Η Φινλανδία μπορεί να είναι η χώρα του Αη Βασίλη, αλλά δυστυχώς για μας, ακόμα είναι ...Αύγουστος! Κι ο Αη Βασίλης δεν εργάζεται. Έτσι φτάσαμε σε αυτή την ...πρωτότυπη ιστορία του υποτιθέμενου δανείου που θα πάρουμε από την Φινλανδία στο πλαίσιο του νέου πακέτου στήριξης της χώρας μας και που θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ επιτυχημένο ανέκδοτο. Και λέω "υποτιθέμενου" γιατί στην περίπτωση αυτή μιλάμε για "μη δάνειο".
Η Φινλανδία επειδή δεν μπορεί να μας πει κατάμουτρα το μεγαλοπρεπές «όχι» που θα ήθελε, μας ζητάει να της δανείσουμε το ένα δισεκατομμύριο που θα...μας δανείσει!!! Να το κρατήσει πιθανότατα 25 χρόνια και αν τότε έχουμε εκπληρώσει τους στόχους μας και έχουμε καταφέρει να αποπληρώσουμε τα δανεικά, τότε θα μας το επιστρέψει. Α, ξέχασα! Θα μας το επιστρέψει πιθανότατα το 2036 με τους νόμιμους τόκους...
Οι κακές γλώσσες λένε ότι η Φινλανδία πέραν της κοινής της γνώμης που κάθε άλλο παρά θέλει να ακούσει για νέο δανεισμό της Ελλάδας, είχε λέει και την παρότρυνση της Γερμανίας να ακολουθήσει αυτό το δρόμο.
Εδώ βέβαια προκύπτει τουλάχιστον ένα ερώτημα: Τι θα γίνει αν πέραν της Φινλανδίας αποφασίσει ξαφνικά κάποια η κάποιες ακόμα από τις χώρες της ευρωζώνης να απαιτήσουν ακριβώς το ίδιο από την Ελλάδα στο πλαίσιο του νέου πακέτου στήριξης. Σε τελική ανάλυση, οι κυβερνήσεις τους αν το θελήσουν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το λογικότατο επιχείρημα ότι έχουν κι αυτές να αντιμετωπίσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους.
Στην θεωρητική περίπτωση λοιπόν, που τεθεί το ίδιο αίτημα, από πού θα βρούμε τα μετρητά για να αντεπεξέλθουμε; Μήπως -θέλουμε δεν θέλουμε- θα υποχρεωθούμε να φτάσουμε στις εγγυήσεις μέσω ακίνητης περιουσίας , που αποφύγαμε στην περίπτωση της Φινλανδίας. Κι αν ναι, από πού σκεφτόμαστε να ξεκινήσουμε;
Κάθε ρεαλιστική απάντηση δεκτή...