Ήμουν πάντα πολύ κακή στη γεωγραφία. Θυμάμαι ώρες ατέλειωτες τον κακομοίρη τον πατέρα μου να σκάει γιατί το παιδί του δεν καταλάβαινε τις ηπείρους στην υδρόγειο σφαίρα, τον βορρά, τον νότο, δεν θυμόταν ούτε καν τις πρωτεύουσες των κοντινών χωρών. Σαν να μου έλειπε εκ γενετής αυτό το τσιπάκι στον εγκέφαλο που λειτουργεί σαν GPS και σου δίνει τη δυνατότητα να αυτοπροσδιορίζεσαι στο χώρο, στο χρόνο, στις συντεταγμένες του κόσμου. Πώς λοιπόν πορεύεται σήμερα το παιδί που έπαψε να είναι προ πολλού παιδί; Πώς αναγκάζεται να βρίσκει τον μπούσουλα στη ρευστότητα αυτού του κόσμου;
Οι άνθρωποι. Ο χάρτης του κόσμου έγιναν οι άνθρωποι. Όλων των φυλών, των ηλικιών, των διαθέσεων, των εμπειριών, των βλεμμάτων, των χνώτων και των ορέξεων. Οι άνθρωποι που κινούνται σαν ένα μικρό σύμπαν, μια ολόκληρη τέλεια υδρόγειος και κουβαλούν πάνω τους και μέσα τους τα όρη, τις κοιλάδες και όλους τους ποταμούς. Με γνώμονα αυτούς θα προσπαθώ κάθε εβδομάδα από αυτήν εδώ τη στήλη να βρίσκουμε μαζί μέσα από λεπτομέρειες και παρατηρήσεις πού βρίσκονται κάθε φορά τα σύνορα του κόσμου, που λέει και ο ποιητής.
Καλό ταξίδι.
Δευτέρα 28/3/2011 Κυριακή στο χωριό
Μόνον ως Κυριακή στο χωριό μπορούσε να νοηθεί η 25η Μαρτίου, μέρα εορταστική, ένδοξη, ηλιόλουστη και τελοσπάντων οικογενειακή. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί πώς μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η οποία επιθυμεί διαφήμιση και έσοδα από τον τουρισμό της να κλείνει τα μουσεία της μια ημέρα που οι περισσότεροι Αθηναίοι, αν όχι και οι λίγοι εναπομείναντες τουρίστες, έχουν λίγο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή τους.
Μεσημέρι Παρασκευής, λοιπόν, κατηφορίζω στο Κολωνάκι. Στάση πρώτη η Εθνική Πινακοθήκη. Κλειστή φυσικά, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που η ένδοξη Πινακοθήκη τηρεί ωράρια αυστηρού δημόσιου τομέα, και μάλιστα του παλιού, ξεπερασμένου Δημοσίου, του τεμπέλικου, εκείνου που μας οδήγησε στο ΔΝΤ με γοργό βηματισμό.
Στάση δεύτερη: Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Κλειστό και αυτό.
Στάση τρίτη: Μουσείο Μπενάκη στη Βασιλίσσης Σοφίας με ενδιαφέρουσα έκθεση τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Μόραλη. Ω τι περίεργο; Κλειστό και αυτό.
Στάση τέταρτη και απελπισμένη: Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτό ανοιχτό, αλλά με μια ουρά, νααα, μετά συγχωρήσεως. Όπερ σημαίνει ότι τη δική μου φαεινή ιδέα να κάνω μια βόλτα μετά το μεσημεριανό φαγητό στα μουσεία της πόλης δεν ανήκε μόνο σε μένα, αλλά και σε άλλους συμπολίτες μου, οι οποίοι μπορεί να τράβηξαν την ίδια ταλαιπωρία με μένα.
Δεν νοείται μια χώρα με τόσο πλούσιο πολιτισμικό χάρτη σαν την Ελλάδα, και δη η υδροκέφαλη πρωτεύουσά της στην οποία όλα συγκεντρώνονται ασφυκτικά μην αφήνοντας τίποτα για την περιφέρεια να συμπεριφέρεται με όρους συνδικαλισμού στα ωράρια λειτουργίας και ιδίως τώρα που μπαίνει η Άνοιξη. Δεν νοείται υπάλληλος μουσείου να έχει την απαίτηση να θέλει να γυρνάει σπίτι Κυριακές, αργίες, μεσημέρια και απογεύματα ακολουθώντας τα ωράρια της τράπεζας, των ΕΛΤΑ ή άλλων οργανισμών που εξυπηρετούν το κοινό πενθήμερο μέχρι το μεσημέρι. Πώς είναι δυνατόν κάποιος να πάει στο Μουσείο όταν δουλεύει; Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να αγαπήσει την ιστορία της χώρας του όταν η κυριακάτικη απογευματινή βόλτα δεν μπορεί να γίνει σε έναν πολιτιστικό χώρο όπως είναι το μουσείο και πρέπει αυτό να γίνει μόνο με άδεια γονέα ή κοπάνα στη χειρότερη από το σχολείο. Εάν ενδιαφερόμαστε για την απροσπέλαστη κινητικότητα και την καλή διαφήμιση αυτής της χώρας που καταρρέει και αυτής της πόλης που μόνο δυσφημιστικά ακουγόμαστε προς τα έξω πρέπει να έχουμε ευχαριστημένους και τους Αθηναίους πολίτες, οι οποίοι δεν είναι τόσο ή πάντα όλοι κάφροι όσο θέλουν μερικοί για ευνόητους λόγους να νομίζουν και να διαλαλούν.
Κάφροι συνήθως είναι όλοι αυτοί που θεωρούν το εκάστοτε μουσείο μαγαζάκι τους στο οποίο συμπεριφέρονται με ιδιοτελή συμπεριφορά και μικροκομματικά συμφέροντα. Που επιλέγουν να το κλείνουν αφού πρώτα έχουν βολευτεί σε αυτήν τη θέση με βούλευμα υπουργού και όσο για το τι διαχειρίζονται; Ωχ βρε αδερφέ, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.