίγους μήνες πριν παραδώσει, έσπευδε να ανακοινώσει πακέτα δις ευρώ μπας και ανακάμψει στις δημοσκοπήσεις. Ο Κώστας Καραμανλής έκανε αφειδώς προσλήψεις και προανήγγειλε μονιμοποιήσεις των σταζιέρ, γνωρίζοντας το δημοσιονομικό πρόβλημα. Ενώ ο σημερινός Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, υπέκυψε στο «λεφτά υπάρχουν». Για να μείνω στους κυβερνώντες, μην πω για τους ηγέτες αριστερών και δεξιών κομμάτων που πλειοδοτούν σε εύκολες παρόλες. Συμπέρασμα; Από λαϊκισμό πήξαμε, από ηγέτες πάσχουμε. Τι ψηφίζουμε ρε παιδιά;