Οι δημοκρατίες υπάρχουν και λειτουργούν με κάποιες απλές παραδοχές. Αποκλείουν την βία σαν μέσο πολιτικής επικράτησης, προϋποθέτουν τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και άρα των κάθε είδους μειονοτήτων και στηρίζουν τη νομιμοποίηση της πολιτικής βούλησης σε ένα ελεύθερο σύστημα πολιτικής αντιπροσώπευσης. Τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να τα σέβεται η Χρυσή Αυγή που λειτουργεί σαν μια παραστρατιωτική νεοναζιστική οργάνωση στηρίζοντας την πολιτική της σχεδόν αποκλειστικά στην βία.
Οι μεταπολεμικές (ολοκληρωμένες) δημοκρατίες που οι κοινωνίες τους ευημερούσαν αντιμετώπισαν φαινόμενα βίας και οργανωμένες προσπάθειες ανατροπής του αστικού πολιτεύματος. Η Γερμανία, η Ιταλία και η Γαλλία αντιμετώπισαν την δεκαετία του 70 ένα μεγάλο κύμα τρομοκρατίας που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με πολιτικά μέσα. Και οι τρεις αυτές χώρες απάντησαν στην οργανωμένη τρομοκρατία με τα μέσα που διαθέτουν οι οργανωμένες δημοκρατίες σε ειδικές συνθήκες. Δηλαδή τους νόμους, τις δυνατότητες καταστολής που διαθέτει ένα ισχυρό Κράτος και τις ειδικές υπηρεσίες του. Σε πολύ λιγότερο απο μια δεκαετία η Ομάδα Μπαντερ-Μάινχοφ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η Action Directe αποδεκατίστηκαν και οι ιστορικής τους ηγεσίες καταδικάστηκαν σε εξοντωτικές ποινές φυλάκισης. Κάποιοι πέθαναν μέσα στις φυλακές.
Είναι προφανές ότι η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με πολιτικά μέσα. Η ελληνική κοινωνία βιώνει την πιο συνθέτη δημοσιονομική προσαρμογή στην μεταπολεμική της ιστορία και η δημαγωγία της Χρυσής Αυγής σε ένα διαλυμένο κοινωνικό ιστό είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμη.
Δεν παύει όμως να αποτελεί ένα μεγάλο κίνδυνο για την Δημοκρατία και την κοινωνία. Αν ήταν ορατή η έξοδος από την κρίση ίσως θα μπορούσαμε να επινοήσουμε τρόπους πολιτικής αντιμετώπισης της. Αυτό που προέχει σήμερα για να μην πιαστούμε μαλάκες όπως πιάστηκαν στην Βαϊμάρη είναι να αποκλειστεί από τον δημόσιο διάλογο μια εγκληματική οργάνωση μεταμφιεσμένη σε κόμμα. Και όταν μετονομαστεί σε εγκληματική οργάνωση τότε τα λευκά κελιά θα είναι μια τυπική διαδικασία...