Του Θάνου ΟικονομόπουλουΟ Χένρυ Κίσινγκερ, ο σοφός και έμπειρος (όσο και κυνικός...) Ταλεϊράνδος της σύγχρονης εποχής, με ζώσα την ιστορία και διπλωματία εντός του, έγραψε ένα καταπληκτικό άρθρο τις πρώτες κι' όλας μέρες που ξέσπασε η ουκρανική κρίση, προειδοποιώντας για τις λάθος τακτικές και στρατηγικές εκτιμήσεις ΗΠΑ και ΕΕ και τους επαπειλούμενους κινδύνους από την απόφαση τους να δοκιμάσουν τις αντοχές της Μόσχας.
«Επαναλαμβάνονται τα λάθη με τους πολέμους στην Ασία και την Μέση Ανατολή όπου οι «νικητές» πληρώνουν πολύ ακριβά το τίμημα της «νίκης» τους. Και το επικίνδυνο είναι πως δεν θέλουν να διδαχθούν από τα λάθη τους. Δεν ξεκινάς ποτέ έναν πόλεμο, αν δεν ξέρεις εκ των προτέρων πως θα τον τελειώσεις...», έγραφε μεταξύ των άλλων.
Η παρατεινόμενη κρίση στην Ουκρανία, εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν σε θερμό πόλεμο-γιατί Ψυχρός, υπάρχει ήδη και αποκτά επικίνδυνα μόνιμα χαρακτηριστικά. Και το απογοητευτικό είναι, ότι η συνορεύουσα με την Ρωσία Ενωμένη Ευρώπη, που με κόπο και ρίσκα αποκατέστησε τις σχέσεις της, πολιτικές, οικονομικές, στρατηγικές, με την Μόσχα, παρασύρθηκε σε μια αδιέξοδη σύγκρουση από τις σε κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού στόχων ΗΠΑ. Χωρίς φωτισμένη ηγεσία και με τους θεσμικούς συνεκτικούς δεσμούς σε φάση αμφισβήτησης και διάλυσης, είδε (έτσι νόμισε...) το πρόσκαιρο «όφελος» από ένα τεστ των αντανακλαστικών της Μόσχας, και απερίσκεπτα άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στην γειτονιά της αλλά και παγκόσμια, παίζοντας άφρονα το αμερικανικό ανερμάτιστο «παιγνίδι».
Οι ΗΠΑ, δεν θέλουν την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την Ρωσία, που δυνάμει αδυνατίζει το «δυτικό μπλοκ», και την καθιστά αυτάρκη και προοπτικά «ανυπάκουη». Ούτε ενθουσιάζονται από τις διαρκώς εντεινόμενες εμπορικές-οικονομικές σχέσεις της με την Μόσχα. Άλλο πράγμα να ρίξουμε το σοβιετικό καθεστώς για ν' αναδειχθούμε σε μοναδική πλανητική υπερδύναμη, και εντελώς διαφορετικό το χθεσινό εχθρό να τον καταστήσουμε δυναμικό ανταγωνιστή σ' ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα...
Οι Ευρωπαίοι, τουλάχιστον, θα έπρεπε να ξέρουν πως η Ρωσία δεν θ΄άφηνε ποτέ την Κριμαία, ιστορικό ακρογωνιαίο λίθο της ρώσικης ιστορίας, να γίνει η μπίλια στην γεωστρατηγική ρουλέτα των ΗΠΑ και της παραπαίουσας πολιτικά ΕΕ. Και η σπουδή της ευρωπαϊκής ηγεσίας να ταυτισθεί με τους παλληκαρισμούς της Ουάσινγκτον (που διακήρυσσε πως θα... εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ!) προτρέχοντας να «βεβαιώσει» ότι θα περιλάβει την χώρα στην ΕΕ, έδειξε το λιγότερο έλλειψη πολιτικής σκέψης και προοπτικής.
