Πατέρας του υπήρξε ο αείμνηστος καγκελάριος Βίλι Μπραντ, ο οποίος βραβεύτηκε το 1971 με το Νόμπελ Ειρήνης, ενώ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αποτροπή της εκτέλεσης του Αλέκου Παναγούλη από τη Χούντα. Διδάσκει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Χάγκεν και είναι μέλος της Ιστορικής Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας.
Σε συνέντευξή του, την οποία έδωσε στο Σταύρο Θεοδωράκη και η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα του Σαββάτου 10 Νοεμβρίου 2012, επαναλήφθηκε κάτι που τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να συμβαίνει συχνά:
Σημαντικές φυσιογνωμίες από το χώρο της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας, ενώ υποτίθεται πως έχουν να πουν κάτι για τις τρέχουσες εξελίξεις στην πολύπαθη Γηραιά Ήπειρο, συναισθανόμενοι προφανώς την ανάγκη να διατηρηθεί η ψυχραιμία και η λογική σε μία ολοένα και πιο έκρυθμη ατμόσφαιρα, επιλέγουν να τηρήσουν μία υπερβολικά συγκρατημένη στάση, κάνοντας τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου να φαντάζουν σημαντικότερες από τις απαντήσεις.
Και πράγματι, στην εν λόγω συνέντευξη, περισσότερη «πληροφορία» εμπεριείχαν τα ερωτήματα του Σταύρου Θεοδωράκη παρά οι υπερβολικά συγκρατημένες απαντήσεις του Γερμανού καθηγητή.
Βεβαίως, σε ένα διάχυτο κλίμα ακροτήτων και παραλογισμού, είναι πολλές φορές προτιμότερο και πολύ πιο ουσιαστικό να τηρείται μία στάση συγκράτησης και ψυχραιμίας, παρά ασύδοτου λαϊκισμού και καταγγελτικού ύφους. Όχι όμως σε σημείο στερεοτυπίας και πολιτικής ορθότητας, όπως συνέβη στην περίπτωση του Γερμανού καθηγητή Ιστορίας. Η ψυχραιμία έχει σημασία όταν συνοδεύεται από πληροφορίες ικανές να κομίσουν μία νέα προοπτική στα πράγματα.
Ακολουθούν αποσπάσματα της συνέντευξης:
Τι κάνει τους ανθρώπους φασίστες; Ή, καλύτερα, τι κάνει τους ανθρώπους να δοξάζουν έναν φασίστα; Είναι η φτώχεια, είναι ο φόβος τους ξένου, είναι ο εθνικισμός; Εχετε καταλήξει;
Το ερώτημά σου είναι πολύ καλό αλλά δύσκολο. Κοιτάζοντας την ιστορία, πάντως, οι άνεργοι δεν ψήφισαν τους Ναζί. Οι άνεργοι ψήφισαν τους Κομμουνιστές. Τον Χίτλερ τον ψήφισε κυρίως η μεσαία τάξη. Οι εργαζόμενοι, πολύ λιγότερο.
Γιατί ο Χίτλερ και όλοι οι Ναζί στη συνέχεια μιλούν στο όνομα του φτωχού λαού, «ενάντια στα συμφέροντα και τους εκμεταλλευτές».
Ναι από τότε οι Κομμουνιστές και οι Εθνικοσοσιαλιστές είχαν παρόμοια γλώσσα και κοινό αντίπαλο τη δημοκρατία. Ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πιστεύει πως οι Ναζί είναι αντισυστημική δύναμη. Αυτός είναι και σήμερα ένας μεγάλος κίνδυνος για την Ευρώπη, γιατί η σύγκρουση με το σύστημα έχει πάντα μια γοητεία που συνήθως την εκμεταλλευόταν η Αριστερά. Τώρα την εκμεταλλεύονται οι ακροδεξιοί.
Τι κάνεις όμως με τα ακραία εθνικιστικά κόμματα, το δικό σας NPD αλλά και τη Χρυσή Αυγή; Τους θέτεις εκτός νόμου; Τους αποκλείεις από τα μέσα ενημέρωσης;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια συνταγή. Στη Γερμανία προσπαθούσαν να απαγορέψουν το NPD και δεν μπορούσαν γιατί είχε παντού ανθρώπους, σε όλους τους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτό που είναι σημαντικό, είναι να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα πίσω από αυτά τα μορφώματα. Αλλιώς θα τους έχεις για πάντα.
