Οι πολιτικοί και το χρήμα

Η μηνυτήρια αναφορά του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάκη Γιακουμάτου σχετικώς με την ύπαρξη λογαριασμού στην Ελβετία λογαριασμών πρώην Υπουργού της παρατάξεως του, εγείρει ερωτήματα σχετικώς με τον έλεγχο του προσωπικού πλουτισμού των πολιτικών μέσω της ασκήσεως δημοσίου αξιώματος. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Όπως αποκαλύπτουν στο βιβλίο τους “L’ argent des politiques” (το χρήμα των πολιτικών) δυο γάλλοι δημοσιογράφοι, ο Κριστόφ Ντιμπουά και η Μαρί-Κριστίν Ταμπέ, η Γαλλία συγκλονίζεται τα τελευταία χρόνια από υποθέσεις πολιτικών που χρησιμοποιούν τη θέση τους προς ίδιον όφελος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το διαμέρισμα-φάντασμα του Ζακ Σιράκ ή την αγροικία στο Λατσέ του Φρανσουά Μιτεράν για να αναφερθούμε μόνο σε δυο «καραμπινάτες» περιπτώσεις αδιαφάνειας σε ανώτατο επίπεδο, δηλαδή Προέδρων της Δημοκρατίας; Από το 1995 λειτουργεί στη χώρα του Βολταίρου η Επιτροπή για την οικονομική διαφάνεια της δημόσιας ζωής (C.T.F.V.P.). Στα 15 χρόνια λειτουργίας της βρήκε ενοχοποιητικά στοιχεία μόνο για 7 από τους 500.000 εκλεγμένους (υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, νομαρχιακούς και δημοτικούς συμβούλους ή διοικητές δημοσίων οργανισμών) την περιουσία των οποίων υποτίθεται ελέγχει. Τι κι αν η σύστασή της είναι διακομματική; Τι κι αν η πλειοψηφία των μελών της είναι ανώτατοι δικαστικοί! Το «σύστημα» φαίνεται ότι δυσκολεύεται να καταδικάσει τους «δικούς» του κι ένα περίεργο είδος αλληλεγγύης δίνει σχεδόν ασυλία στους παραβάτες. «Παλαιότερα οι πολιτικοί διέθεταν την περιουσία τους για να εκλεγούν. Σήμερα αποκτούν περιουσία μόλις εκλεγούν», συνήθιζε να λέει ο Σπύρος Μαρκεζίνης ο οποίος ανήκει μάλλον στην πρώτη κατηγορία. Τούτου δοθέντος ο άγνωστος μέχρι στιγμής πρώην υπουργός που ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, δεν πρέπει να εξαντληθεί στην ικανοποίηση των κανιβαλιστικών ενστίκτων ορισμένων. Ίσως και με την ευκαιρία του οικονομικού κλυδωνισμού να αποτελέσει την αφετηρία ορισμού νέων κανόνων οικονομικής διαφάνειας της πολιτικής ζωής. Ποιος επί παραδείγματι θα είχε αντίρρηση να ελέγχεται το «Πόθεν Έσχες» από διεθνείς ανεξάρτητες εταιρείες ορκωτών λογιστών; Ή ποιός δεν θα ήθελε στα πλαίσια του open government να δημοσιεύονται τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών στο ίντερνετ για να μπορούν οι ψηφοφόροι να ξέρουν με ποιόν πραγματικά έχουν να κάνουν;