ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ: Η Νικολούλη, το σεξ, η Ηλιάκη, το βιδωτό, ο Πεσσόα, ο Στάθης Παππούλιας, το καμάκι στο λεωφορείο, τα Spesial Olympics και ο Προυστ. Μέχρις τελικής πτώσεως.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Ξύπνησα με διάθεση ενδοσκόπησης και μπλαζέ μελαγχολία, στοιχεία που ανέκαθεν θεωρούσα ότι προσθέτουν στη φωτογένειά μου, και πριμοδοτούν μια πιο προσωπική, ενδοσκοπική γραφή. Αποφασισμένος να συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο, και να παραδώσω αρθράκι νηπενθές (από αυτά που μελώνουν τους γκόμενους και τις γκόμενες και μου αβγατίζουν τους friends στο facebook) άνοιξα τον «Ηρόστρατο» του Πεσσόα προκειμένου να τσιτάρω κάτι βαθυστόχαστο και να κρεμαστώ από πάνω του μέχρι να το εξαντλήσω. Που για να σου είμαι ειλικρινής φίλε αναγνώστη, και η μισή ντροπή δική σου, η άλλη μισή δεν ξέρω ποιανού, Πεσσόα δεν έχω διαβάσει, η μάνα μου τον ξεκοκαλίζει και με κυνηγάει με τα βιβλία του φωνάζοντάς μου «δημοσιογράφος είσαι εσύ που δεν ανοίγεις βιβλίο; μόνο τον ‘Εζέλ’ βλέπεις). Ναι, μπορεί να μην έχω διαβάσει Πεσσόα, αλλά γνωρίζω από τα μικράτα μου, ότι όταν δεν έχεις λεφτά να πάρεις ταξί και παίρνεις συγκοινωνία, τίποτα δεν μετράει περισσότερο στο καμάκι που μπορεί να σου κάνουν σαν αξεσουάρ, από ένα σωστό βιβλίο στα χέρια. Κι όταν λέω σωστό, εννοώ κάτι πιο σπάνιο και ραφινέ για το οποίο όλοι να έχουν ακούσει, αλλά κανείς να μην το έχει διαβάσει, δεν εννοώ τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» γιατί ο μόνος που μπορεί να στην πέσει τότε, είναι ο αγωγιάτης με το βίντσι. Ενώ με έναν Πεσσόα στα χέρια, όλο και κάποιος καθηγητής, διανοούμενος ή πιτσιρικάς ψαγμένος θα σε ψωνίσει, γιατί μη νομίζεις, οι σημερινοί διανοούμενοι δεν είναι σαν τους παλιούς, πάνε και γυμναστήριο και συνήθως τους πετυχαίνεις στα λεωφορεία και τα τρένα όταν γυρνάνε από την εξάσκηση, με τη φορμούλα τους και το σακίδιο, ιδρωμένοι νταβραντισμένοι και διψασμένοι. Για γνώση. Ανοίγω λοιπόν τον «Ηρόστρατο» τυχαία σε μια σελίδα και διαβάζω: «Γίνε δημοσιογράφος ή καλλιτέχνης. Στόχευσε στην άμεση επιτυχία ή την αιώνια ζωή» και όπως είναι λογικό με πιάνει κατάθλιψη γιατί δε με βλέπω ποτέ να γίνομαι καλλιτέχνης και πώς να γίνω, όταν κάθε μέρα πρέπει να γράφω και 1000 λέξεις για το οτιδήποτε μπας και ξεχρεώσω καμιά κάρτα. Γεγονός που με βάζει σε υποψίες για την ορθότητά των λεγομένων του Πεσσόα, εφ’ όσον όπως έχουν τα πράγματα, αν έχεις ταλέντο στη γραφή και θες να γίνεις καλλιτέχνης και όχι δημοσιογράφος σημαίνει ότι είσαι ζάπλουτος και στα απ’ αυτά σου το να γράφεις αρθράκια, αλλά το ξεπερνάω. Με αυτή τη σκοτεινή διάθεση και πεπεισμένος ότι δεν θα γίνω ποτέ μου καλλιτέχνης αλλά θα παραμείνω μια πουτάνα της γραφής (γιατί αυτό είναι πάνω κάτω ο δημοσιογράφος και σε πουτάνα που να έγινε καλλιτέχνιδα δε θυμάμαι τίποτα, εκτός κι αν πιάνονται σαν καλλιτέχνιδες οι βιζιτούδες