Περπατάω χθες το πρωί στην Πατησίων, κοντά στην Ομόνοια πηγαίνοντας σε μια δημόσια υπηρεσία που βρίσκεται στην περιοχή. Οι εικόνες πουβλέπω καταθλιπτικές...Τα μισά μαγαζιά άδεια με την ένδειξη «διατίθεται» που έχει αντικαταστήσει εδώ και λίγο καιρό το «ενοικιάζεται». Δεκάδες αλλοδαποί και λιγοστοί Έλληνες περνάνε μπροστά από τα καταστήματα που έχουν απομείνει ανοιχτά, αλλά κανείς δεν μπαίνει μέσα.
Ένας καταστηματάρχης -γύρω στα 45 με 50 η ηλικία του -με σταματάει μπροστά από το μαγαζί του που πουλάει ρούχα «Δουλεύω εδώ πάνω από 25 χρόνια αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα» μου λέει. «Αναδουλειές παντού» του απαντάω κι εκείνος ξεσπάει : «Να σου πω κάτι. Αν ήταν μόνο οι αναδουλειές θα έκανα υπομονή. Όμως εδώ η ζωή μας έχει γίνει κόλαση. Οι Νιγηριανοί πουλάνε ναρκωτικά στην μέση του δρόμου μέρα μεσημέρι και δεν τους ενοχλεί κανένας. Αστυνομικός δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Τα πρεζάκια κυκλοφορούν ζωντανοί-νεκροί ανάμεσα μας. Πες μου ποιος άνθρωπος να πλησιάσει στα μαγαζιά. Πες μου, ποιος πελάτης, τώρα που χειμωνιάζει και νυχτώνει νωρίτερα, θα περάσει βράδυ από εδώ;»...
Τον άκουγα αγανακτισμένο και-κυρίως-απελπισμένο και δεν είχα λόγια να του απαντήσω. Έφυγα και περπάτησα μερικά τετράγωνα για να φτάσω στην δουλειά που ήθελα να πάω, κάπου κοντά στο Πολυτεχνείο. Τα πράγματα, όπως ακριβώς μου τα είχε περιγράψει λίγα λεπτά νωρίτερα. Διακινητές ναρκωτικών στα πεζοδρόμια και δίπλα τους απελπισμένοι άρρωστοι να διαπραγματεύονται για τη δόση τους. Αστυνομικός ούτε για δείγμα. Ούτε καν δημοτικός. Φαίνεται όλοι τους εκείνες τις πρωινές ώρες έχουν επιστρατευθεί για να βρίσκονται στο «τρίγωνο» Βουλή - Κολωνάκι - Χίλτον. Βρώμα και δυσωδία στα πεζοδρόμια της Πατησίων. Και σε κάποιες διασταυρώσεις με μικρά δρομάκια, μυρωδιά που θύμιζε δημόσιες τουαλέτες. Κι όλα αυτά, σ ένα σημείο κεντρικό, με μεγάλη κυκλοφορία που κάποτε- όχι πολλά χρονιά πριν- αποτελούσε ένα από τα πλέον εμπορικά κομμάτια της πρωτεύουσας.
Αναρωτιέμαι πράγματι αν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που να αποτελεί τόσο ξέφραγο αμπέλι στο οποίο όποιος θέλει μπαίνει και βγαίνει όποτε θέλει. Μια χώρα που οι έμποροι ναρκωτικών -μικροί και μεγάλοι-έχουν απλώσει τα δίχτυα τους τόσο φανερά χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Μια χώρα που στην πρωτεύουσα της οι καταστηματάρχες, οι οποίοι πληρώνουν δημοτικά τέλη και μάλιστα αλμυρά, δεν προστατεύονται από κανέναν. Μια χώρα υπό κατάληψη από δανειστές κι από εκατομμύρια επισκέπτες που όμως δεν τους κάλεσε ποτέ κανείς. Μια χώρα που οι αρχές υπάρχουν για να υπηρετούν τους λίγους και όχι τους πολλούς.
Το χειρότερο απ' όλα... φοβάμαι ότι τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο στο ορατό μέλλον. Δυστυχώς..