Αδικα σκοτωμένη, στη σκηνή του Ηρωδείου –Το χάος θριάμβευσε, η Αθήνα παραδόθηκε στον Βέρντι [εικόνες]

Οι αστραπές έγιναν ορατές από όλες τις συνοικίες της Αθήνας το βράδυ της Κυριακής. Ηταν οι αστραπές που κήρυξαν την αρχή μιας πυρετικής παράστασης του Οθέλλου του Βέρντι, υπό τις οδηγίες του Γιάννη Κόκκου και με τη Λυρική να θέτει ένα νέο πήχυ στον ίδιο της τον εαυτό. Διαβάστε όσα έγιναν στην πρεμιέρα της παράστασης.

Ενα βήμα. Ενα απλό βήμα χώριζε τη σκηνή του Ηρωδείου από το πλήθος. Ενα βήμα χώριζε τον δαιμονικό – αλλά όχι εωσφορικό- Ιάγο του Βέρντι και του Μπόιτο (έγραφε το λιμπρέτο), από τους Ιάγους του διπλανού γραφείου μας, της πόλης μας, του κόσμου. Τους Ιάγους που κατατρώγουν τις σάρκες μας, τους Ιάγους που μέσα σε Πεντάγωνα ελέγχουν και χρησιμοποιούν όπλα μαζικής καταστροφής – δείτε τους στη Γάζα, στη διένεξη Ουκρανίας-Ρωσίας, δίπλα σας ενδεδυμένους τα ρούχα των ευγενών φίλων. Ο Ιάγος που δημιούργησε ο Γιάννης Κόκκος για τον Οθέλλο του Βέρντι και έκανε πρεμιέρα το βράδυ της Κυριακής είχε όλες τις ψηφίδες που κάνουν αυτό τον ήρωα μυθικό, επικό και συνάμα σάρκινο, στο μέγεθος ανθρώπου. Ο ιδρώτας του, το μένος, η ζήλια για τον Οθέλλο, η απέχθειά του για την ομορφιά της αγάπης του «Μαύρου» με τη Δυσδαιμόνα διαχύθηκε στο κατάμεστο Ηρώδειο.

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα μαγική, όπου καταλύθηκαν επιφυλάξεις, αγκυλώσεις, σκέψεις που έφερε το κοινό μπαίνοντας στο χώρο, η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής στην κορυφαία στιγμή της υπό τον καταιγιστικό, δυνατό, βαθιά συναισθηματικό Μύρωνα Μιχαηλίδη (ώρες ώρες τα μάτια έφευγαν από τη σκηνή για να παρακολουθήσουν τη μοναδική του σχέση με την ορχήστρα, τα χέρια που γεννούσαν, εκπυρσοκροτούσαν τον ήχο του Βέρντι) δημιούργησε μια σπουδαία παράσταση που η Αθήνα – και οι δεκάδες τουρίστες- θα θυμούνται για χρόνια.

Δικαιώνοντας εμμέσως την αρχική επιθυμία του Βέρντι να ονομάσει την όπερα Ιάγος και όχι Οθέλλος, ο Γιάννης Κόκκος με τη σκηνοθεσία του, την τοποθέτηση του πλήθους αλλά και των ηρώων στη σκηνή υπό τη σκιά των τεράστιων, εξωπραγματικών σχεδόν σκηνικών, έκανε τον Ιάγο τον ιδανικό αρχιτέκτονα του χάους. Ο Ιάγος άδειος μέσα του γέννησε το χάος και ρούφηξε τον Οθέλλο και τη Δυσδαιμόνα. Το είδαμε αδιαμεσολάβητα μπροστά στα μάτια μας, το νιώσαμε. Δεν ήταν μυθιστορηματικός ήρωας, ήταν ένας από εμάς. Και ο Γκεογκε Γκαντντίτζε σκηνικά και συναισθηματικά απέδωσε άρτια αυτή τη σκηνοθετική οδηγία – με τη φωνή του όμως μερικές φορές να μην φτάνει δυνατή μέχρι το κοινό.

Η σωματική συμμετοχή στην θέαση του Οθέλλου του Βέρντι που έχτισε ο Γιάννης Κόκκος ήταν απόλυτη και περιείχε ένα χαρακτηριστικό που σπάνια συναντάμε πλέον σε παραστάσεις: Ανατριχίλα.Το δέρμα ανατρίχιασε κάποιες στιγμές. Μια ανατριχίλα που προκάλεσε αργά, κλιμακωτά, εσωτερικά κυρίως η Αλεξία Βουλγαρίδου, αυτή η σπουδαία, μέγιστη Ελληνίδα σοπράνο. Η φωνή της στέρεη και μαζί λυγμική, διάφανη για να βλέπεις τα συναισθήματα της γυναίκας που «πέθανε αθώα, άδικα σκοτωμένη» από τα χέρια του άντρα που λάτρεψε, Η φωνή της Αλεξίας Βουλγαρίδου θριάμβευσε στο Ηρώδειο, αναδύθηκε σαν ήλιος. Οπως ήλιος, ένδοξος και φωτεινός ήταν ο Οθέλλος πριν τον τραβήξει στο σκοτάδι ο Ιάγος.

Μια Ελληνίδα από την Καβάλα, που διαπρέπει στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, που έχει κλεισμένες παραστάσεις μέχρι και το 2016 και που όμως τραγούδησε για πρώτη φορά στη ζωή της στο Ηρώδειο. Και τραγούδησε σαν να ήταν μαζί όλες οι φορές, η πρώτη και η τελευταία. Η ίδια, πριν την παράσταση έλεγε πως ο χώρος αυτός σε καλεί να είσαι πάνω από το καλύτερο που μπορείς να δώσεις. Να σταθείς άξια απέναντι στο θεϊκό που έχει ο χώρος. Και το κατάφερε, αβίαστα, ανεπιτήδευτα. Και όλα αυτά σε μια παράσταση που άρχισε όπως της άξιζε – μια αρχή που προλέγει και προδιαγράφει. Ξεκίνησε με εντυπωσιακές αστραπές και το πλήθος της χορωδίας να καλύπτει κάθε άκρη της σκηνής τραγουδώντας πάνω σε ένα κάστρο γδαρμένο από τα κύματα. Η φουρτούνα ήταν πάντα εκεί...

Οταν όλα τέλειωσαν, όταν ο Οθέλλος έπνιξε με τα χέρια του τη Δυσδαιμόνα πριν καταλάβει το λάθος του και μαχαιρωθεί ζητώντας της «ένα φιλί, ένα φιλί ακόμα» αυτό που έμεινε στο χώρο ήταν η φωνή της Δυσδαιμόνας. Η προσευχή της. Η άδικη θυσία της. Η Αλεξία Βουλγαρίδου έδειξε την ιδανική ανάγνωση του Οθέλλου, αυτή που ο βαθιά ανθρωπιστής, βαθιά πολιτικά σκεπτόμενος Γιάννης Κόκκος θέλησε να δείξει στο Ηρώδειο. Εδειξε πως ο πειρασμός του χάους μπορεί να καταστρέψει κάθε τι αληθινό. Την πραγματική ομορφιά.

Μια παράσταση που δεν πρέπει κανείς να χάσει. Οι επόμενες παραστάσεις είναι στις 29,30 και 31 Ιουλίου.