(Το Ράιχ σε απελευθερώνει. Εσύ σε ποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης είσαι, είπαμε;)
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ (politics): Συγχυσμένα συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Συγνώμη, αλλά όλοι αυτοί που εξαπολύουν μύδρους κατά της Άνγκελα Μέρκελ και του καινούργιου Ράιχ της, και αναφέρομαι κυρίως σε δημοσιογράφους κ.λπ., δεν είναι οι ίδιοι που πριν δύο χρόνια, προ κρίσης, γιόρταζαν τα είκοσι χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση της Γερμανίας; Και πάνω κάτω οι ίδιοι που γιορτάζουν (και επιδιώκουν) την πολυδιάσπαση, το διαχωρισμό και την αποδυνάμωση κάθε κράτους τύπου Γιουγκοσλαβία σε δεκάδες ανίσχυρα κρατίδια, ώστε να είναι ευέλικτα και χρηστικά ως προς το συμφέρον μεγάλων δυνάμεων κάτω από την ομπρέλα των οποίων ζουν και αναπνέουν;
Δηλαδή για να καταλάβω, στη μία περίπτωση το τείχος έπρεπε να γκρεμιστεί για να ενώσει, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ήταν σωστό να ανεγερθούν μικρά, πολλαπλά, άτυπα τείχη για να χωρίσουν, διαμορφώνοντας έναν γεωπολιτικό χάρτη χρηστικό στον μεγάλο παίχτη; Πραγματικά θα ήθελα να ξέρω πώς διαμορφώνεται η μνήμη. Με τι κριτήρια και με ποιον σκοπό. Και πώς εξασθενεί. Γιατί δεν μπορείς να μου αναλύεις τις ηγεμονικές βλέψεις της Γερμανίας στον οικονομικό χάρτη, να στηρίζεσαι στις αναλύσεις σου πάνω στα ιστορικά δεδομένα και τις κινήσεις της συγκεκριμένης χώρας μέσα στον 20ό αιώνα, και ταυτόχρονα να γιορτάζεις το reboot της παντοδυναμίας της, που με το τείχος, αν μη τι άλλο, κρατιόταν υπό έλεγχο. Γιατί ο λόγος ύπαρξης του τείχους, ταυτισμένος αφελώς με τη μπουρδολογία της σοβιετικής καταπίεσης, δεν ήταν ένα καπρίτσιο των κακών κομμουνιστών που ήθελαν, ντε και καλά, να σπάσουν τη χώρα στα δύο. Ήταν ένα πολύ λογικό μέτρο διατήρησης των ισορροπιών, σε μία χώρα που λίγα χρόνια πριν την ανέγερση αυτού του τείχους είχε αιματοκυλήσει ολόκληρη την Ευρώπη. Μία χώρα της οποίας οι μισοί και παραπάνω από τους σημερινούς ηγέτες είχαν μπάρμπα και παππού στα SS, να τους διηγείται το βράδυ στο οικογενειακό τραπέζι τα κατορθώματα της Άριας Φυλής.
Με αυτές τις διηγήσεις και αυτά τα βιώματα μεγάλωσε η πλειοψηφία ενός λαού που, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, ανέκαθεν είχε την πετριά του μεγαλείου και της ανωτερότητάς του έναντι των άλλων στο αίμα του, γιατί, σόρι φιλενάδα, αλλά ο γλυκός και τρυφερός Αδόλφος δεν κατσικώθηκε με το έτσι θέλω, εκλέχθηκε από την πλειοψηφία ενός λαού που τον λάτρευε σαν Θεό.
Ούτε κινδυνολογώ, ούτε οραματίζομαι σαν τον Νοστράδαμο πως θα ξαναγίνει κάτι ανάλογο, ούτε έχω πάθει ρατσιστική ντεβουρλίγκα εναντίον των Γερμανών. Κάθε λαός έχει τη δική του πετριά, και κινείται με τα δικά του κριτήρια και τη δική του ψυχολογία όσον αφορά στο συμφέρον του και τη θέση του στον παγκόσμιο χάρτη. Αν οι Γερμανοί έχουν τη λόξα του παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη και ταυτόχρονα την οργάνωση να το πράξουν, καλά κάνουν και το πράττουν. Πολύ πιο υγιές το βρίσκω, σε αντίθεση με το ελληνικό ταμπεραμέντο ενός ολόκληρου έθνους, που από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να μην αποτελεί τον παγκόσμιο περίγελο, αναπαράγοντας σε επίπεδο κρατικής οργάνωσης και μαζικής εθνικής ψυχολογίας τα χειρότερα στοιχεία του. Ενός έθνους, της Ελλάδας, που ιδρύθηκε χρωστώντας, και καταρρέει τώρα ορμητικά και λυρικά, σαν τη ροή των νερών του Δουνάβεως, πάλι χρωστώντας.
Απλώς αναρωτιέμαι. Τι ακριβώς γιορτάσαμε με την πτώση του τείχους, εμείς, σαν Έλληνες. Μήπως τη διευθέτηση των κατοχικών αποζημιώσεων που ο αστικός θρύλος λέει ότι έχουν μπει μια και καλή κάτω από το τραπέζι, μέσω μυστικών διαβουλεύσεων του μεταπολεμικού παρελθόντος προκειμένου να μην εκτεθούν δημόσια πρόσωπα της πολιτικής σκηνής για τη συνεργασία τους με τις δυνάμεις κατοχής; Ή την αύξηση του δανεισμού μας, από την ίδια χώρα που μας χρωστούσε αυτές τις αποζημιώσεις; Δεν υπάρχει τίποτα παράλογο δηλαδή σε όλο αυτό; Να δανείζεσαι συνειδητά χωρίς μέτρο από μία χώρα που έχει καταστρέψει τη δική σου χώρα και σου χρωστάει ένα κοντέινερ λεφτά, για να φτάσεις σε ένα σημείο, όταν πια το χρέος σου απέναντί της ξεπερνά κάθε φαντασία, να θυμάσαι και να ζητάς πίσω τα λεφτά της αποζημίωσης για την καταστροφή που σου προκάλεσε; Πόσο πιο αναξιοπρεπής μπορείς να γίνεις; Και γιατί κατηγορείς τη Μέρκελ και όχι τον εαυτό σου; Στο κάτω κάτω, το έγραφαν και στo Nταχάου για καλωσόρισμα: «Η εργασία απελευθερώνει». Αrbeit Macht Frei. Μέχρι εξοντώσεως. Σύμφωνα με μια έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Εργασίας και Ανάπτυξης, ο Γερμανός δουλεύει μόνο 1.390 ώρες το χρόνο, έναντι 2.119 του Έλληνα. Οπότε έχει δίκιο η Μέρκελ που μας λέει να δουλέψουμε κι άλλο. Για να απελευθερωθούμε το κάνει η έρμη. Είναι η Τελική Λύση.