που ανεβαίνουν πίστα στα σκυλάδικα, οπότε έχω ελπίδα κι ακόμα περισσότερο επειδή δεν έχω φωνή) μπαίνω στο γραφείο, κι ανοίγω τον κομπιούτορά μου, να περιπλανηθώ λίγο στις ειδήσεις και την επικαιρότητα πριν ξεκινήσω να γράφω. Αυτό ήταν. Σε χρόνο μηδέν, πάει και ο Πεσσόα, πάνε και τα νηπενθή, πάει και το καλλιτεχνικό μου πόνημα που σκόπευα να γράψω και για όλα φταίει ο Προυστ, που με το περιβόητο ερωτηματολόγιό του, συνεχίζει να καταστρέφει κοσμάκη. Γιατί περιπλανώμενος σε ιστοσελίδες, πέφτω πάνω στην κλασσική προυστική ερώτηση, «Ποιος είναι ο Καλύτερος Τρόπος να Πεθάνετε», στην οποία η Αγγελική Νικολούλη, έδωσε την πλέον κλασσική για τα χρόνια που έρχονται απάντηση, «Θα ήθελα να πεθάνω κάνοντας σεξ μέχρι τελικής πτώσεως». Πράγμα που δεν είναι κακό, να μη σου πω ότι είναι και επίκαιρο, εφ’ όσον δεν πάει καιρός που η χώρα μας οργάνωσε τα Special Olympics και το μήνυμα είναι πως όλοι μας έχουμε ίσα δικαιώματα. Όπως όμως δεν μου είναι καθ’ όλου ευχάριστο να βλέπω μογγολάκια να κάνουν βάδην έτσι δεν μου είναι ευχάριστη και η εικόνα της Αγγελικούλας να πεθαίνει από το πολύ σεξ, γιατί έχω μια τάση όταν μαθαίνω μια είδηση, να την κάνω εικόνα και προκειμένου να εντρυφήσω σε αυτήν, να με τοποθετώ σε πρωταγωνιστική θέση. Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε ο Στάθης Παππούλιας, στο twitter, αναρτώντας το υπέροχο «σκέψου να σου τύχει να είσαι αυτός που η Αγγελική Νικολούλη θα πεθάνει πάνω του απ’ το πολύ σεξ. Ποιο φως στο τούνελ θα δεις;» Όπως λέει και ο Πεσσόα, «η ζωή δεν είναι παρά προσαρμογή στο περιβάλλον και ο θάνατος αδυναμία προσαρμογής σε αυτό», πράγμα που σημαίνει ότι δυνητικά όταν πεθάνει από το πολύ σεξ η Αγγελική θα το πάθει επειδή δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στο περιβάλλον, δηλαδή τον εραστή της εν προκειμένω, που αν ήμουν εγώ αυτός, ο εραστής δηλαδή, για να απαντήσω στο ερώτημα του Παπούλια, το φως στο τούνελ που θα έβλεπα μετά από μια τέτοια τραυματική εμπειρία, θα ήταν προφανώς το να απαρνηθώ τη δημοσιογραφία και να γίνω επιτέλους καλλιτέχνης κι έτσι όλοι θα ήμασταν ευχαριστημένοι και σωστοί. Και ο Προυστ, και ο Πεσσόα, και η Αγγελικούλα που η θυσία της θα είχε γεννήσει έναν μεγάλο καλλιτέχνη, δηλαδή εμένα, και εγώ. Επειδή όμως ως εκείνη τη στιγμή πρέπει να συνεχίσω να δημοσιογραφώ και να σχολιάζω για να πληρώνομαι, το βλέμμα μου περιπλανήθηκε για δευτερόλεπτα (δε χρειάζεται περισσότερο) στην ανοιχτή τηλεόραση (ευτυχώς με κλειστή τη φωνή) του γραφείου που εκείνη την ώρα έπαιζε το «Δέστε μας». Στο οποίο χόρευε η Μαρία Ηλιάκη, συνοδεία μικρών κοριτσιών και αγοριών (που έμοιαζαν να έχουν βγει κι αυτοί από τα Special Olympics) ενώ με μεγάλα γράμματα, η οθόνη έγραφε «Μαρία Κάνε μας το Βιδωτό». Μέχρι τελικής πτώσεως ελπίζω κι εσείς Μαρία μας, για να το ευχαριστηθείτε και η ίδια, να γλυτώσουμε κι εμείς.
Η κα Νικολούλη, περιμένει το ραντεβού της με την ερωτική αθανασία.