"Φταίει το κακό το ριζικό μας; Φταίει ο θεός που μας μισεί;» αναρωτιέται κοντά έναν αιώνα πίσω ο πάντα επίκαιρος Κώστας Βάρναλης. Το ρητορικό ερώτημα έχει απαντήσεις. Δυσάρεστες, αλλά απαντήσεις.
Μερικά απτά και απλά παραδείγματα: Αίφνης τελευταία σηκώθηκε «αχός βαρύς» για το μισθολόγιο. Το είχε κάνει ο Ραγκούσης; Το είχε αμελήσει ο Ρέππας; Αυτά πιθανόν να τα βρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Το θέμα είναι άλλο: Είμαστε χρεοκοπημένοι – ουσιαστικά - ως χώρα και ζούμε με δανεικά; Είμαστε εδώ και χρόνια. Αλλά τώρα το ανακάλυψαν. Πάμε παρακάτω: Πρέπει να κάνουμε ότι λένε οι δανειστές μας αλλιώς πάπαλα τα ωραία ευρουλάκια; Μάλιστα. Μας είπαν οι κακοί τροϊκανοί – μεταξύ άλλων – να κάνουμε ενιαίο μισθολόγιο; Μας το είπαν. Κάναμε; Όχι. Εγώ τουλάχιστον θυμάμαι ότι υπουργός της κυβέρνησης, το καλοκαίρι έπεισε εφοριακούς και τελωνειακούς να λήξουν την απεργία τους με το επιχείρημα της προσωπικής διαφοράς. «Αφήστε να λένε οι κουτόφραγκοι, θα σας βάλουμε την προσωπική διαφορά και καθαρίσαμε» ήταν το πνεύμα. Αμ δε! Οι κουτόφραγκοι μας έτριψαν στα μούτρα τα πονηρά τεχνάσματα και αναγκάστηκε ο υπουργός Οικονομικών να δηλώσει ηρωικά «προσωπική διαφορά, τέλος!». Ποιός φταίει λοιπόν; Οι «κατακτητές»; Το ριζικό μας; Ή το κακό μας το κεφάλι;
Παράδειγμα δεύτερο: Μήνες ακούω τον Πρωθυπουργό και τους δύο υπουργούς Οικονομικών («Παπακ» και «Μπένι») να λένε ότι δεν μπορούμε να πιάσουμε τη φοροδιαφυγή. Και οι δύο επιχείρησαν να «ψήσουν» την τρόικα ότι θα «πάρουμε τόσα» από την πάταξη των φοροφυγάδων. Οι κουτόφραγκοι πάλι αποδείχθηκαν άπιστοι Θωμάδες και άριστοι γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας. «Ξεχάστε τα αυτά και φέρτε ζεστό χρήμα. Από εκεί δεν πρόκειται να πάρετε τίποτα». Άντε πάλι να βρούμε ισοδύναμα. Και μας το λένε κατάμουτρα: «Επειδή δεν μπορούμε να συλλάβουμε τη φοροδιαφεύγουσα ύλη, την πληρώνετε εσείς, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι». Ποιός φταίει πάλι εδώ; Εμείς που φοροδιαφεύγουμε; Οι κακοί τροϊκανοί; Οι κυβέρνησεις που διαχρονικά βολεύονται με το μαύρο χρήμα της ελληνικής οικονομίας;
Πολύ φοβούμαι ότι «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε – ίσως – κάποια θάμα». Αλλά τα θαύματα τελείωσαν. Όπως και τα λεφτά. Οι ευθύνες όλων είναι ιστορικές. Όλα τ' άλλα είναι ιστορίες της Χαλιμάς.