Επειδή, ακόμα ελπίζω, πως δεν είναι αργά, να μάθουμε να κοιτάμε πίσω από τη βολική πρώτη σελίδα, στα κιτάπια της ντροπής μας. Μπας και καταλάβουμε, την θεωρία της εξέλιξης.
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ (politics): Συγχυσμένα συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Ότι δηλαδή, πρέπει να κατανοήσω (και να είμαι ήρεμος μετά από αυτήν την κατανόηση) πως ζω σε ένα κράτος στο οποίο κανείς δεν αναρωτιέται που ακριβώς είναι ο πρωθυπουργός με την κρεατοελιά κρεμάστρα, που μας έβαλε με πλαστά στοιχεία στο ευρώ και επί της τσαρικής ηγεμονίας του έγινε το σύσκατο με τη Siemens; Συγνώμη κοπελιά, τότε πάω να γράψω άρθρο σίκουελ, σε εκείνο το προηγούμενο μου που είχε τίτλο «Μας ψεκάζουνε;» Γιατί ο Σημίτης έχει κάθε λόγο να μην εμφανίζεται δημόσια, όντας υπεύθυνος για τα εφτά από τα δέκα τα οποία κλήθηκε μετά την παρουσία του να καθαρίσει και ο δάμαλος Κωστάκης, και ο μόγγολος Γιωργάκης. Όμως, όλοι αυτοί οι μισθοσυντήρητοι (με μισθό όχι από τη δουλειά τους, αλλά από το κόμμα το σοσιαλιστικό) δημοσιογραφικοί αναλυτές της τωρινής κρίσης, πως και δεν σκέφτηκαν, έτσι για την πλάκα, να τον αναφέρουν έστω και μια φορά; Ότι δηλαδή τα μαγειρεμένα στοιχεία με τα οποία μπήκαμε στη νομισματική ένωση μαγειρεύτηκαν μόνα τους; Πρετ α πορτέ και στο φούρνο των μικροκυμάτων; Αχ μωρέ Έλληνα, ξέρεις κάτι και στο λέω με αγάπη (και πόνο, και θυμό που δεν μου επιτρέπεται να στον εκφράσω σε όλη του την έκταση αυτή τη στιγμή). Πότε θα σταματήσεις να είσαι άνθρωπος της πρώτης σελίδας; Να ασχολείσαι με ότι γίνεται και συμβαίνει όσο αυτό διεκδικεί μια θέση σε λιπαρά πρωτοσέλιδα εφημερίδων για εντυπωσιασμό και δήθεν αντικειμενική ενημέρωση και να το ξεχνάς αμέσως μετά; Θυμάμαι ήμουν Δευτέρα Λυκείου, αντιπρόεδρος του 15μελούς στο 16ο Λύκειο Αμπελοκήπων. Οργανώσαμε μια πενταήμερη και μια χοροεσπερίδα (έτσι τις λέγαμε τότε). Με δική μου συναίνεση (μη σου πω και πρωτοβουλία) εμείς οι άρχοντες του κονκλαβίου, φάγαμε ένα χιλιάρικο δραχμές (τότε) στη ζούλα, που για τον 16χρονο, ένα χιλιάρικο ακόμα και μοιρασμένο δια του δέκα άμα είσαι φτωχομπινές όπως ήμασταν, είναι ταμάμ (για να μην ξεχνάμε τα τούρκικα σίριαλ.) Ένα μαλακισμένο κατσιασμένο, που σήμερα είναι καθηγητής πυρηνικής φυσικής στον Καναδά αλλά εμείς δεν το θέλαμε γιατί το βλέπαμε από τότε που το πάει και στα πυρηνικά λέμε όχι, μας κατήγγειλε μόνο και μόνο επειδή δεν συμμετείχε στο φαγοπότι. Όταν με κατήγγειλε στον λυκειάρχη, πρώτος βγήκα και είπα, ότι «ο τάδε, ξέρετε, σωστά τα λέει, αλλά δεν τα λέει από την αγνή του την καρδιά, τα λέει επειδή δεν τον καλέσαμε να φάει κι αυτός». Μας καθαιρεί ο λυκειάρχης από τα αξιώματά μας κι εγώ του απαντάω, μπροστά στο συμβούλιο των καθηγητών: «Οκέι, δεκτό, έτσι πάει το παιχνίδι, έφταιξα, μαλακίστηκα, το πληρώνω. Θες όμως να σου αποδείξω τι νούμερο της πρώτης σελίδας είστε όλοι σας και πως ξεχνάτε σε χρόνο μπαιγκόν; Μόλις ξαναγίνουν οι εκλογές για το 15μελές, αφού καθαιρεθήκαμε, εγώ θα ξαναβάλω υποψηφιότητα. Και θα ξαναβγώ.» Και ξαναβγήκα, θριαμβευτικά, με