Η ιδέα του «εμπάργκο» (πολιτικού και οικονομικού) στην Ρωσία, ήταν των ΗΠΑ. Και ή άφρων Ευρώπη έσπευσε να συνταυτισθεί, νομίζοντας πως... παίζει «Μονόπολι»! Με προεξάρχουσα την Γερμανία (που οι επιπολαιότητές της κόστισαν στο τέλος του περασμένου αιώνα , μόλις 15 χρόνια πίσω, την δραματική και πολύνεκρη επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια) και δαυλό τις κραυγές των νεότερων μελών της ΕΕ, πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, τέθηκε επικεφαλής της ανόητης «Νέας Ευρώπης». Χωρίς να υπολογίσει ισορροπίες, προοπτικές, αποτίμηση κερδών και ζημιών...
Η Ρωσία, είναι ο προνομιακός εμπορικός εταίρος της Γερμανίας, και αναλογικά και των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών. Και ο κύριος προμηθευτής της γηραιάς Ηπείρου σ' ενέργεια. Η «ιδέα» της Ουάσινγκτον πως αν η Μόσχα σταματούσε την πώληση φυσικού αερίου στην Ευρώπη, θα γονάτιζε και την ίδια οικονομικά, αποδείχθηκε ανόητη εντός ολίγων... ημερών, όταν ο Πούτιν έσπευσε να ολοκληρώσει σε λίγες ώρες την ρωσοκινεζική συμφωνία προμήθειας πετρελαίου και φυσικού αερίου, που... σερνόταν σχεδόν 10 χρόνια!
Από τις εξελίξεις και τις προοπτικές τους, για πρώτη φορά καίριοι οικονομικοί δείκτες στην Γερμανία σημείωσαν πτώση σημαίνοντας άμεσο κίνδυνο, οι εκτιμήσεις για ανάπτυξη στην Ευρώπη αλλά και στην Ευρωζώνη ανατρέπονται ταχύτατα επί τα χείρω. Το οικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας (και όχι μόνο...)άρχισε τις επικρίσεις και τις αμφιβολίες του για το επίπεδο πολιτικής σκέψης της... Ευρωπαίας Καγκελαρίου Μέρκελ. Και διακεκριμένοι πολιτικοί αλλά και έγκυροι αναλυτές και σχολιαστές εκφράζουν την άποψη πως η «Σιδηρά Άνγκελα», ίσως με τις προτεσταντικές απολυτότητες και τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις της, ξεκίνησε να σκάβει τον ίδιο της τον λάκο. Αν επιμείνει στην ηγεμονική της αυταρέσκεια, και την έκδηλη οίησή της, και αρνηθεί να ακούσει τις αγωνίες και τις ενστάσεις όχι μόνο των λοιπών Ευρωπαίων συναδέλφων της, αλλά και της ευρωπαϊκής κοινωνίας που παλεύει να βρει τα βήματά της εν ανασφαλεία και απόγνωση...
Κλείσαμε φέτος 100 χρόνια από το δράμα του Μεγάλου Πολέμου του 1914.Κι' αν αρθεί κανείς από την λάβα της επικαιρότητας, θα διαπιστώσει έντρομος πως επικρατεί η ίδια αναταραχή με τότε. «Βεβαιότητες» υποτίθεται παγιωμένες, ανατρέπονται. Συμφέροντα και συμμαχίες, διαρρηγνύονται. Η ιστορία, δείχνει να έκανε στροφή και να ξαναβαδίζει κακοτράχαλα κι' επικίνδυνα μονοπάτια του παρελθόντος. Ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος», μετά από σχεδόν τρείς αιώνες παντοκρατορίας και αλόγιστης εκμετάλλευσης του «τρίτου κόσμου», παραπαίει, δεν μπορεί να επαναπροσδιορίσει ρεαλιστικά τον νέο του ρόλο, μαθαίνοντας από τα σφάλματά του. Εθελοτυφλεί, βάζει θεσμικές παρωπίδες στην δυναμική των εξελίξεων. Με μικρούς, ανοραμάτιστους και δυστυχώς ανιστόρητους ηγέτες, η Ευρώπη που θα μπορούσε σ' αυτή την κρίσιμη καμπή να διαδραματίσει ρόλο παγκόσμιου ταγού, αυτοαναιρείται και συνεχίζει απερίσκεπτα να πριονίζει τοπ κλαδί στο οποίο βρίσκεται.
Την ώρα που ένα φάντασμα πλανάται πάνω της. Και όχι μόνο....