Ο σημερινός κόσμος έχει μπει σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Ο ρωσικός αναθεωρητισμός έχει φέρει μετά από περίπου 70 χρόνια τον πόλεμο μέσα στην Ευρώπη, με την εισβολή του στην Ουκρανία.
Εάν η Ρωσία κερδίσει αυτόν τον πρώτο πόλεμο, είναι πολύ πιθανό ότι θα συνεχίσει και σε άλλες χώρες του πρώην σοβιετικού καθεστώτος. Στη γειτονιά μας, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή απορρυθμίζει την περιοχή με τον κίνδυνο γενίκευσής του και αμφισβήτησης της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ από τα θεοκρατικά, απολυταρχικά καθεστώτα της. Δίπλα μας, η Τουρκία διαρκώς συγκεκριμενοποιεί και ετοιμάζεται στρατιωτικά για τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στα Βαλκάνια. Όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να την εξευμενίσουν πλανώνται επικίνδυνα.
Η χώρα μας βρίσκεται στο κέντρο όλων αυτών των ενεργών ή ακόμη λανθανουσών συγκρούσεων. Η αποτελεσματική διαχείριση των γεωπολιτικών προκλήσεων που έχει μπροστά της δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα με το δυσεπίλυτο δημογραφικό της πρόβλημα. Απαιτεί τεράστιες αμυντικές δαπάνες σε βάθος χρόνου που δεν μπορούν να υπηρετηθούν αποτελεσματικά από τη σημερινή, κυρίως μεταπρατική, οικονομία μας. Τα χρήματα που απαιτούνται έχουν ανάγκη μιας διεθνώς ανταγωνιστικής καινοτόμου οικονομίας τύπου Ισραήλ ή Ολλανδίας. Ο τουρισμός και ο σημερινός πρωτογενής τομέας δεν αρκούν.
Η προσπάθεια η χώρα να έχει διεθνή στήριξη στα δύσκολα μέσω σημαντικών συμμαχιών είναι, αναμφίβολα, εκ των ων ουκ άνευ αναγκαία. Η σημερινή κυβέρνηση έχει συμβάλει ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως, η αντιμετώπιση των γεωπολιτικών προκλήσεών μας αποτελεί κυρίως υποχρέωση της χώρας αυτής καθ' εαυτήν και των πολιτών της. Κανείς δεν θα σταθεί δίπλα στα δύσκολα εάν δεν έχουμε τον κύριο και καθοριστικό λόγο. Η επικίνδυνη περιοχή μας απαιτεί υψηλές και διαρκείς αποτρεπτικές αμυντικές δαπάνες, ώστε να είναι η χώρα σεβαστή σε εχθρούς και συμμάχους και έτοιμη να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα και τα εδάφη της.
Έχουν η κοινωνία μας και οι πολίτες της συνειδητοποιήσει τους κινδύνους και τις θυσίες που αυτοί απαιτούν ώστε να αποτραπούν; Αμφίβολο. Ο μακάριος τρόπος με τον οποίο ψηφίζει σχεδόν το 40% των εκλογέων το δείχνει περίτρανα. Τα ποσοστά των φιλοπουτινικών κομμάτων (Ελληνική Λύση, ΚΚΕ, Σπαρτιάτες) αγγίζουν το 20%. Κόμματα τα οποία στηρίζουν ή ανέχονται στην καλύτερη περίπτωση το νεοναζί σημερινό καθεστώς του Πούτιν είναι κάποιες φορές οχήματα στη διείσδυση του τελευταίου στην ελληνική πολιτική σκηνή και στην αποσταθεροποίησή της. Άλλο ένα 12%-15% των εκλογέων στηρίζει ακόμη ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) το οποίο παρουσιάζει διεθνώς τη σημερινή Ελληνική Δημοκρατία ως τριτοκοσμική που δεν μπορεί καν να διεξαγάγει αξιόπιστες εκλογές που έχει ανάγκη διεθνείς παρατηρητές για τη διεξαγωγή τους, όπως οι απολυταρχικές χώρες διεθνείς παρίες. Ένα κόμμα που διαβάλλει διαρκώς τη χώρα στους διεθνείς οργανισμούς και στην Ευρώπη ως μη δημοκρατική και απολυταρχική, ως ρατσιστική κατά των μεταναστών, παρότι η σημερινή κυβέρνησή της έχει εκλεγεί με το 41% των εκλογέων μόλις πριν λίγους μήνες.
Το χαμηλότατο πολιτικό επίπεδο της αντιπολίτευσης και το τεράστιο έλλειμμα των πολιτικών αρχηγών της αποτελούν σήμερα κύριο πρόβλημα της χώρας. Η εμφανής ανυπαρξία εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης βλάπτει σοβαρά και την κυβέρνηση. Μακάρια σε πολλές πτυχές της, αποφεύγει τις ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η οικονομία και μικροδιαχειρίζεται χρόνια προβλήματά της. Μια καινοτόμος και διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία που έχει σήμερα παρά ποτέ ανάγκη η χώρα λόγω των κατακλυσμιαίων γεωπολιτικών ανακατατάξεων απαιτεί σύγχρονα και ανοιχτά πανεπιστήμια και όχι πανεπιστήμια έρμαια βίαιων μειοψηφιών, με σύγχρονα προγράμματα σπουδών που δεν διακόπτονται από τη βία και τις καταλήψεις που τα κρατούν κλειστά και τα απαξιώνουν διεθνώς. Η πολλαπλασιαστική οικονομία που έχουμε ανάγκη όχι μόνο ως συνθήκη ευ ζην, αλλά και εθνικής επιβίωσης, απαιτεί πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα που θα παράγουν χρήσιμη, μεταφραστική νέα γνώση και καινοτομία που θα μπολιάζει τις επιχειρήσεις μας, τον δημόσιο τομέα και την αναγκαία αμυντική βιομηχανία μας. Κέντρα έρευνας και καινοτομίας που θα λειτουργούν δίχως γραφειοκρατία, με θεσμούς που θα παρακολουθούν και θα στηρίζουν τη γρήγορη προσαρμογή τους στις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις της επιστήμης και της οικονομίας.
Τα κόμματα του εμπράγματου, αληθινού δημοκρατικού τόξου, αυτά που δεν πιστεύουν σε συγκεντρωτικά απολυταρχικά πολιτικά συστήματα, οφείλουν να σοβαρευτούν και να αναδείξουν στους πολίτες τους κινδύνους αλλά και τις ευκαιρίες που έχει η χώρα μέσα στις κοσμογονικές γεωπολιτικές αλλαγές που βιώνουμε.
Βγαίνουμε από μια υπερδεκαετή κοινωνική και οικονομική κρίση και η προσπάθεια της χώρας να επανακάμψει κινδυνεύει από την έλλειψη εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Μια αντιπολίτευση λαϊκιστών και αμαθών τη θέτει σε κίνδυνο. Οι μόνοι που μπορούν να κάνουν την ουσιαστική διόρθωση είμαστε εμείς οι πολίτες, που οφείλουμε να βγούμε από την επικίνδυνη μακαριότητά μας. Σε δύο μήνες έχουμε εκλογές.