Φτάνοντας στις τελευταίες μέρες αυτού του τόσο μελαγχολικού Σεπτέμβρη δεν υπάρχει Ελληνική οικογένεια που να μην έχει αρχίσει ήδη να νιώθει την θηλιά των λογαριασμών να σφίγγει όλο και πιο έντονα και να δυσκολεύει όλο και περισσότερο την ανάσα σ αυτούς που πρέπει να τους εξοφλήσουν.
Η πρώτη δόση της τριπλής έκτακτης εισφοράς πρέπει να πληρωθεί μέχρι την Παρασκευή το αργότερο. Η ΔΕΗ έστειλε ήδη τον εκκαθαριστικό λογαριασμό που για χιλιάδες σπιτικά και καταστήματα είναι διπλός αφού ο προηγούμενος , στα μέσα του καλοκαιριού , έμεινε απλήρωτος επειδή - όπως μου έλεγε ένας φίλος- «τα παιδιά έπρεπε να πάνε έστω και για μια εβδομάδα διακοπές». Τα μπιλιετάκια από την ΕΥΔΑΠ, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, τις ασφαλιστικές εταιρίες για το αυτοκίνητο η το μηχανάκι είναι κι αυτά στοιβαγμένα στο ράφι και περιμένουν. Τα σχολεία άνοιξαν όπως και τα φροντιστήρια. Μαζί ξεκίνησαν και τα δίδακτρα για όσους αντέχουν ακόμα την ιδιωτική παιδεία αλλά και όσους έχουν τα παιδιά τους σε Δημόσια και υποχρεώνονται να καταφεύγουν στην Παραπαιδεία...
Σταματάω κάπου εδώ αν και θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμα από τα απολύτως υποχρεωτικά... Σταματάω γιατί όποιος έχει η -στην καλύτερη περίπτωση- μοιράζεται την ευθύνη για ένα σπίτι με παιδιά τα γνωρίζει καλά... Όπως γνωρίζει κι αυτά που τον περιμένουν...
Το χαράτσι στην επόμενη ΔΕΗ για το σπίτι του, το ΕΤΑΚ, ο ΦΑΠ , τα τέλη κυκλοφορίας και άλλα που έρχονται κι έρχονται κι έρχονται... Βεβαίως ο κ. Βενιζέλος μας είχε προειδοποιήσει ότι ο Σεπτέμβριος θα είναι ένας «κολασμένος μήνας». Όπως και ο Οκτώβριος... Και νομίζω ότι όλοι οι μήνες στο ορατό μέλλον κάπως έτσι θα είναι.
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι ποιοι και πόσοι από εκείνους που αποφασίζουν για μας- με την ψήφο μας πάντοτε- γνωρίζουν πράγματι τι θα πει «κολασμένος μήνας». Πόσοι έχουν νιώσει την αγωνία του να μετράς και να ξαναμετράς για να δεις αν βγαίνεις για να πληρώσεις ένα λογαριασμό. Πόσοι έχουν ξυπνήσει νύχτα από την αγωνία της επόμενης ημέρας που λήγει η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η εφορία, ο ΦΠΑ...
Κάποιοι είναι σίγουρο ότι το έχουν νιώσει... Αρκετοί όμως ποτέ... Αυτούς τους τελευταίους εκνευρίζομαι πολύ όταν τον τελευταίο καιρό τους ακούω να μιλάνε με τόση ευκολία για τις θυσίες στις οποίες υποβάλλεται ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων και να τις θεωρούν απολύτως αναγκαίες. Μπορεί πράγματι να είναι αναγκαίες, δε λέω. Αλλά ας αφήσουν να μας το πουν εκείνοι που γνωρίζουν τι θα πει «θυσίες».