«Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1999, το τηλεοπτικό κανάλι NBC είχε ένα δίωρο αφιέρωμα στο Ολοκαύτωμα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα όσα τραγικά παρακολούθησα με συγκλόνισαν τόσο πολύ, που αποφάσισα να υποβάλω τον εαυτό μου στη μεγάλη δοκιμασία να επισκεφτώ ένα απ' αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Με αυτόν τον τρόπο περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συγγραφέας - εκπαιδευτικός Ελπιδοφόρος Ιντζεμπελής την αφορμή που τον οδήγησε σ' ένα "ταξίδι" πίσω στις πιο δύσκολες στιγμές που βίωσε η ανθρωπότητα στον ρου της σύγχρονης ιστορίας και τον οδήγησε να καταγράψει μαρτυρίες από το στρατόπεδο-κολαστήριο του Νταχάου στο νέο του βιβλίο.
"Η συγκίνηση και η περιέργεια με ωθούσαν να γνωρίσω την άλλη πλευρά, την απαγορευμένη, τής Γερμανίας" λέει ο κ. Ιντζέμπελης, στην τελευταία συγγραφική δουλειά του οποίου, με τίτλο "Νταχάου, προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μένανδρος, περνά όλη η φρίκη του Ολοκαυτώματος.
Έτσι, κάπως, αποφάσισε να επισκεφθεί το Νταχάου, το οποίο απείχε μόλις είκοσι χιλιόμετρα από το Μόναχο, όπου και έμενε. Περνώντας την κεντρική πύλη, βρέθηκε σε ένα άλλο κόσμο. Τόση ήταν η φόρτιση που έκανε καιρό για να συνέλθει. Αυτό το γεγονός, όμως, αποτέλεσε για τον ίδιο και μια αφορμή για να ξεκινήσει τη συγγραφή της μελέτης για το Νταχάου.
Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Η πρώτη περιέχει το ιστορικό του Νταχάου, η δεύτερη έγγραφα και ντοκουμέντα, η τρίτη προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες πολιτικών κρατουμένων, η τέταρτη τον Τύπο ως πηγή για το Νταχάου και η πέμπτη φωτογραφίες και υλικό για το στρατόπεδο.
Η συνολική έρευνά του ξεπέρασε τη δεκαετία και έφτασε αισίως τα δεκαπέντε χρόνια μέχρι την έκδοση του βιβλίου. Αναφερόμενος στις δυσκολίες που αντιμετώπισε για τη συγγραφή του βιβλίου, εξηγεί πως ήταν πάρα πολλές. «Σκεφτείτε -μας εξηγεί- ότι η συλλογή του υλικού ξεκίνησε το 1999, με σημειώσεις σε τετράδια και φωτοτυπίες, τότε που ο υπολογιστής δεν ήταν πολύτιμο εργαλείο όπως σήμερα και που λίγοι τον κατείχαν».
Στην αρχή, έψαχνε μέσα από παλιά έγγραφα αλλά και εφημερίδες της εποχής που έκαναν αναφορά σε πολιτικούς κρατούμενους και τα σημείωνε σε ένα μπλοκ. Στον τηλεφωνικό κατάλογο έβρισκε τα τηλεφωνικά τους νούμερα. Έπειτα τους τηλεφωνούσε και τους ρωτούσε, αν είχαν συγγενικά πρόσωπα στο Νταχάου. Ο αρχικός δισταγμός περνούσε και ύστερα του αφηγούνταν τις προσωπικές τους ιστορίες.
Μέσα από αυτά τα συγγενικά πρόσωπα συνέλεξε το υλικό του.
Από το 2006 -όταν αγόρασε πλέον και υπολογιστή- βρήκε και άλλα στοιχεία στο διαδίκτυο. Επισκέφτηκε αυτό το διάστημα πολλές βιβλιοθήκες και διάβασε και πολλά ιστορικά βιβλία που είχαν σχέση με εκείνη την εποχή, αλλά και τη βιβλιοθήκη του στρατοπέδου και ήρθε σε επαφή με τους υπαλλήλους του Μουσείου του Νταχάου, που τον βοήθησαν και του έδωσαν έγγραφα, αλλά και επιστολές που είχαν σχέση με το στρατόπεδο.
Το ελληνικό αρχείο του Νταχάου είναι πολύ μικρό και φτιάχτηκε από την αγάπη εθελοντών να συνεισφέρουν στην ιστορική έρευνα, επισημαίνει ο κ. Ιντζέμπελης, στο βιβλίο του οποίου υπάρχουν ορισμένες φωτογραφίες της Αρετής Πριοβόλου, ορισμένες εκ των οποίων περιέχονται στη μελέτη.
Ο ίδιος δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο μήνυμα που θέλει να στείλει μέσα από αυτή την πολύχρονή του έρευνα. Βασικός στόχος του -επισημαίνει- εκτός από τη βοήθεια που τα συλλεχθέντα στοιχεία θα προσφέρουν στους ερευνητές και στους αναγνώστες, είναι οι νέοι άνθρωποι να γνωρίσουν τη φρίκη του πολέμου και την αβίωτη καθημερινότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εκεί, που ένας αριθμός, το νούμερο, αντικαθιστούσε την προσωπικότητα του ανθρώπου. Τους χώρους εκείνους που μόνο θλίψη και ντροπή προκαλούν στην ανθρωπότητα, λέει χαρακτηριστικά.
Μεταξύ των μαρτυριών που καταγράφονται στο βιβλίο είναι κι αυτή του Ερρίκου Αρόν Χαλεγουά, έτσι όπως δημοσιεύτηκε σε ρεπορτάζ του ΑΠΕ-ΜΠΕ το 2009.
Στη μαρτυρία του, ο Ερρίκος Αρόν Χαλεγουά, ο οποίος πέθανε τον Νοέμβριο του 2010, εξομολογείται με γλαφυρό τρόπο την πορεία του από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προς την ελευθερία.