Κάπου ανάμεσα στις (επικοινωνιακές) εκρήξεις υπεραισιοδοξίας του πρωθυπουργού για τις... επερχόμενες «μέρες κρασιού και λουλουδιών» και τις απαισιόδοξες, καταστροφολογικές οιμωγές (επίσης επικοινωνιακές, μικροπολιτικές...) της αντιπολίτευσης και μερίδας των κυβερνητικών «συνιστωσών», πρέπει κατεπειγόντως να ψάξουμε να βρούμε ως κοινωνία το μέτρο, την ψυχραιμία, τον σεβασμό της λογικής. Αλλιώς θα... θα σαλτάρουμε συλλογικά, θ' αφεθούμε να βουλιάζουμε στην εθνική απόγνωση με πάτο την κατάθλιψη, θα (απο)γυρίσουμε την πλάτη μας στην πολιτική και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Μια διαδρομή χωρίς επιστροφή...
Τα μνημόνια δεν θ' αποτελέσουν παρελθόν τόσο σύντομα και τόσο εύκολα, όσο θέλει να μας πείσει ο πρωθυπουργός. Θέλει πολύ δρόμο (ανηφορικό και κακοτράχαλο...) ακόμη - και κυρίως προϋποθέτει σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα εκ μέρους των διαχειριστών της εξουσίας. Για να γίνουν σχετικά σύντομα, όσα απαραίτητα και αυτονόητα περιφρονούσαμε επί τόσες δεκαετίες προκειμένου να γίνουμε στοιχειωδώς αξιόπιστο και λειτουργικό κράτος. Σίγουρα τα κινεζικά (και όποια άλλα, προηγούμενα ή επόμενα) ανοίγματα έχουν δυνάμει θετικές προοπτικές. Αλλά η σπορά μόνο δεν φθάνει: πρέπει να έχεις κι' ένα καλό οργωμένο και σβαρνισμένο χωράφι, να φροντίζεις το πότισμα του, να ρίχνεις λίπασμα, ν' αντιμετωπίζεις τα ζιζάνια. Αλλιώς, καρπό δεν θα' χεις. Και το δικό μας «χωράφι», πέντε χρόνια και τέσσερις κυβερνήσεις μετά το ξέσπασμα της κρίσης, παραμένει στην ουσία χέρσο. Παρά τις εκσυγχρονιστικές υποσχέσεις...
Τα πράγματα είναι σίγουρα καλύτερα απ' όσο έξι μήνες πριν- και είναι μικροψυχία (και κυρίως: ανοησία) της αντιπολίτευσης να μην το παραδέχεται, εξακολουθούσα βεβαίως να πιέζει για ριζικότερες αλλαγές (τις θέλει, όμως;) και πρακτικό, ουσιαστικό εκσυγχρονισμό δομών και νοοτροπιών. Επενδύσεις, όμως ,στέρεη και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, δημιουργία θέσεων εργασίας, αναθέρμανση της αγοράς, δεν πρόκειται να υπάρξουν αν δεν αποκτήσουμε ταχύρυθμη και λειτουργική δημόσια διοίκηση. Αξιόπιστο και με σχεδιασμό βάθους φορολογικό σύστημα , πάταξη της φοροδιαφυγής για να υπάρξει το κινητήριο αίσθημα δικαιοσύνης στην κοινωνία άνευ του οποίου οικονομική ανάπτυξη δεν πρόκειται να προκύψει. Μελετημένοι αναπτυξιακοί νόμοι με καθιέρωση ουσιαστικών και διασφαλισμένων κινήτρων-δείτε τα καραγκιοζιλίκια με τα κίνητρα για τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που αναθεωρήθηκαν άρον-άρον σε βάρος όσων πείσθηκαν από αυτά και επένδυσαν, κι' αναλογισθείτε ποιος σοβαρός επενδυτής θα βάλει τα χρήματά του σε μια τέτοια αναξιόπιστη χώρα, που μ' όση προχειρότητα μοιράζει υποσχέσεις και παροχές, μ' άλλη τόση τις παίρνει πίσω...
Γι' αυτά όφειλε να πιέζει και ν' ασκεί κριτική η αντιπολίτευση, κυρίως αυτή με την δυναμική εξουσίας , κι' όχι να... απειλεί (φτάνει πια η κακή απομίμηση του ΠΑΣΟΚ!) με ακύρωση των όποιων αποκρατικοποιήσεων και αναθεώρηση των τυχόν επενδύσεων όταν γίνει κυβέρνηση. Η υποσχέσεις για πρόσληψη 100.000 στο δημόσιο, δολιχοδρομίες για το αν θέλει το ευρώ ή την δραχμή , την Ευρώπη η το λατινοαμερικάνικο μοντέλο.
Η αλήθεια, όσο δυσάρεστη κι' αν είναι, πρέπει να λέγεται και να εξηγείται στην κοινωνία. Σε πρώτη φάση, αχνοφαίνονται κάποιες προοπτικές (αλλά θέλουν δουλειά και σοβαρότητα για να επαληθευθούν στην πράξη) επιβράδυνσης της ύφεσης και σταδιακής ανάκαμψης της οικονομίας. Της οικονομίας-η ανάκαμψη του επιπέδου διαβίωσης και της καθημερινότητας των ανθρώπων, θα επακολουθήσει. Αυτό που προέχει τούτη την ώρα, είναι η αποδραματοποίηση της κατάστασης για εκατομμύρια ανθρώπων στη χώρα μας -ανέργων, απόμαχων, εργαζόμενων- και η σταδιακή επάνοδος σε μια ρεαλιστική «αισιοδοξία», αφού όμως συνειδητοποιήσουμε πως προαπαιτούμενο είναι όχι μόνο η συνέπεια, ο επαγγελματισμός, η επάρκεια και η σκληρή δουλειά των πολιτικών ηγετών μας, αλλά και ο από πλευράς μας επαναπροσδιορισμός, επαναπροσαρμογή στόχων και μοντέλου ζωής. Για πολλά χρόνια, απλώσαμε τα πόδια έξω από το πάπλωμα, μας κακόμαθαν, κακομάθαμε. Αυτό που τώρα έχει σημασία, πώς οφείλουμε να... ξαναμάθουμε από την αρχή, σε ρεαλιστική, εφικτή βάση. Δεν λέμε πως είναι εύκολο. Είναι όμως προϋπόθεση επιβίωσης...
Όσοι βαυκαλίζονται (η αφήνονται να τους παραμυθιάζουν...) για σύντομη «αποκατάσταση εισοδήματος» και οσονούπω επάνοδο σε μια ψευδεπίγραφη «κανονικότητα» που απολαμβάναμε μεθυσμένοι και αποχαυνωμένοι, θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο μέσα σ' ένα νέο εφιάλτη απογοήτευσης και διάψευσης. Κι' όσοι ευαγγελίζονται, για λόγους κομματικής ιδιοτέλειας και μικροπολιτικού καιροσκοπισμού, επιστροφή στο status quo ante μόλις... έλθουν εν τη εξουσία τους, είναι πολιτικοί απατεώνες, ανερμάτιστοι, εθνικά επικίνδυνοι! Καλλιεργούν σκόπιμα μια αυταπάτη, που μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να μετατρέψει την οργή και την απόγνωση, σε μίσος. Και κάποιες «πολιτικές» δυνάμεις, καραδοκούν...
Μόνη λύση, ο ρεαλισμός. Δεν θωπεύει, αλλά σώζει..