Εντύπωση προκαλούν τα «κολακευτικά» σχόλια του 25χρονου Γιάννη Μιχαηλίδη -γνωστού και ως «Τοξοβόλου του Συντάγματος», συλληφθέντα για τη συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, για τους Αλβανούς δραπέτες των φυλακών Τρικάλων. Στο μικροσκόπιο της ΕΛ.ΑΣ. η επιστολή του που αναρτήθηκε σε ιστοσελια του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ο Μιχαηλίδης χαρακτηρίζει την επιστολή του αυτή ως μια απόπειρα να να επεξηγήσει τις θέσεις του και τις επιλογές του «σαν κομμάτι της αναρχικής εξεγερσιακής δράσης ευελπιστώντας να λειτουργήσουν ως έναυσμα για την εξάπλωσή της».
Πότε εντάχθηκε στην τρομοκρατική οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς»
Τη συμμετοχή του στην οργάνωση την τοποθετεί τον Σεπτέμβριο του 2009 μετά την σύλληψη νεαρών αντεξουσιαστών σε κατάλυμα των «Πυρήνων», στην οδό 25ης Μαρτίου, στο Χαλάνδρι. «Οταν το 2009 χτυπήθηκαν από το κράτος κάποιες υποδομές του αναρχικού αντάρτικου και αρκετοί σύντροφοι πέρασαν στην παρανομία, για μένα ήταν αυτονόητη όχι μόνο η στήριξη των καταζητούμενων, αλλά και η αναγκαιότητα της συμμετοχής μου στην αντάρτικη δράση. Σ' αυτά τα πλαίσια προέκυψε και η σχέση μου με την ε. ο. Σ. Π. Φ.».
Ταυτόχρονα, όμως, διευκρινίζει ότι δεν αποτέλεσε μέλος της οργάνωσης, καθώς «στην αναρχία κάθε ατομικότητα έχει τη δυνατότητα να ακολουθεί αυτόνομη διαδρομή και να συλλογικοποιείται ελεύθερα σχηματίζοντας νέες οργανώσεις».
Aναφερόμενος στο τόξο που έστρεψε κατά των ΜΑΤ σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του «συνειδητή επιλογή της παρανομίας», την οποία «ήρθε να επικυρώσει το ένταλμα συλλήψεως για μένα που εκδόθηκε μετά τη σύλληψη των 5 μελών της Σ. Π. Φ. στο Βόλο».
Η συμπλοκή στην Πεύκη
«Παρά τον εξοπλισμό μας, τόσο σε υλικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο συνείδησης, η στιγμή που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε δύο ένοπλους μπάτσους, κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας υποδομής, μας βρήκε ελλιπώς οπλισμένους - μέσα στη δίνη των πιεστικών καταστάσεων της παρανομίας - για την ακρίβεια είχαμε ένα και μοναδικό πιστόλι. Συγκυριακά, ήμουν άοπλος και όταν ένιωσα τους μπάτσους να πλησιάζουν, προσπάθησα να διαφύγω τρέχοντας μέχρι που ακινητοποιήθηκα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ήχησαν οι πυροβολισμοί, ενώ συλλογιζόμουν απελπισμένος το σύντομο τέλος της ελευθερίας. Κι όμως, η δύσκολη επιλογή της ένοπλης αντιπαράθεσης από καθαρά μειονεκτική θέση, που έλαβε ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος, με αποδέσμευσε ξυπνώντας μέσα μου τη λύσσα της ελευθερίας. Έπρεπε να διαφύγουμε περνώντας πάνω απ' τα πτώματά τους.
Στη μάχη της Πεύκης, η δική μου συμβολή ήταν η αρπαγή του οχήματος των μπάτσων, το οποίο χρησιμοποίησα ως όπλο, απειλώντας να συντρίψω κάτω απ' τις ρόδες του τον αστυνομικό που με υπερβάλλοντα ζήλο επιχείρησε να με εμποδίσει, πάντα προσανατολισμένος στη διαφυγή προς την ελευθερία.
Η τελική έκβαση της λυσσασμένης αυτής μάχης ήταν δύο μπάτσοι βαριά τραυματισμένοι - ένα κόστος που συμβάλλει στη διασπορά του φόβου στο μισθοφορικό σώμα της αστυνομίας, αλλά είχε βαρύ τίμημα και για μας, τον τραυματισμό και τη συνακόλουθη αιχμαλωσία του συντρόφου».
Οι Αλβανοί δραπέτες και τα δίκτυα επελυθέρωσης των ζώων της Γης
Ο «Τοξοβόλος του Συντάγματος» αφιερώνει την επιστολή του στα παγκόσμια δίκτυα απελευθέρωσης των ζώων και της γης αλλά και στους καταζητούμερνους Αλβανούς δραπέτες, γεγονός που προκαλεί εντύπωση και το οποίο έχει μπει στο μικροσκόπιο της Αρχών που προσπαθούν να αποκωδικοποιήσυν λέξη προς λέξη την επιστολή του
«Μαζί με το κάλεσμα για δράση στέλνω και ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους συντρόφους παγκοσμίως που πολέμησαν και πολεμάνε το τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα, το κράτος και το κεφάλαιο μέσα ή έξω από τα τείχη των φυλακών».
Απευθύνει «επαναστατικούς χαιρετισμούς» στους πυρήνες των διεθνών δικτύων του μετώπου για την απελευθέρωση των ζώων (Α.L.F.), του μετώπου για την απελευθέρωση της γης (Ε.L.F.), του διεθνούς επαναστατικού μετώπου (Ι.R.F.), της άτυπης αναρχικής ομοσπονδίας (F.Α.Ι.) και της «Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς».
Κλείνοντας σημειώνει ότι «εδώ και μέρες διεξάγεται άγριο κυνήγι των παράνομων δραπετών των Τρικάλων. Των ανθρώπων που τόλμησαν να ξεφτιλίσουν τα μέτρα ασφαλείας των φυλακών, αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μας χάρισαν τα πιο αληθινά χαμόγελα με τη μαχητικότητα και το σθένος που υπερασπίζονται την ελευθερία τους».