(Όταν σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι έχουμε χρεοκοπήσει, κάποιοι επιμένουν να αρθρογραφούν για τους στόχους της επόμενης μέρας. Και καλά αυτοί κάνουν τη μαυραγορίτικη δουλειά τους. Εκείνοι που τους διαβάζουνε όμως;)
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ: Συγχυσμένα συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Το άρθρο της Δευτέρας ήταν πάντα το χειρότερο μου. Σαν την εποχή του σχολείου, που δεν είχες πιο νοσηρή μέρα από την Κυριακή και ειδικά το βράδυ της. Γνωρίζοντας ότι αύριο θα πας σχολείο και πρέπει να διαβάσεις, την ώρα που το τελευταίο πράγμα που ήθελες να κάνεις ήταν ακριβώς αυτό. Έτσι και το άρθρο της Δευτέρας που το γράφεις Κυριακή βράδυ. Εφιάλτης. Ξεφυλλίζω εφημερίδες, περιπλανιέμαι σε blog, μήπως ψαρέψω κάτι που να με κεντρίζει, που να με ζητάει ως μεταπράτη της πληροφορίας του και σχολιαστή του. Τζίφος. Ακόμα και το Ρετιρέ του Δαλιανίδη σε επανάληψη να έβλεπα, πιο ενδιαφέρον θα το έβρισκα. Και πιο δημιουργικό από πρωτοσέλιδα με τίτλο «Τα μέτωπα της επόμενης μέρας». Ποια μέτωπα, κουκλίτσα μου ψεκασμένη, κι εσύ που το γράφεις κι εσύ που το διαβάζεις; Ποιας επόμενης μέρας;
Το μέτωπο, στην πολεμική ορολογία, προϋποθέτει μια μάχη που τη δίνεις μπας και κερδηθεί, να έχεις να ελπίζεις και κάτι για την επόμενη μέρα. Στην οικονομία τη σημερινή του μεσοπρόθεσμου και του μνημονίου για ποια ακριβώς μάχη μου μιλάς και θες να πιστέψω ότι δεν μες λες μαλάκα; Τη χαμένη; Την προδιαγεγραμμένη; Του προαναγγελθέντος θανάτου; Η μοναδική μάχη που υπάρχει σε όλες αυτές τις οικονομικές αναλύσεις των εφημερίδων που μιλάνε για πιθανότητα σωτηρίας είναι μεταξύ της ξεφτίλας του συντάκτη των εν λόγω άρθρων και των απομειναριών της συνείδησής του.
Θα ήθελα πραγματικά να είμαι από μια μεριά, απέναντι στους συντάκτες τέτοιων άρθρων, κατά τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, όταν μετά από ένα ακόμα μπαράζ λιτότητας και μέτρων στα όρια του σεπούκου, θα ανακοινωθεί το αναμενόμενο: Κυρίες, κύριοι, χρεοκοπήσαμε. Για να τους πω πού να τα βάλουνε.
Το να πιστεύεις ότι θα σωθείς από τη δανειακή άβυσσο, προσθέτοντας ακόμα ένα δάνειο, ισοδυναμεί με την ίδια ωριμότητά με την οποία εγώ, στα 25 μου, έβγαζα την τέταρτη πιστωτική κάρτα και το όγδοο δάνειο, μπας και ξοφλήσω με αυτά τις ληξιπρόθεσμες οφειλές μου από το πρώτο. Λες και αυτό το όγδοο δάνειο δεν θα το απαιτούσε ποτέ κανείς πίσω, λες και δεν θα είχε τόκους (τους οποίους ακόμα και σήμερα πληρώνω χωρίς να πέφτει το κεφάλαιο της δανειοδότησης, γιατί τα λεφτά που μπορώ να δίνω στις μηνιαίες δόσεις καλύπτουν μόνο τον τοκισμό του κεφαλαίου).
Δεν θέλει σκέψη, ακόμα κι εγώ που είμαι σκράπας στις οικονομολογικές αναλύσεις, μπορώ πλέον να το καταλάβω, όταν π.χ., βλέπω συγκριτικά στοιχεία μεταξύ της Αργεντινής, της πάλαι ποτέ 16ης πλουσιότερης χώρας του πλανήτη, που υπό την εποπτεία του ΔΝΤ δεν γλίτωσε τη χρεοκοπία (και σώθηκε μόνο όταν έστειλε το ΔΝΤ στο διάολο), μολονότι έναν μόλις χρόνο πριν βαρέσει κανόνι χρωστούσε 102 δισ. Δολάρια, φτάνοντας το 62% του ΑΕΠ της, την ώρα που η Ελλάδα χρωστάει 340 δισ., το οποίο ισοδυναμεί με το 158% του ΑΕΠ.
Ξέρεις, φίλε, ποιο είναι το χειρότερο δείγμα εκφυλισμού της κριτικής και αναλυτικής σκέψης του πολίτη μιας χώρας; Αυτό που μπορώ να το δικαιολογήσω μόνο αν ισχύει η περιβόητη θεωρία συνομωσίας που λέει ότι μας ψεκάζουνε από τον αέρα με ψυχοτρόπα και για αυτό δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθαρά. Είναι το σημείο που ενώ έχεις, χάριν Διαδικτύου και πλουραλισμού, πρόσβαση σε όλες τις αναλύσεις, τις στατιστικές, τα ντοκιμαντέρ και την ενημέρωση του πλανήτη, ενώ δεν χρειάζεται και κάποια μεγάλη προσπάθεια για να δεις την αλήθεια κατάματα και να προετοιμαστείς τουλάχιστον γι’ αυτήν (μπας και γλυτώσεις το ψυχιατρικό κοκομπλόκο), εσύ επιμένεις να βαυκαλίζεσαι πως δεν είναι έτσι, αναμασώντας τις πίπες που γράφουν οι μισθοφόροι εκτελεστές της δημοσιογραφικής πένας, για να σε κρατήσουν σε μακροχρόνια καταστολή τέτοιας διάρκειας, που όταν θα χρειαστεί να ανασυντάξεις τις πνευματικές σου δυνάμεις, θα έχουν πλέον ασθενήσει. Είναι το σημείο του να χρωματίζεσαι ως ανθέλλην κινδυνολόγος και εχθρός του έθνους, (το μόνο που μας μένει είναι να θεσπιστεί αντιτρομοκρατικός νόμος αλά Η.Π.Α. που να μας απαγορεύει να εκφράζουμε την άποψή μας ως αντεθνική), μόνο και μόνο επειδή λες το αυτονόητο: Όχι απλώς ότι χρεοκοπήσαμε ή ότι θα χρεοκοπήσουμε, αλλά ότι ήμασταν χρεοκοπημένοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και δυστυχώς όχι μόνο οικονομικά. Αλλά πάνω απ’ όλα ηθικά, και δημοσιογραφικά.
Αποκλειστικό: Μπήκαμε στο μέγαρο Μαξίμου και φωτογραφήσαμε το εικονοστάσι του Γιωργάκη.