Οι Επιμηθείς μου ήταν πάντα πιο δυσάρεστοι από τους Προμηθείς. Από την άλλη δεν είχα ποτέ απέχθεια για της Κασσάνδρες οι οποίες – ειρήσθω εν παρρόδω – πάντοτε επιβεβαιώνονται. Η πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο, αλλά στις δημοκρατίες το επιβάλλει. Οι μοναχικές φωνές όμως, ενίοτε είναι σοφές και – κάπου-κάπου απογυμνώνουν την φύση του "όχλου". Όπως ο Άγγελος-Εξάγγελος του Σαββόπουλου "που είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει" και χάιδευε τ' αυτιά των Αθηναίων. Όταν όμως – σε μια κρίση ειλικρίνειας – είπε τ' αληθή, εκείνοι τον έδιωξαν. Μαθημένοι στις κολακείες των αρχόντων τους του είπαν "αφού δεν είχες νεα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μην μας πεις κανένα".
Μερικές σκόρπιες σκέψεις που μου ήρθαν άναρχα στο νου, όταν διάβασα τη νέα "προφητεία" του Κώστα Σημίτη. Αναμφίβολα δεν υπήρξε ποτέ "δημεγέρτης" πολιτικός. Ήταν ωστόσο νουνεχής, μετρημένος και σοβαρός με σαφές ευρωπαϊκό προφίλ. Διατηρεί, ακόμη, εξαιρετικές σχέσεις με τα κέντρα λήψης αποφάσεων εξ ου και τα όσα λέει κατά καιρούς δεν είναι αποκυήματα φαντασίας, αλλά πατούν σε στέρεη βάση.
Προ καιρού είπε ότι είναι ανάγκη να γίνει haircut 30%, μονομερώς από την Ελλάδα. Την Κυριακή σε νέο άρθρο του επέσεισε τον κίνδυνο για έξοδο της χώρας από το ευρώ, αποκαλύπτοντας ότι έχουν επεξεργαστεί ήδη τα νομικά προαπαιτούμενα. Ένας πρώην Πρωθυπουργός – που μάλιστα έχει συνδέσει το όνομα του με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη – έχει κάθε δικαίωμα να εκφέρει δημόσια την άποψη του. Θα έλεγα έχει την υποχρέωση προς τούτο. Κινδυνολογία; Μπορεί.
Αλλά προτιμώ – ως πολίτης – να ακούω όλα όσα απεργάζονται οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών παρά να τα μαθαίνω εκ των υστέρων. Ο Σημίτης έχει ευθύνη όχι μόνο να τα λέει, αλλά να αξιοποιεί και τις όποιες επαφές του για να αποτρέψει – ει δυνατόν – τα χειρότερα. Δεν με ενδιαφέρει αν τον αξιοποιεί ο Γιώργος, αν έχουν «μούτρα» μεταξύ τους, αν τους χωρίζει αβυσσαλέο μίσος. Η υπόθεση είναι εθνική και δε χωρούν μιζέριες.
Παρεμπιπτόντως, πιστεύω πως θα έπρεπε ο ίδιος ο Σημίτης να έχει κάνει την αυτοκριτική του. Η μόνιμη επωδός της Τρόικα, εξαρχής, ήταν πως πρέπει να αποπληθωριστούν οι οικονομικές αξίες στη χώρα μας, δεδομένου ότι το 60-70% του ΑΕΠ πήγαινε στην κατανάλωση. Και αφού δεν έχουμε δραχμή για να υποτιμήσουμε, πάμε σε μειώσεις μισθών και χαράτσια. Θα ενθυμείται φαντάζομαι ο Σημίτης, ότι η «μεγάλη αρπαχτή» έγινε το βράδυ της ένταξης μας στο ευρώ. Η ισοτιμία ήταν 340,75 αλλά οι αυξήσεις που έγιναν εν μια νυκτί ήταν της τάξης του 1000% ή του 2000%. Θυμηθείτε πόσο πληρώναμε έναν καφέ σε δραχμές και πόσο σήμερα με ευρώ. Πόσο είχε ένα μπουκαλάκι νερό πριν και πόσο μετά. Πόσα σούπερ μάρκετ αύξησαν την αξία του εμπορεύματος τους κατά μερικές δεκάδες εκατομμυρίων σε μια νύχτα, όταν μετατράπηκε η δραχμή σε ευρώ. Οι κατ' ευφημισμόν ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν έκαναν τη δουλειά τους. Και αυτή η «φούσκα» που δημιουργήθηκε – και την οποία τώρα πληρώνουμε εν πολλοίς- είναι μια από τις μεγαλύτερες ευθύνες της κυβέρνησης Σημίτη.