Ως γιος γιατρού που πίστεψε και υπηρέτησε το Ε.Σ.Υ., ως εγγονός γιατρών που υπηρέτησαν σε δημόσια νοσοκομεία, αλλά και ως επιστήθιος φίλος ανθρώπων που επιχειρούν στην ιδιωτική υγεία, ας μου επιτραπεί να μοιρασθώ με τους αναγνώστες της στήλης τα κάτωθι ερωτήματα:
Πρώτον: πως γίνεται ένα κρατικό ψυχιατρείο όπως, επί παραδείγματι αυτό του Δαφνίου, να χάνει ετησίως γύρω στα 60 με 70 εκατομμύρια ευρώ και ένα αντίστοιχο ιδιωτικό να είναι κερδοφόρο;
Δεύτερον: γιατί στο Κρατικό Ψυχιατρείο Αθηνών ο αριθμός των εργαζομένων να υπερβαίνει τους 2.000 και στο αντίστοιχο ιδιωτικό – για ευνοήτους λόγους δεν αναφέρω το όνομα του – να περιορίζεται στους 500;
Τρίτον: που οφείλεται η καθυστέρηση στην εφαρμογή του υγειονομικού χάρτη της χώρας με αποτέλεσμα στο «Σωτηρία» να υπάρχουν 8 πνευμονολογικές κλινικές και αλλού ουδεμία;
Τέταρτον: γιατί το Υπουργείο Υγείας αντί να εξορθολογίσει την διαχείριση των δημοσίων καταστημάτων υγείας διαιωνίζει την επιχορήγηση τους από το Κρατικό προϋπολογισμό, που πέρσι πλησίασε το αστρονομικό ποσό των 6 δις ευρώ;
Τέλος: Για ποιο κράτος δικαίου ομιλούμε όταν το Ελληνικό Δημόσιο κάνει στάση πληρωμών στα ιδιωτικά θεραπευτήρια για υπηρεσίες που παρείχαν στους ασφαλισμένους του, ωθώντας τα τελευταία ουσιαστικώς στην χρεωκοπία ;
Δεν έχω ουδεμία αμφιβολία ότι ο νυν υπουργός υγείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος, όπως και οι περισσότεροι προκατόχοι του, έχει καλές προθέσεις για να περιορίσουν την μαύρη τρύπα στο χώρο της δημόσιας υγείας. Η μόνη μου αμφιβολία είναι εάν θα έχει την πολιτική τόλμη, ο ίδιος και η κυβέρνηση του, να μην υπολογίσουν το πολιτικό κόστος και τις αναπόφευκτες συνδικαλιστικές αντιδράσεις.