Ο σημαντικός συνθέτης, που τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει από την Εντίθ Πιαφ και τη Δαλιδά μέχρι την Μπάρμπρα Στρέιζαντ, αν και είχε ελληνικές ρίζες, επέλεξε συνειδητά να καταγραφεί ως Ελληνας στη δεκαετία του '60 χάρη στον Μάνο Χατζιδάκι.
Η είδηση του θανάτου του χθες προκάλεσε βαθιά συγκίνηση στη Γαλλία, στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο που λάτρεψε τη μουσική του. Αιγυπτιώτης στην καταγωγή, με ρίζες από Ελληνες Σεφαραδίτες Εβραίους στην Κέρκυρα, έζησε και δημιούργησε στη Γαλλία, Και όμως στη χώρα μας τον θεωρούσαμε πάνω από όλα Ελληνα. O ίδιος έλεγε ότι είναι Πτολεμαίος, Αιγυπτιώτης και βέβαια Ελληνας. Δήλωνε στην Καθημερινή: «Οι πρόγονοί μου μιλούσαν όλοι ελληνικά. Η θεία μου η Ροζάντι μέχρι τα πέντε χρόνια της αρνιόταν να μιλήσει, έως τη μέρα που ήρθαν στο σπίτι συγγενείς από την Ιταλία. Από τότε, η θεία άρχισε να μιλάει, αλλά μόνο στα ιταλικά. Έτσι, εξαιτίας της επιλεκτικής αλαλίας της θείας μου, τα ελληνικά απαγορεύτηκαν στην οικογένειά μου και η γλώσσα του Δάντη έγινε η μητρική μου γλώσσα»
Ο μαγνήτης του Μάνου Χατζιδάκι
Η αλήθεια είναι όμως ότι πρωτοπάτησε στη χώρα μας το 1966 – νωρίτερα είχε εξερευνήσει τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, είχε μεταφράσει τραγούδια του στα γαλλικά, ενώ μετά την έλευσή του στη χώρα μας και τη δημιουργία στενών σχέσεων με Ελληνες ήρθε και για να τραγουδήσει την Πορνογραφία του Μάνου Χατζιδάκι. Δήλωνε ο ίδιος: «Ο Μάνος ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας εμπνευσμένος συνθέτης, ο πιο σημαντικός απ' όλους τους συνθέτες που γνώρισα. Τον συνάντησα πρώτη φορά στο Παρίσι, στη δεκαετία του '60, κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής που ήταν αφιερωμένη στο έργο του. Μου ζήτησε να μεταφράσω στα γαλλικά -πράγμα που κατάφερα να κάνω με την υπομονή και τη βοήθεια της μητέρας μου- και να τραγουδήσω τα τραγούδια του. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα μου προς τη γλώσσα των γονιών και των παππούδων μου. Εκείνος με έσπρωξε στο πρώτο ταξίδι μου στην Ελλάδα, το 1966. Ετσι γεννήθηκαν η αγάπη κι ο απεριόριστος θαυμασμός μου για τον Χατζιδάκι. Τον ξαναείδα αρκετές φορές στο Παρίσι, στην Αθήνα και στις Σπέτσες».
Ηταν ήδη διάσημος στη Γαλλία, αφού από τη δεκαετία του '50 είχε αρχίσει να γράφει τραγούδια για την Εντίθ Πιαφ (φωτογραφία πάνω), λίγα μόλις χρόνια μετά την άφιξή του στο Παρίσι από την Αλεξάνδρεια το 1951. Το πιο διάσημο ήταν το Milord για τον έρωτα ενός κοριτσιού της εργατικής τάξης για έναν αριστοκράτη Βρετανό ταξιδιώτη.
Στενή φιλία ανέπτυξε στη χώρα μας με την γλύπτρια Νάτα Μελά (φωτογραφία κάτω) με την οποία πέρασε πολλά καλοκαίρια στις Σπέτσες, και μάλιστα ήταν εκεί όταν δημιούργησε το εμβληματικό της έργο, το Γλυπτό της Γοργόνας αλλά και την Μπουμπουλίνα. Επί δύο ολόκληρες δεκαετίες επισκεπτόταν τις Σπέτσες διατηρώντας φιλίες όχι μόνο με επώνυμους της εποχής αλλά και με τους ψαράδες και τους ντόπιους που ένιωθε σαν δικούς του ανθρώπους. Στη Γαλλία το πένθος για την απώλειά του είναι μεγάλο ενώ το twitter έχει κυριολεκτικά βουλιάξει από μηνύματα πένθους και από ανθρώπους που γράφουν ότι η μουσική του Μουστακί καθόρισε την παιδική τους ηλικία.