Η ζωή ενός ερημίτη -Πώς είναι να είσαι ο μοναδικός κάτοικος ενός νησιού [εικόνες]

Το νησί Ομέι της Ιρλανδίας έχει μόνο έναν κάτοικο. Τον Πασκάλ Γουίλαμ, πρώην κασκαντέρ, όπου μετά από ένα τραυματικό γεγονός αποφάσισε να ζήσει σαν ερημίτης. Ο φωτογράφος Κέβιν Γκρίφιν τον επισκέφθηκε και μας αποκαλύπτει πώς είναι η ζωή σε ένα έρημο νησί.

Εχοντας κάνει μια λαμπρή καριέρα ως κασκαντέρ στο Χόλιγουντ, πρωταγωνιστώντας μεταξύ άλλων σε ταινίες όπως το «Butch Cassidy and the Sundance Kid» και το «Live and Let Die», ο Γουίλαμ επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε για να ζήσει μόνος. Γιατί μπορεί τη δεκαετία του 1940 στο νησί να υπήρχε έντονη ζωή, όμως, σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο ο Γουίλαμ.

Αργότερα ήρθε η καριέρα στο Χόλιγουντ και αφού αυτή έληξε ο Γουίλαμ επέστρεψε στην Ιρλανδία. Αρχικά, σπίτι του ήταν ένα τροχόσπιτο. Εμενε εδώ και εκεί, ενώ δημιούργησε και τη δική του σχολή κασκαντέρ. Ενα δυστύχημα στη σχολή τον έκανε, όμως, να παρατήσει τα πάντα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις παραστάσεις του, ένας φίλος του τραυματίστηκε θανάσιμα. Το δυστύχημα αυτό ήταν κομβικό για τον Γουίλαμ. Επέλεξε τη μοναξιά, γύρισε δηλαδή στο νησί όπου γεννήθηκε. Πλέον δεν ζούσε κανείς άλλος εκεί. Και όμως, αυτό δεν τον πτόησε καθόλου.

Η ζωή, δύσκολη. Το φαινόμενο της παλίρροιας απειλεί τα υπάρχοντά του συνεχώς, για αυτό και συνεχώς μετρά τις ώρες για να ξέρει πότε θα φουσκώσει η θάλασσα και να μην χάσει τα υπάρχοντά του. Οχι ότι τα καταφέρνει πάντα. Δύο φορές η παλίρροια έχει εξαφανίσει το αυτοκίνητό του. Κάτι το οποίο βέβαια δεν τον πτόησε. Ούτε το γεγονός ότι είναι πολλές οι μέρες του χρόνου που το σκοτάδι διαρκεί 15 ώρες την ημέρα, που οι καταιγίδες είναι τόσο έντονες που δεν βλέπεις ούτε στο μισό μέτρο μπροστά σου.

Το νησί απέχει μόλις ένα μίλι από την απέναντι ακτή και αναλόγως με την παλίρροια μπορεί να μην χρειαστείς καν να μπεις σε βάρκα για να περάσεις απέναντι. Μπορεί να πας και με το αυτοκίνητο. Για αυτό άλλωστε και το νησί του Γουίλαμ πολλές φορές «πλημμυρίζει» από κόσμο που έρχεται για μια βόλτα στην εξοχή. Αυτές δεν είναι οι μοναδικές ημέρες που ο πρώην κασκαντέρ έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Πολλά είναι και τα απογεύματα που, όταν ο καιρός το επιτρέπει, πηγαίνει απέναντι σε μια παμπ για τις μπύρες του. «Μπορεί στο νησί να ζω σαν ερημίτης, άλλα όταν πάω απέναντι προσαρμόζομαι», λέει.