Κράτημα του ξίφους με το αριστερό χέρι στο σφαίρωμα και πέρασμα πίσω από το δεξί πόδι του αντιπάλου. Ρίψη του αντιπάλου με χρήση του δεξιού γοφού. Από πάνω έτοιμοι για νύξη. Κάνοντας δεξί βήμα πίσω τον κατεβάζουμε μπροστά απ΄τα πόδια μας χτυπώντας τον ή απειλώντας τον με τη λεπίδα στο λαιμό ή στο κεφάλι...
Αυτές και άλλες τεχνικές αθλητικής ξιφασκίας θα βρείτε στο βιβλίο «Ιπποτική τέχνη του ξίφους», γραμμένο από τους εκπαιδευτές- προπονητές ξιφομαχίας Χρυσοβαλάντη Ταμπακάκη και Γιώργο Ζαχαρόπουλο.
Oι συγγραφείς, παρουσιάζουν σε 228 σελίδες, με φωτογραφίες, σκίτσα, ξένη βιβλιογραφία και ειδικούς ιστότοπους, την ευρωπαϊκή παράδοση του μεσαίωνα και της αναγέννησης στην εξέλιξη των πολεμικών τεχνών.
Πρόκειται για μελετητές και ξιφομάχους του σήμερα, ιδρυτές του ελληνικού παραρτήματος του Οργανισμού Αναγεννησιακών Πολεμικών Τεχνών. Είναι ένα ιστορικό δοκίμιο και παράλληλα ένας οδηγός. Συνδυασμός επιστήμης και τεχνικής. Μια ευσύνοπτη εγκυκλοπαίδεια και ένα εγχειρίδιο εκμάθησης. Ο αρχάριος αναγνώστης μυείται. Και ο γνώστης ανακεφαλαιώνει και γνωρίζει περισσότερα μέσα από σπάνιες φωτογραφίες, κατατοπιστικούς κώδικες και ιστορικά ντοκουμέντα για τη «μακριά σπάθα».
Η φιλοσοφία της χρήσης του ξίφους δεν υπακούει βέβαια στον κώδικα του χριστιανισμού. Όμως, οι συγγραφείς αναδεικνύουν μια κοσμική ηθική, τονίζοντας ότι από αρχαιοτάτων χρόνων τα πνευματικά μέλη ιερατείων- και όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες- άφηναν στην άκρη τη Βίβλο για να πιάσουν στα χέρια τους σπαθί και ασπίδα για να υπερασπίσουν οτιδήποτε ιερό και όσιο. Μοναστικές αδελφότητες μετατράπηκαν σε ιερά στρατιωτικά τάγματα, ενώ τα εργαλεία που χρησιμοποιούνταν για να οργώσουν τη γη γίνονταν όπλα στα χέρια σκληροτράχηλων ανδρών που πολεμούσαν για την υπεράσπιση της πατρίδας τους.
Η πολεμική ιδεολογία των ιπποτικών ταγμάτων, με την ανάπτυξη της οπλομαχίας και των Σταυροφοριών, εξέτρεψε τους Ναϊτες, τους Ιωαννίτες και τους Τεύτονες από το φιλανθρωπικό τους έργο. Έτσι το ξίφος υπερίσχυσε του Ιερού Ποτηρίου με το επιχείρημα της υπεράσπισης των Αγίων Τόπων από το Ισλάμ.
Από το ιδεολογικό... οπλοστάσιο των ιπποτών δεν θα μπορούσε να λείπει και η επίκληση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Ο Ισπανός Jeronimo de Carranza ισχυριζόταν ότι ο ξιφομάχος θα έπρεπε να διαθέτει άριστες γνώσεις φιλοσοφίας και γεωμετρίας, παραπέμποντας στα έργα του Αριστοτέλη και του Ευκλείδη ως πηγές έμπνευσης ενός οπλομάχου. Αυτές οι πολύ φιλοσοφημένες προσεγγίσεις οδήγησαν τις πολεμικές τέχνες στο να κερδίσουν το σεβασμό του κοινού και να ενταχθούν σε ένα αποδεκτό κοινωνικά ηθικό πλαίσιο.
Ενδιαφέρον έχει το κομμάτι του βιβλίου που αναφέρεται στο ολυμπιακό άθλημα της ξιφασκίας, της οποίας η θεωρία βασίζεται τόσο στις αιματηρές, όσο και στις αναίμακτες μονομαχίες τιμής μεταξύ ευγενών που λάμβαναν χώρα μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα. Οι συγγραφείς σπεύδουν να σημειώσουν ότι ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται, καθώς και οι τεχνικές και η κινησιολογία, απέχει κατά πολύ από τα αληθινά όπλα, ενώ επιβάλλεται αυστηρότατη τήρηση κανόνων ασφαλείας. Επιπλέον η επαφή με το σώμα απαγορεύεται, το άοπλο χέρι δεν χρησιμοποιείται, η κίνηση περιορίζεται στην ευθεία ενός στενού διαδρόμου και τα ξίφη δεν διαθέτουν ούτε πλατύ μέρος ούτε κόψη.
Στο κεφάλαιο για τα όπλα και τις θωρακίσεις από το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, με βάσει τα μουσειακά εκθέματα, υπάρχει μια αναλυτική αφήγηση για τη μορφολογία των λεπίδων, την ανατομία του μεγάλου σπαθιού, τις αλυσιδωτές θωρακίσεις, τις μεταλλικές επιγονατίδες, τις πολύμορφες ασπίδες, τα μπρούτζινα κράνη κωνικού σχήματος με τα δερμάτινα καταυχένια. Και μια ακόμη λεπτομέρεια: σε αντίθεση με την εντύπωση που δίνουν τα ασήκωτα σπαθιά των σταυροφόρων σε διάφορες ταινίες, μαθαίνουμε ότι ο μέσος όρος βάρους του ξίφους ήταν περίπου ένα με ενάμιση κιλό.
Ικανό, πάντως, να σε στείλει στον άλλο κόσμο να «συναντήσεις» τον Αριστοτέλη και τον Ευκλείδη.
To βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μπατσιούλα. Διαβάστε το ως ιστόρημα. Και δείτε την ξιφασκία ως άθλημα. Έτσι θα σας συναρπάσει.
(ΑΠΕ - ΜΠΕ)