Ναι, αλλά να επιμένω. Τους αντιμετωπίζεις με δημοκρατία ή τους αποκλείεις από τη δημοκρατία; Ας πούμε, όταν μιλάνε στη Βουλή φεύγεις;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Μπορεί να είναι και αστείο, κάθε φορά που μιλάει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή να σηκώνεσαι και να φεύγεις. Στη Γερμανία, πάντως, υπάρχει η δυνατότητα απαγόρευσης κομμάτων από το Συνταγματικό Δικαστήριο. Είχε εφαρμοστεί για ένα κόμμα κομμουνιστών και ένα κόμμα νεοναζί τη δεκαετία του '50.
Πρόσφατα ένας ελληνογερμανός ιστορικός, ο Χάγκεν Φλάισερ, μου είπε ότι η Ελλάδα μπορεί να μην είναι εύκολο να διεκδικήσει πολεμικές επανορθώσεις, αλλά η Γερμανία θα πρέπει να της ξεχρεώσει το πολεμικό δάνειο. Ποια είναι η άποψή σας;
Δεν είμαι νομικός και δεν γνωρίζω καλά το θέμα, αλλά το θεωρώ πολύ πιθανό η Ελλάδα να δικαιούται αυτό το δάνειο και θα πρέπει να προσπαθήσει να το πάρει πίσω.
Τι σκέφτεστε για τη Μέρκελ; Συνήθως ένας έλληνας δημοσιογράφος θα άρχιζε τη συνέντευξη με αυτή την ερώτηση.
Δεν είμαι στον ίδιο πολιτικό χώρο με τη Μέρκελ, αλλά δεν νομίζω πως είναι και ο δαίμονας της Ευρώπης. Να δείχνεις λοιπόν σε φωτογραφία τη Μέρκελ με σβάστικα είναι εντελώς άστοχο.
Το επισήμανε και ο Μπερντ Ρίξινγκερ, ο πρόεδρος του γερμανικού κόμματος Η Αριστερά. Ηταν στη διαδήλωση για την επίσκεψη της Μέρκελ, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα και επισήμανε ότι «είναι οξύμωρο σε μια χώρα όπου πολλοί έδωσαν την ψήφο τους στη ναζιστική Χρυσή Αυγή να κατηγορούν τους άλλους για ναζισμό».
Ναι, να ξέρετε ότι αυτό μας ενοχλεί όλους, και τους Σοσιαλδημοκράτες.
Εχει συμμάχους η Ελλάδα στη Γερμανία ή τους έχασε όλους;
Υπάρχουν ακόμα πολλοί φίλοι της Ελλάδας στη Γερμανία. Η αλήθεια είναι ότι έχουν επικρατήσει κάποια κλισέ, αλλά αυτά μπορούν εύκολα να αλλάξουν.
Εχουν κοινό πάντως τα στερεότυπα. Οι Γερμανοί που μας πίνουν το αίμα και κερδίζουν από τους τόκους και, αντίστοιχα, οι τεμπέληδες Ελληνες που θέλουν να ζουν με δανεικά.
Ναι, αυτό είναι κάτι που ακούω συχνά στην Γερμανία. Προσπαθώ να τους πω ότι δεν είναι έτσι. Κι εσείς, όμως, θα πρέπει να καταλάβετε ότι η Γερμανία δεν είναι μόνο η κυβέρνηση των Φιλελευθέρων και των Χριστιανοδημοκρατών και δύο ή τριών μεγαλοεπιχειρηματιών. Είναι ένας λαός 80 εκατομμυρίων, με εργαζομένους σαν και εσάς. Οι οποίοι δεν πίνουν το αίμα της Ελλάδας και δεν κερδίζουν από τους τόκους.
Εχουν αρχίσει να διαμορφώνονται δύο στρατόπεδα... Από τη μια είναι η συνταγή Μέρκελ, «θα βγάλουμε όλο το ξίγκι από τον Νότο και μετά θα μιλήσουμε για ανάπτυξη» - το λέω απλουστευτικά - και από την άλλη, όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι ο Νότος χρειάζεται πρωτίστως ανάπτυξη. Το μοντέλο Ομπάμα...
Το αναπτυξιακό μοντέλο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και μοντέλο Ολάντ. Σίγουρα το χρέος των κρατών είναι ένα πρόβλημα, αλλά όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στη Νότια Ευρώπη μου θυμίζουν την εποχή του '30 στη Γερμανία, με τον Μπρούνινγκ να επιμένει στη λιτότητα και να διαλύει τη γερμανική οικονομία. Το ίδιο, φοβάμαι ότι γίνεται και στην Ελλάδα. Η συνεχής λιτότητα σκοτώνει πάντα την οικονομία.