Έγραψε πριν δεκαετίες ο Οδυσσέας Ελύτης ότι «θα έρθει κάποτε ο καιρός που το παρελθόν θα μας συγκλονίζει με την επικαιρότητα του». Τον θυμήθηκα καθώς διάβαζα αυτές τις μέρες την Ιστορία του Νεότερου Ελληνικού κράτους που έγραψε πριν από μερικά χρόνια (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία) ο καθηγητής Γ.Β.Δερτιλής. Θα ανακαλύψει κανείς σε αυτήν, πως όλα όσα μας ταλαιπωρούν σήμερα ως έθνος, πως όλα όσα αποτέλεσαν την αιτία για να κατρακυλήσουμε στου κακού την σκάλα, έχουν ξανασυμβεί. Όχι μία και δύο φορές. Επανειλημμένως. Και θα ξανασυμβούν, ακόμη και αν την γλιτώσουμε σήμερα, γιατί είναι δυστυχώς γραμμένα στο σκληρό δίσκο του εθνικού μας DNA.
Εθνικά ελαττώματα δεκαετιών όπως ο άκρατος δανεισμός, ο κρατικός προστατευτισμός ,το εχθρικό περιβάλλον για τις ξένες επενδύσεις, τα πελατειακά δίκτυα, οι κουμπαριές, η οικογένεια ως κύτταρο της οικονομίας με την μορφή της μικρομεσαίας επιχείρησης, η διαφθορά, οι κομματικοί διορισμοί, ο αιώνιος συντηρητισμός μας και η αντιπάθεια στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, συναντώνται από τα πρώτα βήματα της συγκρότησης του νέου ελληνικού κράτους, το οποίο υπήρξε προβληματικό από τα θεμέλιά του. Σκεφτείτε ότι την φράση «τι θα γίνει με τα δικά μας παιδιά;» την είπε πρώτος ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Ότι οι κουμπαριές μεταξύ των Ελλήνων επιχειρηματιών ήταν διαδεδομένη πρακτική από την προεπαναστατική περίοδο. Ότι από τότε οι αγρότες ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά των κυβερνήσεων που αμελούσαν να εισπράξουν φόρους στις εθνικές γαίες, λόγω της εκλογικής δύναμης που είχαν. Ότι οι επενδύσεις των Γάλλων στο Λαύριο, αρχικά, πολεμήθηκαν λυσσωδώς.
Από τότε φτιάξαμε λοιπόν μία περίκλειστο οικονομία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εκάστοτε πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Ο Θεός να τις κάνει τέτοιες φυσικά! Ό,τι στραβό και ανάποδο δημιουργήθηκε τότε, το κουβαλήσαμε στην πλάτη μας μέχρι σήμερα.
-Το πολιτικό μας σύστημα αναπαράγεται σε συνθήκες θερμοκηπίου, παράγοντας -με ελάχιστες εξαιρέσεις- περαστικούς αρχηγούς και όχι ηγέτες μακράς πνοής που θα αφήσουν το αποτύπωμά τους στην χώρα.
Η αγορά δομήθηκε από τότε ως ένα κλειστό καρτέλ με προορισμό την εύνοια στα τεμπέλικα τοπικά λόμπι εις βάρος των δυνατών ξένων παικτών που ήθελαν να επενδύσουν στην πατρίδα μας
-Ο λαός ανέχτηκε μέσα στις δεκαετίες αυτή την στασιμότητα, γιατί εξασφάλιζε ως αντάλλαγμα για την σιωπή του την πρόσβαση στο δημόσιο, μέσω πελατειακών δικτύων διορισμών.
Μάθαμε έτσι να λειτουργούμε όλοι ως χαλαρή παρέα παρά ως οργανωμένο κράτος. Με συγκεκριμένες λογικές… Ως περίκλειστη και περιούσιος χώρα που θα καταφέρει να πορεύεται ανά τους αιώνες παίζοντας το ίδιο ξεπερασμένο σύστημα.
Πολλοί πιστεύουν ότι οι δραματικές ώρες που ζούμε θα είναι η αφορμή για το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος το οποίο κακοφόρμισε από την μεταπολίτευση και μετά.
Μακάρι. Δεν είμαι όμως αισιόδοξος όσο παρατηρώ πως και σήμερα όσοι ευθύνονται για την τροπή που πήραν τα πράγματα εργάζονται ανεμπόδιστοι για να ξαναφέρουν την όποια λύση στα μέτρα τους και για να έχουν θέση στην νέα εποχή. Φοβάμαι, δηλαδή, ότι το παρελθόν θα μας... ξανασυγκλονίσει με την επικαιρότητα του! Και μάλιστα πολύ δυσάρεστα..