Όταν βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να διαχειρίζομαι ειδήσεις όπως αυτή του βιασμού ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού πριν από λίγες μέρες κάπου στην Βόρειο Ελλάδα, ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
Το πρώτο που σκέφτομαι πάντα είναι ποια ποινή αξίζει στους δράστες πράξεων όπως η συγκεκριμένη. Και δεν είναι λίγες οι φορές που η οργή μου, με οδηγεί σε δρόμους οι οποίοι στη χώρα μας, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος των δυτικών κοινωνιών, έχουν κλείσει εδώ και χρόνια.
Η άποψη στην οποία έχω καταλήξει είναι ότι οι άνθρωποι που κατηγορούνται για τέτοιας μορφής αδικήματα- παιδόφιλοι, παιδεραστές, βιαστές ανηλίκων κ.λ.π- δεν πρέπει να βγαίνουν από την φυλακή ποτέ. Η έστω, δεν πρέπει να βγαίνουν πριν φτάσουν στα βαθιά τους γεράματα.
Η περίπτωση αυτού του 45χρονου, που ομολόγησε τον βιασμό του δωδεκάχρονου κοριτσιού, νομίζω πως έρχεται να δικαιώσει απόλυτα την άποψη αυτή. Στο παρελθόν είχε ξανακάνει τα ίδια, έμεινε έξη χρόνια στη φυλακή, βγήκε έξω και έκανε πάλι δυστυχισμένο για πάντα ένα άλλο παιδί.
Επιστήμονες που ασχολούνται συστηματικά με περιπτώσεις ατόμων οι οποίοι διαπράττουν κτηνωδίες όπως η συγκεκριμένη, έχουν αποφανθεί ότι στην πλειοψηφία τους θα επιχειρήσουν να τις επαναλάβουν.
Ειδικά στη χώρα μας που τα ισόβια σημαίνουν το πολύ 17 με 18 χρόνια φυλάκισης, είναι επιβεβλημένο να επανέρθουν τα πραγματικά ισόβια δεσμά. Που φυσικά δεν θα ισχύουν για όλους χωρίς εξαίρεση αλλά για εξόφθαλμες περιπτώσεις επικίνδυνων ανθρώπων. Ισόβια δεσμά είτε στην φυλακή, είτε σε κάποιο ίδρυμα. Με μόνη παραχώρηση ίσως, να μπορούν να επιστρέψουν στην κοινωνία μετά τα 75 τους χρόνια η όποιο άλλο ηλικιακό όριο κριθεί ότι πρέπει να υπάρξει.
Δεύτερη ευκαιρία όμως για τέτοιους εγκληματίες, ποτέ...