Τον Λευτέρη Βογιατζή τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1974, σε μια παράσταση στο Ηρώδειο, από τον εξάδελφό μου και ποιητή Νίκο Ρέγκα. Ηταν το καλοκαίρι που είχε πέσει η δικτατορία και ένας δυνατός άνεμος αισιοδοξίας και ελπίδας ράπιζε τη χώρα.
Εμείς, οι νέοι της εποχής, αναστατωμένοι από τις μεγάλες αλλαγές που έφερνε η Δημοκρατία σε μια κοινωνία διψασμένη για ελευθερίες, τρέχαμε σαν μεθυσμένοι πίσω από την ιστορία που γραφόταν μπροστά στα μάτια μας.
Ο Βογιατζής, που θα κόντευε τότε αν δεν κάνω λάθος τα τριάντα, ήταν ήδη ένας μύθος στη θεατρική και τη λογοτεχνική κοινότητα της Αθήνας. Εκανε στενή παρέα με τον Μένη Κουμανταρέα, τον ποιητή Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον -συγχωρεμένο- κριτικό Βασίλη Διοσκουρίδη, τον μετέπειτα εκδότη του περιοδικού «Εκηβόλος».
Είχε γυρίσει από ένα σεμινάριο για το θέατρο στη Βιέννη και διάβαζε με μανία εκείνη την εποχή τον Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ. Ο Βογιατζής, που είχε τεράστια παιδεία -από τη μουσική και τη ζωγραφική ως τη λογοτεχνία και το χορό (η φιλοσοφία σχεδόν δεν τον ενδιέφερε)- ήταν πολύγλωσσος, είρων, είχε μεγάλη αίσθηση του χιούμορ και σε αντίθεση με μας τους νεότερους ήταν βαριά επιφυλακτικός με την πολιτική. Υποθέτω ότι ο αθεράπευτος εστετισμός του τον έκανε -επιεικώς- επιφυλακτικό με τον πολιτικό ακτιβισμό. Ως καλλιτέχνη τον ενδιέφεραν πιο ουσιαστικά συναισθήματα και προφανώς δεν πίστευε στη συλλογική σωτηρία. Δεν ήταν συντηρητικός, αλλά δεν συμπαθούσε και την αριστερά. Εβλεπε ενδεχομένως τα αδιέξοδα που γεννούσε ήδη η δημαγωγία της αριστεράς, σε μια κοινωνία ουσιαστικά «απελεύθερη» πολιτισμικά, που προσπαθούσε να χτίσει ένα νέο αξιακό σύστημα, χωρίς να συγκρουστεί με το παρελθόν της. Δεν είναι τυχαίο, υποθέτω, ότι ο Βογιατζής δεν ασχολήθηκε ποτέ με το λεγόμενο πολιτικό θέατρο, που την εποχή εκείνη, της σύγχυσης και της ελπίδας, έσπαγε ταμεία. Και μολονότι δεν έκανε καμία υποχώρηση στις απόψεις του, επιμένοντας σε κείμενα δύσκολα και εκτός μόδας, όλοι ξέραμε ότι κάποτε θα γινόταν διάσημος. Οπως και έγινε! Αργότερα έφυγα για το Παρίσι και τον έβλεπα στο δρόμο τυχαία ή όταν σπανίως πήγαινα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων. Τελευταία φορά τον είδα πριν από χρόνια μια χειμωνιάτικη νύχτα που έριχνε καρεκλοπόδαρα καθώς προσπερνούσε το αυτοκίνητό μου με το παπάκι του στην Ανδρο. Από κάτι φίλους έμαθα ότι είχε αγοράσει ένα σπίτι σε ένα χωριό πριν από τη Χώρα, που για να φτάσεις έπρεπε να ανέβεις εκατό σκαλιά! Οταν το έμαθα σκέφτηκα ενστικτωδώς τον Ούλριχ, τον ήρωα του Μούζιλ στον Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες, που μετέτρεπε κάθε απόφαση σε μια σαρκαστική ειρωνεία!