Η κυβέρνηση μετά το πρώτο κύμα των μέτρων που προβλέπε το Μνημόνιο βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα. Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι οριζόντιες περικοπές δεν μπορούν να συνεχιστούν πια, αντίθετα έχει έρθει η ώρα των τομών. Εδώ αναγκαστικά θα γίνουν πολιτικές επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα που θα διαμορφώσουν το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας στα επόμενα χρόνια.
Η πρώτη επιλογή που υπάρχει στο τραπέζι είναι αυτή της εκποίησης δημόσιας περιουσίας, τόσο σε γη, όσο και σε συμμετοχές δημοσίου σε επιχειρήσεις. Αναγκαία προϋπόθεση είναι η διάλυση του κρατικού - κομματικού - συνδικαλιστικού συμπλέγματος που κρατά τον έλεγχο σε μια σειρά από τομείς της οικονομίας. Ανυπέρβλητο εμπόδιο αυτής της επιλογής η σχέση των συνδικάτων με το ΠΑΣΟΚ. Σχέση που απειλεί να δυναμιτίσει την όποια συνοχή έχει απομείνει στην κυβέρνηση. Το παράδειγμα της ενέργειας και ειδικά της ΔΕΗ είναι αποκαλυπτικό.
Η άλλη επιλογή που φαίνεται να κερδίζει έδαφος τις τελευταίες μέρες είναι ο πιο σφιχτός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από το κράτος. Ειδικότερα μέσω του θεσμού των επιτρόπων το κράτος επιθυμεί να έχει λόγο στον τρόπο που επιχειρεί το τραπεζικό σύστημα και ακόμα ειδικότερα στις μελλοντικές συγχωνεύσεις και εξαγορές. Δικαίωμα που αδιαμφισβήτητα έχει αποκτήσει μέσω της χορήγησης 100 δις. Το πρόβλημα είναι ότι όχι μόνον οι τράπεζες, αλλά και μεγάλο τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου δεν έχει ξεχάσει ακόμα την αρνητική πραγματικότητα ενός κρατικά ελεγχόμενου τραπεζικού συστήματος. Ενός συστήματος που ο δανεισμός των επιχειρήσεων δεν εξαρτάται μόνον από τα καθαρά οικονομικά τους μεγέθη, αλλά περιπλέκεται και με την καθαρότητα της στήριξης τους στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα.
Η κυβέρνηση λοιπόν έχει μπροστά της μια κεντρική επιλογή. Είτε θα επιτεθεί στα συνδικάτα του δημοσίου τομέα, είτε θα επιτεθεί στον επιχειρηματικό κόσμο μέσω του ασφυκτικού ελέγχου των τραπεζών. Η πρώτη επιλογή θα αποδειχθεί ιδιαίτερα επώδυνη για το ΠΑΣΟΚ και ειδικά για τον πρωθυπουργό, αφού τα οι συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα αποτέλεσαν βασικό στήριγμα της πολιτικής του ύπαρξης κατά τη μάχη της διαδοχής του ΠΑΣΟΚ. Η δεύτερη επιλογή, χωρίς να είναι λιγότερο επώδυνη, θα φέρει την κυβέρνηση απέναντι σε οργανωμένα συμφέροντα απείρως πιο ισχυρά από τα συνδικάτα.
Όσο το ζητούμενο είναι να βρεθούν τα αναγκαία κεφάλαια για να αποπληρωθούν τα χρέη τα διλήμματα αυτά θα εντείνονται. Στον αντίποδα μια αναδιάρθρωση του χρέος θα διέλυε τον ήδη χειμαζόμενο τραπεζικό κλάδο και έτσι και τα ασφαλιστικά ταμεία, αφού θα τον ανάγκαζε να καταγράψει στα βιβλία του τη ζημιά. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει εύκολη λύση. Σύντομα θα φανεί όχι μόνον κατά πόσον η κυβέρνηση μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μέσα από αυτές τις δύσκολες επιλογές, αλλά και που θέλει να την πάει.