«Δεν θα γίνουμε Ινδία» διαμήνυσε ο πρωθυπουργός στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με τους οποίους συναντήθηκε χθες και απάντησε έτσι στην νέα απαίτηση της Τρόικα, αυτή τη φορά για μειώσεις στους κατώτερους μισθούς και μεροκάματα του ιδιωτικού τομέα.
Ρίχνοντας μια ματιά στους πίνακες με τα στατιστικά στοιχεία είδα ότι το 2009 το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα στην δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα του πλανήτη ήταν περίπου 1032 δολάρια όταν το αντίστοιχο πόσο για τη χώρα μας ήταν περίπου 30.000 δολάρια.
Το μέγεθος της διαφοράς χαώδες όπως –ελπίζω- και το μέγεθος της υπερβολής που χρησιμοποίησε ο κ.Γιώργος Παπανδρέου θέλοντας να δείξει ότι δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούμε να βυθιστεί ακόμα περισσότερο ο κατώτερος μισθός που προβλέπει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Το πρόβλημα είναι πώς παρά την «ηρωική» δήλωση του πρωθυπουργού, αυτοί που αποφασίζουν πλέον στη χώρα μας έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Για την ακρίβεια , έχουν τον τελικό λόγο για να εκταμιευθούν τα χρήματα που θα μας επιτρέψουν να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου για να μην επέλθει στάση πληρωμών.
Έτσι, οι διαβεβαιώσεις του κ. Παπανδρέου μου θυμίζουν όλες εκείνες τις επίσης «ηρωικές» δηλώσεις που έκαναν ο ένας μετά τον άλλον πριν από ένα χρόνο κορυφαίοι υπουργοί, ότι δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο και ότι αυτό αποτελούσε «κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση. Όπως μου θυμίζουν και τις δηλώσεις που έκαναν όλοι τους- με πρώτο τον πρωθυπουργό- δύο χρόνια πριν , ότι δεν θα προσφεύγαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Φοβάμαι, ότι με τον τρόπο που διαπραγματευτήκαμε με τους δανειστές μας από τα τέλη του 2009 μέχρι σήμερα, τους οδηγήσαμε να νιώθουν πλέον – και να είναι ενδεχομένως- απόλυτα αφεντικά . Αφεντικά τα οποία αποφασίζουν ότι θεωρούν καλύτερο για τα δικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για τις αγωνίες και τα άγχη ενός ολόκληρου λαού.
Ινδία λοιπόν μπορεί να μην γίνουμε. Άλλωστε δεν έχουμε και... ελέφαντες. Αλλά η πορεία προς ένα αύριο πιο στενάχωρο και πιο δύσκολο για τους περισσότερους είναι πλέον προδιαγεγραμμένη.