Σε ένα μικρό χθεσινό άρθρο του για το blog που διατηρεί στους New York Times o γνωστός Νομπελίστας (2008) οικονομολόγος Paul Krugman κάνει ξεκάθαρο αυτό που πολλοί αναζητούν αδυνατώντας να καταλάβουν. Την ουσία της σημερινής κρίσης.
Με ένα πολύ απλό γράφημα δείχνει ότι ο λόγος της απασχόλησης προς τον πληθυσμό, δηλαδή η πραγματική παραγωγική δυνατότητα της οικονομίας, έπεσε στις ΗΠΑ από 63 % πριν την κρίση σε 58 % μετά την κρίση. Αντίστοιχα η ανεργία στις ΗΠΑ διπλασιάστηκε από το 5 % στο 10 %. Είναι αλήθεια, λέει ο Krugman, ότι η ελεύθερη πτώση των ετών 2008-2009 ανακόπηκε και η απασχόληση δεν μειώνεται πλέον. Το να ισχυριζόμαστε όμως ότι η οικονομία ανακάμπτει, όπως κάνουν πολλοί οικονομολόγοι και από τις δύο μεριές του Ατλαντικού, είναι λάθος όσο δεν βλέπουμε ανάκαμψη στο λόγο απασχόλησης προς πληθυσμό και μείωση της ανεργίας.
Στην Ελλάδα ο λόγος απασχόλησης προς πληθυσμό έχει παραμείνει αμετάβλητος στο 53,5 %, ενώ η ανεργία έχει εκτιναχθεί από 7,2 (Β τρίμηνο 2008)στο 15, 9 % (Α τρίμηνο 2011). Κάνοντας τη σύγκριση με την Αμερικανική οικονομία μπορούμε να διακινδυνεύσουμε το συμπέρασμα ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν έχει δείξει τα πραγματικά της δόντια. Αυτό γιατί, ενώ η ανεργία καλπάζει η απασχόληση σαν ποσοστό του πληθυσμού δεν έχει μειωθεί ακόμα. Για να προχωρήσει αυτή η εξέλιξη ένα τμήμα των εργαζομένων πρέπει να πεταχτεί οριστικά και έξω από τις εργασιακές σχέσεις αντί απλά να περνά σε καθεστώς αναμονής, δηλαδή στην ανεργία.
Το αν θα προχωρήσει ή όχι αυτή η εξέλιξη θα κριθεί σε γενικές γραμμές από το εάν θα αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο. Δεδομένου ότι το δημόσιο είναι ο μόνος αρκετά μεγάλος εργοδότης στην Ελλάδα για να ρίξει το συνολικό ποσοστό απασχόλησης.
Η απαξίωση της εργατικής δύναμης, αυτή η μητέρα των καταστροφικών δυνάμεων της κρίσης, είναι αναγκαία για το σύστημα. Είναι αναγκαία, αφού μόνον έτσι το σύστημα "ξεσκαρτάρει" και έτσι αυξάνει την παραγωγικότητα. Εναλλακτικά το σύστημα πρέπει να περάσει από τη στενωπό της χρεοκοπίας και υποτίμησης. Προοπτική που στις ειδικές συνθήκες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα ισοδυναμεί με επιστροφή στη Δραχμή. Μένει να δούμε αν η κοινωνία έχει τις αντοχές και την αποφασιστικότητα να βρει άλλους εναλλακτικούς δρόμους στην αύξηση της παραγωγικότητας και συνεπώς εναλλακτικές διεξόδους από την κρίση.