Με πλησίασε χθες ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Ήταν στα κάγκελα» γιατί πρίν από λίγη ώρα τον είχαν καλέσει να υπογράψει ένα «τυπικό» χαρτί με το οποίο πιστοποιείται πως δεν συντρέχει λόγος να οδεύσει προς το Δικαστικό Συμβούλιο η υπόθεση Siemens. Τυπικά ορθόν καθώς η Βουλή αποφάσισε τη μη παραπομπή των κ.κ. Αλογοσκούφη-Μαρκογιαννάκη. Στη μυστική ψηφοφορία (όπως προβλέπει ο κανονισμός της Βουλής) υπήρξαν και «πράσινες» διαρροές και η πρόταση απερρίφθη.
Πλην όμως, ο συγκεκριμένος βουλευτής που με έπιασε, ήταν από εκείνους (τους πολλούς) από το ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν να παραπεμφθεί η υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο για να κριθεί περαιτέρω. Εδώ προκύπτουν δύο ζητήματα ηθικής τάξεως λοιπόν: Το πρώτο είναι πως ζητείται από κάποιον που διαφωνεί να στηρίξει με την υπογραφή του το κουκούλωμα μιας υπόθεσης που συντάραξε το πανελλήνιο. Είτε ευθύνονται είτε όχι οι συγκεκριμένοι βουλευτές, δεν θα έχανε κανείς από μια περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης. Δεν θα πήγαιναν δα και φυλακή!
Το δεύτερο είναι ο ίδιος ο κανονισμός της Βουλής. Γιατί επιτρέπει μυστική ψηφοφορία σε μια υπόθεση που χαρακτηρίστηκε ως «σκάνδαλο»; Εδώ οι βουλευτές ψήφισαν φανερά (και ορθώς) κοτζάμ Μνημόνιο. Ολόκληρο Μεσοπρόθεσμο. Με ότι αυτά συνεπάγονται. Γιατί να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία οι βουλευτές όταν πρόκειται για ελάσσονος σημασίας θέματα; Μήπως αυτή η πρακτική ενέχει εγγενώς το στοιχείο του κουκουλώματος; Τι πιστεύουν οι βουλευτές που εν κρυπτώ και καλυπτόμενοι από μια επονείδιστη πρόβλεψη του Κανονισμού τη Βουλής ψηφίζουν υπέρ κουκουλώματος υποθέσεων όπως η Siemens, το Βατοπαίδι κλπ; Ότι ο κόσμος τους χειροκροτεί; Ή μήπως ότι εμβαθύνει αυτή η πρακτική την αγανάκτηση για την «κάστα» τους που δείχνει αλληλέγγυα στις δύσκολες στιγμές;
Ο κανονισμός της Βουλής δεν είναι θέσφατο, ούτε Ευαγγέλιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι Σύνταγμα. Μπορεί να αλλάξει. Και όποιος βουλευτής έχει ενστάσεις, αφιβολίες, προβληματισμούς, ας τους εκθέτει επωνύμως και ευθαρσώς, ας ψηφίζει αναλόγως και ας κρίνεται για τη στάση του. Σταράτα και ξεκάθαρα.