ένα λογίδριο που δικαιολογούσε τα αδικαιολόγητα. Τα οποία αδικαιολόγητα, λίγο καιρό μετά, ξεχάστηκαν σαν μη συνέβησαν ποτέ. Ποτέ κανείς δε μας ρώτησε τι τα κάναμε τα λεφτά, και γιατί κάναμε την απατεωνιά, και πως τα φάγαμε. (Μαζί τα φάγαμε). Σημασία είχε το εφέ της στιγμής. Το εφέ του να κατηγορηθώ για την κλεψιά και το εφέ του να επιστρέψω θριαμβευτικά. Η διαφορά, είναι πως τότε ήμασταν όλοι μας παιδιά κι όχι εξηντάρηδες δεινοσαυρικοί ηγέτες έθνους. Όμως όπως λένε, κάθε μικρή κοινωνία, είναι μια μικρογραφία της μεγαλύτερης. Το έμαθα το μάθημά μου και το κράτησα, αν χρειαστεί να ξανακλέψω σε δύσκολους καιρούς. Απλά, ποτέ μου δεν περίμενα αυτοί οι δύσκολοι καιροί να με πετύχουν στα 30κάτι μου χρόνια. Και να παρατηρώ μια ολόκληρη κοινωνία, υποθετικά εξελιγμένη στην ανάλυση δεδομένων και πληροφορίας, να μην αναρωτιέται από πού και από τι ξεκίνησαν όλα. Από έναν πρωθυπουργό, που πλασαρίστηκε σαν προφέσορας, για να του γίνει ο μύθος κομπρέσα, με την ακαταλόγιστη χρήση της ελληνικής γλώσσας, μέσα από τα ΙΕΚ Τάπερμαν της αξέχαστης Μαλβίνας; Το κομμάτι εκείνο της εκπομπής της, που έκανε δικαίως ρόμπα τον Σημίτη, και της στοίχισε δουλειά, λεφτά και υγεία, καθιστώντας την εξόριστη από τα mainstream media, (ποιαν, αυτήν, το λαμπερότερο μυαλό που πέρασε από την ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία 30 χρόνια), μόνο και μόνο επειδή αρνήθηκε όπως λέει ο αστικός μύθος, να δεχτεί τις δεσμίδες εκατομμυρίων που της φέρνανε βράδυ (το βράδυ η ντροπή γίνεται φούστα μπλούζα) προκειμένου να σταματήσει να αποδομεί το μύθο μιας δερματικά (το λιγότερο) προβληματικής ηγετικής περσόνας. Που είναι λοιπόν τώρα ο Σημίτης οέο να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; Τουλάχιστον εγώ προσωπικά το έκανα, και ξαναεκλέχθηκα στο συνοικιακό μου σχολείο. Που είναι ο Δάμαλος; Δεν υπήρξε καμία κυβέρνηση πριν από αυτή του Μόγγολου; Όλα τώρα έγιναν; Από μόνα τους; Δεν έχει καμία ευθύνη κανείς προηγούμενος; Και που είναι πάνω απ’ όλα οι δημοσιογράφοι; Αυτό με ρωτούσε και η γλυκιά πριγκίπισσα μου Έλενα Ακρίτα στην κηδεία της Μαλβίνας, που ήμασταν μόνο εμείς κι εμείς, κι ας μην είχε ποτέ καμία ιδιαίτερη σχέση με την αποχαιρετισμένη. Είχε έρθει εκεί από ήθος και ευγένεια και γλυκύτητα καρδιάς. «Που είναι οι δημοσιογράφοι, οι συνάδελφοι μας ρε Τασούλη; Στείλανε όλοι από ένα στεφάνι και έφυγαν για τριήμερο;» Ναι φίλη Έλενα. Γιατί πρόκειται για τους ίδιους, (τους οποίους δεν τους έχω ακούσει στιγμή να αναρωτιούνται για τον Τάπερμαν, ή τον Δάμαλο, επειδή που να τρέχεις τώρα πίσω στην αρχαία ιστορία, θέλει και γνώσεις και κόπο) που αυτό ακριβώς θα κάνουν και όταν αποχαιρετίσουμε την Ελλάδα. Θα στείλουν ένα στεφάνι. Και θα έχουν πάει για τριήμερο διαρκείας, εκεί που κάποιος θα τους το πληρώσει για να γράψουν καλά λόγια για αυτόν.
Στη φωτο:
Μέντιουμ με κληρονομικό χάρισμα, και 100% πετυχεσά, προβλέπει τα μελλούμενα. Στον ελεύθερο του χρόνο κάνει επίδειξη Τάπερ. Διαλέξτε σε ποια από τις δύο ιδιότητές του, αντιστοιχεί το ενσταντανέ της φωτό.