«Το είδος τσαγιού που φτιάχνουμε σε αυτό το εργοστάσιο υπάρχει στην αγορά από τα τέλη του 19ου αιώνα», λέει ο Ολιβιέ Λεμπερκιέ, εκπρόσωπος του γαλλικού συνδικαλιστικού φορέα CGT στο εργοστάσιο Fralib, το οποίο εδρεύει στην περιοχή του Γκεμενό κοντά στην Μασσαλία.
«Παρ' όλα αυτά», συνεχίζει ο Ολιβιέ, «από τότε που η ιδιοκτήτρια εταιρεία του εργοστασίου, η Unilever, αποφάσισε να κλείσει τη συγκεκριμένη μονάδα και να μεταφέρει την παραγωγή στην Πολωνία, όλοι εμείς, οι εργάτες, πολεμήσαμε και πολεμάμε ακόμη για να κρατήσουμε τις δουλειές μας, κάνοντας κατάληψη στο εργοστάσιο, το οποίο λειτουργούμε μόνοι μας».
Εν μέσω εκτεταμένου οικονομικού αναβρασμού και κρίσης στην Ευρώπη, η ιστορία του Ολιβιέ είναι μοναδική: η ιστορική γαλλική φίρμα τσαγιών από βότανα με την επωνυμία Elephant κατεγράφη για πρώτη φορά στα μητρώα το 1896. Λιγότερο από έναν αιώνα αργότερα, το 1972, η φίρμα εξαγοράζεται από την πολυεθνική εταιρεία καταναλωτικών αγαθών Unilever, η οποία το 2010 αποφάσισε να μεταφέρει την παραγωγή στην φτηνή σε εργατικά χέρια Πολωνία.
Φαίνεται, όμως, πως οι ιθύνοντες υπολόγιζαν χωρίς τους εργαζομένους...
Τον Σεπτέμβριο του 2010 οι 182 εργαζόμενοι του εργοστασίου αποφάσισαν να κινητοποιηθούν για να αντιμετωπίσουν τη μεταφορά των εγκαταστάσεων στην Πολωνία. Η πολυεθνική εταιρία πήρε την απόφαση αυτή για να «διασώσει την απασχόληση», σύμφωνα με την ανακοίνωση της διεύθυνσης, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η απόφαση αυτή πάρθηκε τη στιγμή που η εταιρεία παρουσίαζε τεράστια κερδοφορία, η οποία έφθανε τα 4 δισ. ευρώ.
Από τις 28 Σεπτεμβρίου του 2010 μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες και τις συκοφαντικές επιθέσεις σε βάρος τους και σε βάρος του συνδικάτου. Μάλιστα, το 2011 το Εφετείο της Προβάνς με απόφασή του ακύρωσε το πρόγραμμα της επιχείρησης, που το είχε μάλιστα χαρακτηρίσει «σαν πρόγραμμα για τη διάσωση της απασχόλησης».
Η απόφαση του εφετείου αναφέρει ότι είναι «ένα πρόγραμμα που διαπνέεται από την ψυχρή οικονομική λογική». Μια λογική εντελώς παράλογη για τους εργαζόμενους, που τους πετάει μετά από δυο δεκαετίες και πάνω εργασίας στο περιθώριο.
Οι εργαζόμενοι και το συνδικάτο τους δίνουν από το 2010 μάχη σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο νομικό – δικαστικό.
Ταυτόχρονα επεξεργάστηκαν ένα εναλλακτικό σχέδιο, σε συνεργασία με την ομοσπονδία του αγροτο-διατροφικού τομέα της CGT, για τη διατήρηση και την ενίσχυση της λειτουργίας του εργοστασίου.
Με το πρόγραμμα αυτό επιδιώκουν να δώσουν απαντήσεις σε τέσσερα βασικά ζητήματα: τη δυνατότητα λειτουργίας, την εξασφάλιση της πρώτης ύλης, τη διασφάλιση της εργασίας, τη δυνατότητα χρηματοδότησης και τη διάθεση των προϊόντων.
Ένα ιδιαίτερο ζήτημα ήταν η νομική μορφή αυτής της επιχείρησης, στην περίπτωση που η πολυεθνική Unilever επιμένει στην απόφασή της να την κλείσει. Η πιο πρόσφορη θεωρείται «η συνεργατική εταιρεία γενικού ενδιαφέροντος» με τη συμμετοχή και τοπικών συλλογικοτήτων.
Οι εργαζόμενοι, βέβαια, γνωρίζουν ότι δεν έχουν πετύχει ακόμη το στόχο τους και ότι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους ακόμα.
Ωστόσο, προσπαθούν...
Πηγές: Dazed & Confused, Η Εποχή