Στη Νότια Αφρική αναζητείται, ακόμα, η λύση για την ειρηνική επίλυση στη βιαιότερη κοινωνική σύγκρουση των τελευταίων ετών, ένα 24ωρο αφότου τιμήθηκε παρόντων πολλών υπουργών η μνήμη των 44 νεκρών του μεταλλωρυχείου στη Μαρικάνα, από τα σφοδρά αστυνομικά πυρά την 16η Αυγούστου.
Οι μεταλλωρύχοι συνεχίζουν να διεκδικούν «την ουσιαστική αύξηση στις μισθωτές αποδοχές τους» και λίγοι μόνο δηλώνουν έτοιμοι για συνδιαλλαγή με την εργοδοσία στο θέμα αυτό.
Από την πλευρά του, ο υπουργός Εργασίας Μίλντρεντ Ολιφαντ είχε συνομιλίες με τους εκπρόσωπους των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών του κλάδου, AMCU και NUM, τις τελευταίες ώρες «με γνώμονα τη σταθεροποίηση» και τη «συναινετική επίλυση στην κοινωνική κρίση».
Στο ίδιο το μεταλλωρυχείο στη Μαρικάνα, περισσότεροι από τα τρία τέταρτα των απασχολούμενων δεν έχουν επιστρέψει την εργασία τους, την ώρα που η βρετανική εταιρεία Lonmin μετέθεσε για την Δευτέρα τη διορία επανόδου στην εργασία, επί ποινή απόλυσης.
Διαφορετική είναι η επικρατούσα κατάσταση σε δύο γειτονικά μεταλλωρυχεία σε μικρή απόσταση από το Ρόστενμπουργκ στα δυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ: στο ιδιοκτησίας του νοτοαφρικανικού ομίλου «Ρόγιαλ Μπαφόκενγκ Πλατινουμ», μετά την απεργιακή κινητοποίηση την Τετάρτη, τώρα οι μεταλλωρύχοι κάνουν κανονικά τις βάρδιες στις στοές. 'Ομως, στο ορυχείο στο Τεμπελάνι, που ανήκει στον κοινοπραξία Λονδίνου-Πρετόριας «Ανγκλοαμέρικαν Πλάτινουμ», παρατείνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις.
Πολιτικοί παρατηρητές, τους οποίους επικαλείται ανωνύμως το Γαλλικό πρακτορείο, κρίνουν ότι από τη φονική βία στο ορυχείο Μαρικάνα, «δυσχεράνθηκε η θέση της κυβέρνησης Ζούμα αλλά και του ίδιου του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου» μετά από μια 18ετία συνεχούς άσκησης της εξουσίας. Προσθέτουν ότι «το δράμα στη Μαρικάνα έχει ανυπολόγιστες, ακόμα, συνέπειες».
Η ίδια η κυβέρνηση στο ανακοινωθέν της εστιάζει στο ότι «προτεραιότητα για εμάς αποτελεί η οικονομική ανάπτυξη της Νότιας Αφρικής», όμως «συγκαλύπτει άτεχνα» κατά τους ίδιους παρατηρητές «την ανησυχία, που τη διακατέχει, για τα αιματηρά συμβάντα στη Μαρικάνα».
Από την πλευρά τους οικονομικοί παρατηρητές επικεντρώνουν στο ότι τα νοτιοαφρικανικά μεταλλωρυχεία όλα μαζί παράγουν σήμερα λιγότερο χρυσό και πλατίνα συγκριτικά με το 1994, το έτος κατά το οποίο το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο ανήλθε στην εξουσία. Ως αιτίες αναφέρουν την εξάντληση των κοιτασμάτων, το αυξημένο σήμερα κόστος επένδυσης και τέλος τις περιορισμένες πλέον, από την άποψη της γεωγραφικής κατανομής, επενδύσεις.
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)