Τον Στέλιο Σταυρίδη τον γνωρίζω λίγο αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν έντιμο επιχειρηματία με κατασταλαγμένες απόψεις για την οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Τις απόψεις του αυτές άλλωστε δεν τις έκρυψε ποτέ.
Ιδεολογικά ανήκει στο χώρο αυτόν που προσδιορίζεται ως φιλελεύθερος πιστεύοντας ακράδαντα οπως ο Ανταμ Σμιθ, στον " πλούτο των Εθνών" οτι στις ελεύθερες και ανοιχτές αγορές το αόρατο (κι ίσως μακρύ) χέρι της οικονομίας θα παρεμβαίνει αδιάλειπτα για να ρυθμίζει την οικονομία προς όφελος των ίδιων των κοινωνιών. Είναι μια κοσμοθεωρία που ανεξάρτητα του τι μπορεί να πιστεύει κανείς έχει τα επιχειρήματα της. Σίγουρα, όμως η τοποθέτηση του στο ΤΑΙΠΕΔ δεν υπήρξε ανακόλουθη ιδεολογικά. Δεν έβαλαν δηλαδή επικεφαλής του οργανισμού αποκρατικοποίιησης της δημόσιας περιουσίας έναν σοσιαλιστή,ούτε ένα κρατιστή της δεξιάς.
Το λάθος του Σταυρίδη που τον οδήγησε στην μοιραία πτήση βγάζοντας τον εκτός ΤΑΙΠΕΔ ήταν πολιτικό. Ως επιχειρηματίας δεν κατάλαβε ότι η θέση του προέδρου ενός δημόσιου οργανισμού ύψιστης ευαισθησίας, σε μια εποχή εξόχως ενοχοποιημένη, αφού πρόκειται για την δημόσια περιουσία, συνδέονταν με μια λεπτή διαχείριση των συμβολισμών. Αυτό δηλαδή που μπορούσε να κάνει ως επιχειρηματίας, να μπεί μετά απο μια απλή συναλλαγή στο αεροπλάνο του Μελισανίδη, δεν μπορούσε να το κάνει ως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Οχι γιατί η πώληση του ΟΠΑΠ ήταν εξ ορισμού ύποπτη, αλλά γιατί με την πράξη του, αποδυνάμωνε ηθικά μια κορυφαία αποκρατικοποίηση που όφειλε να παραμένει ουδέτερη και διαφανής. Δεν πούλησε μια πισίνα στον Μελισανίδη, πούλησε μια δημόσια επιχείρηση που προκάλεσε αντιδρασεις σε μια ευαίσθητη, χρονικά στιγμή για την χώρα. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο του αγοραστή ξυπνούσε την καχυποψία μιας κοινωνίας που έχει μάθει φυσάει και το γιαούρτι...