Ηρωδειακή προχώ πετυχεσά στο Φεστιβάλ Αθηνών, με τον Κωνσταντίνο Ρήγο να τσαλαβουτάει σε τενεκέδες και τον Γιάννη Τσορτέκη να μας δείχνει τον Γιακουμή του. Άμοιρη Πέγκυ Ζήνα, τι σε περιμένει πάλι του χρόνου.
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ
Επειδή η μουσική μας ενώνει.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Έλεγα να μη σχολιάσω τη χοροθεατρική παράσταση «Nιζίνσκι, μια μαριονέτα στα χέρια του Θεού» που είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω στο Ηρώδειο, αφού αφενός δεν έχει νόημα όταν περνάς τόσο καλά με κάτι να το αναλύεις, αφετέρου δεν υπάρχει μεγαλύτερο αντίδοτο στην καλοκαιρινή κατάθλιψη από ένα camp θεατρικό ξεμπούρλεμα. Ένα ανυπόγραφο ρεπορτάζ όμως στα Nea on line, με τίτλο «Η αβάσταχτη ένταση του Νιζίνσκι», που αποθέωνε το δρώμενο, λύγισε όλες μου τις αρχικές αντιστάσεις. Ξεκινάει το κείμενο με την εξής φράση: «Γυμνός, με σπασμούς δυνατούς να συγκλονίζουν το κορμί του, ο Γιάννης Τσορτέκης ως Βάτσλαβ Νιζίνσκι σπαράζει στις ύστατες στιγμές του». Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι ύστατες διαρκούσαν γύρω στη μιάμιση ώρα που διαρκούσε και η παράσταση, κατά τις οποίες ο ηθοποιός κοπανιόταν σαν το χταπόδι, αφού μετά το πρώτο μισάωρο αποφάσισε να καλύψει τα αχαμνά του, που τα είδαμε όλοι φάτσα φόρα και επαναληπτικά. «Αυτή τη σκηνή θα κρατήσουν ίσως περισσότερο από όλες στη μνήμη τους οι θεατές» συνεχίζει το ρεπορτάζ. Ποια σκηνή; Αυτό δεν ήταν σκηνή, ήταν το έργο ολόκληρο, με τον Ρήγο από πίσω να χοροθεατρίζεται μιμούμενος μία τη μαριονέτα, άλλη μια αναπαριστώντας την προκλητική χορογραφία του Νιζίνσκι από τον «Φαύνο», σαν να είναι η Μαντόνα σε εκείνη τη live περφόρμανς του «Like a Virgin» που πηδούσε τις μαξιλάρες, κι άλλη μία τσαλαβουτώντας μέσα σε τσίγκινους κουβάδες με νερά, με τους οποίους λίγο πριν οι ηθοποιοί της σκηνής είχαν λούσει τον γυμνό Τσορτέκη. «Απόδειξη, και το θερμότατο χειροκρότημα του κοινού» λέει παρακάτω ο αμερόληπτος συντάκτης, ξεχνώντας να αναφέρει ότι επρόκειτο για κοινό ενός άδειου κατά το ήμισυ Ηρωδείου, που στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελούταν από γνωστούς των συντελεστών και των μαθητών που έπαιζαν τον ρόλο των κομπάρσων. «Πρωταγωνιστής της παράστασης αναδείχτηκε και το ιδιότυπο σκηνικό, πλασμένο από ασημί και κίτρινους εσωτερικά κουβάδες που στήνονταν και δημιουργούσαν και λέξεις όπως Ημερολόγιο», καταλήγει ο ευγενικός αρθογράφος. Μόνο τη λέξη Ημερολόγιο είδατε, γλυκέ συνάδελφε; Η λέξη «πούστης» σάς ξέφυγε όταν σχηματίστηκε ή μήπως εκείνη την ώρα είχατε απορροφηθεί ξανά από την ερμηνεία του Τσερτάκη, που σφαδάζοντας σαν το μοσχάρι μετά από χτύπημα με βαριοπούλα, ούρλιαζε για ένα πεντάλεπτο «καυλί, εγώ καυλώνω, εσύ καυλώνεις, έχω καυλί» και ξανά από την αρχή, για όσους προφανώς δεν το παρατήρησαν ίσως λόγω μεγέθους, ίσως, τι να πω, από τις γυμνές