Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, με εξαίρεση κάποιες φρικαλέες νύχτες με πίτσες που αναγκαζόμουν από κολλητούς και σύζυγο να βλέπω Αθλητική Κυριακή μετά από «ματσάκι», ακούγοντας παράλληλα ραδιοφωνικές... χρηστοπαναγίες στον Sport FM. Για αυτό μέχρι πρότινος θεωρούσα ότι μόνο ο σύζυγός μου και οι κολλητοί μου είναι κάτοικοι Ζαβιστάν όταν μιλάνε για μπάλα.
Μετά την αποκάλυψη όμως των διαλόγων στην επίμαχη δικογραφία για το ελληνικό ποδόσφαιρο, κατάλαβα ότι το σύνολο των ποδοσφαιρικών παραγόντων και παικτών μιλούν σαν να βγήκαν από το ίδρυμα, εκτός και αν οι τηλεφωνικές τους συνομιλίες ήταν μια έκτακτη κίνηση–μνεία στους Special Olympics .
Προς θεού, μη θεωρηθεί ρατσιστικό σχόλιο, αλλά νομίζω ότι κανείς δεν θα διαφωνήσει πώς μόνο ο όρος «άτομα με ειδικές ικανότητες» μπορεί να περιγράψει κάποιον που αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο της ακόλουθης φράσης: «Δεν έχει έρθει ρε αγόρι μου, προχθές, την προηγούμενη εβδομάδα υπέγραψα, γιατί είμαι ο μ... της παρέας εγώ, μου... Μην υπογράψεις, μην υπογράψεις και δεν υπογράψαμε, την προηγούμενη εβδομάδα υπογράψαμε» ( ιστορικός διάλογος μεταξύ Αχιλλέα Μπέου και Μάκη Ψωμιάδη) ή «το διακοπή, ρε γι' αυτά όλα, θα πάµε φυλακή ρε µαλάκα; Να διακοπεί κανένα παιχνίδι, να πέσεις εκεί στη Φρανκφούρτη, να πέσεις εκεί µέσα στα τρένα» (ποιά τρένα ρε μαλάκα;).
Βέβαια, όπως έμαθα συνομιλώντας με συναδέλφους που επιδεικνύουν τις ίδιες special ικανότητες (για κάποιο λόγο καταφέρνουν να αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο των ακατάληπτων διαλόγων), το φαινόμενο δυσλεξία-στην-μπάλα-έχω-μόνιμη-κόντρα-με-το-συντακτικό δεν είναι σημερινό, αφού με πληροφόρησαν ότι πριν από αρκετά χρόνια στον αγιασμό του Πανιωνίου, ο τότε ισχυρός άντρας της ομάδας της Νέας Σμύρνης, Αχιλλέας Μπέος, απευθυνόμενος στους Πάνθηρες που τον γιούχαραν, είχε πει το αμίμητο «Σταματήστε γιατί αρχίζομαι να εκνευρίζω».
Το σύνολο των διαλόγων θα μπορούσε από μόνο του να στοιχειοθετήσει χωριστό κατηγορητήριο στην δικογραφία για κατακρεούργηση της ελληνικής γλώσσας. Ποια greeklish, ποιος Κανάκης, ποιος Μπαμπινιώτης... όταν «σπηκάρει» ο ποδοσφαιρικός παράγοντας οξύνονται όλες σου οι αισθήσεις, προσπαθώντας να συλλάβεις έστω και ίχνος του περιεχομένου του λόγου του .
Και εκεί που κάποτε λόγω Euro αναγκαστήκαμε όλες οι έρμες Ελληνίδες να μάθουμε τον Χαριστέα, τον Γιαννακόπουλο και τον Τσάρτα και όσο προχωρούσαμε προς το τελικό μάθαμε (με το στανιό) να αντιλαμβανόμαστε και την ποδοσφαιρική αργκό του «κολοσσού», του «κάρα» , και του «κατσού», τώρα καλούμαστε να κάνουμε καλοκαιριάτικα υπερεντατικά για να μάθουμε τον «αγαπούλα», τον «ψηλό Σισέ», τον «κοκκαλιάρη», τον «τσιμπούρη», τον «κυλοτάκια» και τον «μουσάτο».
Πάντως, για να σοβαρευτούμε, είναι τόσο ακατάληπτοι κάποιοι διάλογοι που προσωπικά είμαι βέβαιη πως πάνω τους δεν μπορεί να βασιστεί τελικά καμία κατηγορία, καθώς ακόμα και τα διφορούμενα «ήξεις – αφήξεις» της Πυθίας, μπροστά τους ωχριούν.