Αντιλαμβάνομαι την αγωνία του κ. Βενιζέλου να πείσει τους δανειστές μας ότι θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας για να ξεκινήσει και πάλι η χρηματοδότηση της χώρας. Αντιλαμβάνομαι και το άγχος του για την απόδοση των σκληρών αποφάσεων για απολύσεις και φόρους που του έχουν χρεωθεί προσωπικά από την κοινωνία.
Αυτό που δεν μπορώ να αντιληφθώ είναι σε τι εξυπηρετεί η εμμονή του στη συνεχή δημόσια συζήτηση όλων των σεναρίων φρίκης που μπορεί να μας πέσουν κατακέφαλα, αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως θα θέλαμε. Η δήλωση περί Αργεντινής- για παράδειγμα- την οποία μάλιστα έκανε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, σε τι θεωρεί ότι βοήθησε τον στόχο να ψηφιστούν και -κυρίως-να εφαρμοστούν τα μέτρα που πρόσφατα ανακοινώθηκαν.
Η σκέψη που πιθανώς κάνει είναι ότι τροφοδοτώντας με ανάλογα σενάρια την κοινωνία, την υποχρεώνει να αποδεχθεί τις αποφάσεις αδιαμαρτύρητα και να πληρώσει αυτά που της ζητούνται. Λογικό ίσως να ακούγεται...
Από την άλλη πλευρά όμως, αυτά τα σενάρια είναι που σπρώχνουν τους καταθέτες να βγάζουν χρήματα από τις τράπεζες δημιουργώντας τεράστια προβλήματα ρευστότητας στην αγορά. Αυτά τα σενάρια δυναμιτίζουν ακόμα περισσότερο το ήδη άθλιο κλίμα στην οικονομία και σπρώχνουν το
χρηματιστήριο κάθε μέρα όλο και πιο χαμηλά.
Το χειρότερο για τον κ. Βενιζέλο είναι ότι λίγες ώρες μετά την δήλωση του για την Αργεντινή, ήρθε να του απαντήσει η ίδια επικεφαλής του ΔΝΤ την οποία θα συναντήσει το Σαββατοκύριακο στις ΗΠΑ.
«Δεν πρέπει να συγκρίνουμε την Ελλάδα με την Αργεντινή» είπε η Κριστίν Λαγκαρντ και πρόσθεσε ότι «αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι κατάλληλη χρηματοδότηση για να καταστεί βιώσιμο το χρέος της, Οι συγκρίσεις είναι απεχθείς...»
Ελπίζω να την άκουσε ο κ. Βενιζέλος...