του εμφανίσεις στη σκηνή. Όλη τώρα αυτή η πετυχεσά υποτίθεται ότι αναδείκνυε μέσα από τα χρόνια της ψυχιατρικής νοσηλείας που κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ιδιοφυούς χορευτή, την ταραγμένη του ψυχή, και την πάλη του ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία του και την αγάπη του για τη γυναίκα του και την κόρη του, με κορυφαίους διαλόγους τα «Είσαι ένας πράσινος δρυοκολάπτης, εγώ δεν είμαι ένας πράσινος δρυοκολάπτης» και τον αγαπημένο, επιπέδου αφοί Μαρξ και βάλε, διάλογο του Νιζίνσκι με τον εραστή, μέντορα και βασανιστή του Ντιαγκίλεφ, με λεπτή, σπαστή, χαριτωμένα αδελφίστικη φωνή, για να μη χαθεί το υπονοούμενο: «Νιζίνσκι: “Λατρεύω το κονιάκ”. Ντιαγκίλεφ: “Δυστυχώς έχω ξεχάσει το μπουκάλι στην κρεβατοκάμαρα μου”». Κι εγώ τις καπότες στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, ρε φίλε, θες να το κάνουμε αμαξάτο; Στη διάρκεια όλων των παραπάνω, η ομολογουμένως υπέρκομψη Τατιάνα Παπαμόσχου με στρατιωτικό βηματισμό και ύφος φράου Χέλγκα μία μας εξηγούσε κομμάτια της ζωής του χορευτή, μία έβγαζε πύρινους μονολόγους για την αξία του καλλιτέχνη και την μπίχλα του κριτικού που δεν μπορεί να καταλάβει το μεγαλείο του καλλιτέχνη, αλλά ζει παρασιτικά γράφοντας γι’ αυτόν (ανήκω, ανήκω, κυρία Τατιάνα μου, αν είναι να μην μπορώ να καταλάβω την προ εικοσαετίας μετεβηφική πρωτοπορία περιφερειακού θιάσου, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι μια χαρά στα λογικά μου. Εκεί ανήκω, σε αυτούς τους κριτικούς), μία έκανε τη γιατρίνα του Νιζίνσκι, και άλλη μία τη δασκάλα του μπαλέτου, λέγοντας στους υπόλοιπους ηθοποιούς προστάγματα τύπου «αν, ντε, πλιέ», μη σου πω και πλισέ αν κρίνω από το συγχρονισμό τους. Οι οποίοι υπόλοιποι ηθοποιοί, που από ό,τι κατάλαβα ήταν μαθητές μίας σχολής θεάτρου, όταν δεν έκαναν τον προαναφερθέντα πλισέ, σφουγγάριζαν τη σκηνή που είχε μουλιάσει από τα νερά (προφανώς οι συνδικαλισμένες καθαρίστριες του θεάτρου είχαν πάρει τα μέτρα τους και είπαν «ή το μαζεύετε, έτσι μπουρδέλο που το κάνατε ή το κλίνουμε το μαγαζάκι»), μετακινούσαν τους κουβάδες, μετά άδειαζαν τα νερά των κουβάδων σε κάτι γυάλινα βάζα που μέσα είχαν κεράσια και ζάχαρη (τα οποία τα είχε ανακατέψει σε ένα άλλο κουβά η σύζυγος του Νιζίνσκι) και μετά τα ξαναάδειαζαν όλα αυτά στη σκηνή. Πράγμα που σίγουρα ήταν πολύ συμβολικό και ποιητικό, κι αυτό είναι καλό πράγμα, γιατί η ποίηση σε βοηθάει να καλυτερεύσεις τη ζωή σου, εμένα για παράδειγμα μου σηκώθηκε η τρίχα μου κάγκελο από την ανατριχίλα και έτσι πυροδοτήθηκε μέσα μου η απόφαση να κάνω χαλάουα, που, όπως και να το κάνεις, καλυτερεύει και τη δική σου τη ζωή και του άλλου που ξαπλώνει δίπλα σου και δεν αγκυλώνεται με τη γαϊδουρότριχα.
«Σηκώθηκε η τρίχα σας κάγκελο; Το ιατρικό προσωπικό του ινστιτούτου αισθητικής Νιζίνσκι σας περιμένει για ριζική αποτρίχωση και άλλες (ψυχο)θεραπείες».