Αμέσως μετά τη συνέντευξη Τύπου του Πρωθυπουργού, την Κυριακή το απόγευμα, έπιασα έναν υπουργό. Ιδέα δική του ήταν το τέλος ακίνητης περιουσίας από τον περασμένο Απρίλιο.
Τότε είχε κάνει τον εξής απλό υπολογισμό: Έχουμε 1,5 δισεκατομμύριο τ.μ. στη χώρα. Επί 5 ευρώ φόρος κατά μέσο όρο, το κράτος θα μάζευε 7,5 δις. Μια κι έξω. Χωρίς κανένα άλλο μέτρο. Ούτε Μεσοπρόθεσμο, ούτε εφεδρείες. Κι όμως δεν το προχώρησαν. Γιατί; Για δύο λόγους. Ο ένας χειρότερος από τον άλλο αλλά και οι δύο αποδεικνύουν γιατί φτάσαμε ως εδώ.
Ο πρώτος ήταν ότι το ΚΕΠΥΟ και οι συναφείς υπηρεσίες δήλωσαν αδυναμία να διασταυρώσουν στοιχεία περίπου 60.000 ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι δήλωναν ελάχιστα εισοδήματα, αλλά διατηρούσαν... διόροφες επαγγελματικές στέγες. Με απλά λόγια, εν έτει 2011 οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν να στοχοποιήσουν και να κάνουν φύλλο και φτερό ούτε καν μια μικρή μερίδα συμπολιτών μας που φοροδιαφεύγουν εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Ο δεύτερος λόγος που δεν προχώρησε τότε το μέτρο ήταν ανατριχιαστικός. Η τρόικα το αρνήθηκε. Για ποιό λόγο; Δεν ήθελε μέτρα one-off. Δηλαδή μέτρα μια κι έξω! Αντιθέτως ήθελε μέτρα διαρκείας. Ο λόγος; Προφανώς δεν ήθελε να μας δώσει την αίσθηση ότι «καθαρίσαμε». Ήθελε να έχει τον ελληνικό λαό σε ένα βαθύ τούνελ, με αίσθηση ανασφάλειας, με το κεφάλι κάτω. Τα σαδιστικά ένστικτα της τρόικα δεν ξέρω από που πηγάζουν ούτε με ενδιαφέρουν σε τελική ανάλυση, ει μη μόνον για ιστορικούς λόγους. Την μαζοχιστική αντιμετώπιση της ελληνικής κυβέρνησης δεν την κατανοώ. Και οι ευθύνες είναι ιστορικές. Για όλους.