Η είδηση της αυτοκτονίας ενός επιχειρηματία από το χώρο της διαφήμισης άνοιξε τη συζήτηση για την σημαντική αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που οδηγούνται στο απονενοημένο διάβημα για οικονομικούς λόγους.
Μόνο στην Κρήτη- διαβάζω στα ΝΕΑ- τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έδωσαν τέλος στη ζωή τους 20 άνθρωποι οι οποίοι με τον έναν η με τον άλλο τρόπο ζούσαν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι αυτοκτονίες αποτελούν ασφαλώς την τραγικότερη κατάληξη αυτής της επιδημίας εθνικής κατάθλιψης που βιώνουμε από τότε που μπήκαν καθημερινά στη ζωή μας οι λέξεις «Τρόικα», « spread», «χρέη», «δανειστές», «μέτρα» κι άλλα «μέτρα» κι άλλα «μέτρα».
Δεν είναι όμως μόνο οι επιχειρηματίες που βρίσκονται σε οικονομικά αδιέξοδα και αντιμετωπίζουν τα φάσμα της χρεοκοπίας και της φυλακής. Είναι και γονείς που παρακολουθούν τα παιδιά τους να προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν μια δουλειά για 500 ευρώ το μήνα και να μην τα καταφέρνουν. Ο άνεργος οικογενειάρχης που ξυπνάει το πρωί και σκέφτεται πώς θα φροντίσει τη φαμίλια του χωρίς μεροκάματο. Ο συνταξιούχος των 600 ευρώ που του κόβουν τώρα και το ελάχιστο αφορολόγητο και θα πρέπει να συνηθίσει να ζει πλέον με λιγότερα από 20 ευρώ την ημέρα. Όπου σταθούμε και βρεθούμε συμμετέχουμε στην ίδια συζήτηση, ακούμε τις ίδιες ερωτήσεις, μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες.
Νομίζω ότι ένας βασικός λόγος αυτής της επιδημίας εθνικής κατάθλιψης είναι ο τρόπος που κάποιοι έχουν αποφασίσει να μας «σώσουν». Κάθε δόση και νέα μέτρα και μετά αγωνία για την επόμενη δόση. Μετά πάλι κι άλλα μέτρα για να μας πουν...αν θα πάρουμε την νέα δόση. Κι όταν τα παίρνουμε κι αυτά, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι αποδοτικά και πάει λέγοντας. Ένας ατέλειωτος κύκλος σκληρών μέτρων και μια αγωνία χωρίς τέλος για το αύριο. Το δικό μας...της οικογένειας μας... της χώρας μας. Ας αποφασίσει επιτέλους η κυβέρνηση ότι αυτό το μαρτύριο της σταγόνας πρέπει να τελειώσει κι ας πάρει τα μέτρα που πρέπει μια και καλή. Αν μπορεί πλέον...Αλλιώς το δρόμο τον ξέρει...