Έχουμε κουραστεί. Όλοι: Κοινωνία, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εταίροι, από την διαρκή πρέσσα μέτρων στην οποία υποβάλλεται ο ελληνικός λαός εδώ και δύο χρόνια. Γι' αυτό όλο και πιο συχνά ακούω δίπλα μου «σιχτιρίσματα» και μια κραυγή απόγνωσης: «Ας χρεοκοπήσουμε να τελειώνουμε! Δεν το αντέχουμε άλλο το μαρτύριο της σταγόνας!».
Έχω την αμυδρά εντύπωση ότι κανείς δεν έχει εξηγήσει επαρκώς στην ελληνική κοινή γνώμη τη σημαίνει χρεοκοπία της χώρας.
Ούτε η κυβέρνηση, ούτε ο λαλίστατος υπουργός Οικονομικών, ούτε εμείς τα ΜΜΕ – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Για τα media έχω εξήγηση: Μπορεί να φοβούνται μην τους μαλώσει ο Πρωθυπουργός ή ο Ευάγγελος Βενιζέλος που με «αβάσταχτη ελαφρότητα» υπονομεύουν την ομαλή πορεία της χώρας...
Για την κυβέρνηση έχω επίσης μια εξήγηση: Είναι πολύ απασχολημένοι με τις διαρθρωτικές αλλαγές και δεν αδειάζουν.
Η αξιωματική αντιπολίτευση προβάρει υπουργικά κουστούμια. Η ελάσσων αντιπολίτευση ή περιμένει την επανάσταση ή περιμένει την αναμπουμπούλα να πάρει κανα υπουργείο.
Οι επιχερηματίες σιωπούν, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι απασχολημένοι να βγάζουν έξω όσα κέρδισαν στις εποχές των παχέων αγελάδων.
Ας κάνει κάποιος την αρχή, ωστόσο. Χρεοκοπία ισοδυναμεί με ήττα σε πόλεμο. Σημαίνει ήττα εθνική, συλλογική, προσωπική. Σημαίνει πισωγύρισμα δεκαετιών.
Αν έχεις μπροστά σου τις επιλογές, μπορείς να αποφασίσεις με καθαρό μυαλό, ευκολότερα ακόμη και τις μεγαλύτερες θυσίες.