Άκουγα χθες τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να ανακοινώνει ένα προς ένα τα μέτρα που υποχρεώνεται πλέον υπό την άγρια πίεση της τρόικας να πάρει η κυβέρνηση και αισθανόμουν κάτι σαν μαθητής Δημοτικού. Είχα την αίσθηση ότι μόλις είχα πάει σχολείο χωρίς να έχω λύσει την άσκηση που μου είχε δώσει την προηγούμενη ο δάσκαλος, κι αυτός με ύφος αυστηρό και επιβλητικό μου ανακοίνωνε την τιμωρία μου.
Ένιωθα σαν να έφταιγα εγώ που η κυβέρνηση σχεδόν δύο χρόνια τώρα, δεν έχει να κάνει ούτε μια σοβαρή αποκρατικοποίηση, πλην της σχετικά εύκολης που αφορούσε το 10% του ΟΤΕ. Σαν να είναι δικό μου λάθος που δεν άνοιξαν τα κλειστά επαγγέλματα για τα οποία θυμάμαι ότι από τον Ιούλιο του 2010 μας μιλούσαν οι κυβερνώντες ενώ τσακώνονταν με τους φορτηγατζήδες. Σαν να τους καθυστέρησα προσωπικά στην προσπάθεια αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής . Σαν να ήταν δική μου εφεύρεση η «προσωπική διαφορά» που έκανε έξαλλους τους Τροϊκανούς οι οποίοι θεώρησαν ότι προσπαθούμε να τους δουλέψουμε ψιλό γαζί. Σαν να έκανα εγώ τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα και δεν φρόντισα να βάλω έναν πιο λογικό και ρεαλιστικό στόχο για το έλλειμμα.
Φυσικά όλα αυτά, αποτελούν ευθύνη της κυβέρνησης που από τον Οκτώβριο του 2009 πελαγοδρομεί, αναβάλει, προσπαθεί να συγκεράσει απόψεις που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες και οι υπουργοί της τσακώνονται δημοσίως ασταμάτητα. Πόση εμπιστοσύνη λοιπόν ,μπορεί να έχει άραγε ο πολίτης σε αυτή την κυβέρνηση ότι θα κάνει τώρα αυτά που δεν έκανε όταν είχε πολύ μεγαλύτερη ανοχή από την κοινή γνώμη; Πως θα καταφέρει να πείσει η κυβέρνηση τους ίδιους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τη στηρίζουν να εγκρίνουν όλο αυτόν τον ορυμαγδό των σκληρών μέτρων; Πως θα αντέξει τις κοινωνικές αντιδράσεις που μετά βεβαιότητας έρχονται;
Σε αυτά τα ερωτήματα, ο Βενιζέλος όσο αποφασιστικός και αυστηρός κι αν προσπάθησε να δείξει χθες , απαντήσεις δεν μας έδωσε. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν...