Πάνε 15 χρόνια που γνώρισα την Πέγκυ. Αριστούχος φοιτήτρια του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, θέλησε να ανοίξει τους γνωστικούς ορίζοντες της και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, μαζί με τον καλό της επίσης άριστο καθηγητή. Έκανε το μεταπτυχιακό της, το διδακτορικό της ειδικεύτηκε σε ένα (άγνωστο στην Ελλάδα) αντικείμενο, τη φωτογραμμετρία, πήρε θέση καθηγητού σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, συνεργαζόταν με τη NASA επάνω στο αντικείμενο της. Μια λαμπρή καριέρα πανεπιστημιακού ξεκίνησε γι' αυτήν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και στο ψυχρό Μαίην, λίγο πιο βόρεια από τη Νέα Υόρκη, στα σύνορα με τον Καναδά.
Παντρεύτηκαν με τον καλό της, πήραν αμερικανική υπηκοότητα, κέρδιζαν πολλά χρήματα αλλά και αναγνώριση οι γκασταρμπάιτερς από την Αθήνα που δεν συνάντησαν κανένα αναξιοκρατικό εμπόδιο στη χώρα του ιμπεριαλισμού. Όμως η Πέγκυ είχε πάντα μέσα της το νόστο επιστροφής. Την έλλειψη της οικογένειας της εδώ στην Ελλάδα που την έβλεπε μόνο τα καλοκαίρια. Έτσι, μια χρονιά, αποφάσισε να κάνει το άλλο μεγάλο βήμα: Να επιστρέψει μόνιμα στον τόπο καταγωγής της. Και ας συνιστούσε αυτό υποβάθμιση από κάθε πλευρά: Πανεπιστημιακή, οικονομική, επιπέδου ζωής. "Ας γυρίσω στην πατρίδα μου να προσφέρω ότι μπορώ και ας παίρνω το 1/3 του μισθού. Δε με νοιάζει" μου έλεγε η ίδια. Αν την είχε γνωρίσει τότε ο Γιώργος Παπανδρέου θα έφερνε αυτήν ως παράδειγμα αντί για τον περίφημο μισθωτό που "έδινε και το μισθό του για να σωθεί η πατρίδα"...
Η "ευκαιρία" δεν άργησε να έρθει: Το ΕΜΠ προκήρυξε θέση καθηγητού και έκανε αμέσως αίτηση. Ήταν η μόνη. Άλλωστε η εμπειρία της, το CV της και οι τίτλοι σπουδών της "φώναζαν" από μακριά ότι δεν είχε αντίπαλο. Μια ημέρα πριν λήξει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων, εμφανίστηκε αίφνης ένας συμφοιτητής της. Δεν είχε φύγει ποτέ από την Ελλάδα, δεν είχε κάνει διδακτορικά, δεν είχε εργασιακή εμπειρία. Το μόνο του προσόν ήταν ένα: Κουβαλούσε την τσάντα του καθηγητή του, όσα χρόνια η Πέγκυ συνεργαζόταν με τη NASA. Φυσικά, περιττό να πούμε ποιός κέρδισε τη θέση. Στο Ελλαδιστάν πρυτάνευσε η "αξιοκρατία". Και ο τσαντοκουβαλητής του καθηγητή έγινε ο ιδιος καθηγητής. Η Πέγκυ τα μούτζωσε και απογοητευμένη επέστρεψε στα καθηγητικά της καθήκοντα στις ΗΠΑ.
Αυτό είναι ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα του πως φτάσαμε ως εδώ με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Και αναρωτιέμαι: Αυτό το σύστημα υπερασπίζονται οι μεγαλόσχημοι πρυτάνεις και καθηγητές των ΑΕΙ μας; Θέλουν "υπηκόους τσαντοκουβαλητές" και όχι λαμπρούς επιστήμονες; Πως γίνεται κάθε φορά να αντιδρούν στην όποια προσπάθεια μεταρρύθμισης στον εξαιρετικά ευαίσθητο χώρο της Παιδείας μας; Γιατί αν υπάρχει ένας τρόπος να βγούμε από την κρίση είναι η επένδυση στους νέους επιστήμονες. «Όσοι μελέτησαν την τέχνη της διοίκησης, έχουν πεισθεί ότι η τύχη των κρατών εξαρτάται κυρίως από την εκπαίδευση των νέων» έγραφε προφητικά ο Αριστοτέλης πριν από 2.500 χρόνια. Είχε άδικο;