Τη συνέντευξη των In Trance 95 στην iefimerida στην οποία μιλούν για ολόκληρη την πορεία τους και την κυκλοφορία του άλμπουμ τους στην Minimal Wave δημοσίευσαν στο site τους, μαζί με την επίσημη αναγγελία για το Cities of Steel and Neon.
Οι In Trance 95 σχηματίστηκαν σε μια εποχή που δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και στην ανθρώπινη επικοινωνία κυριαρχούσε το τηλέφωνο και η ταχυδρομική αλληλογραφία. Εκεί γύρω στο ’89 ξεπρόβαλλαν τα πρώτα singles τους και ένα χρόνο αργότερα το πρώτο τους άλμπουμ Code of Obsession. Ήταν αμιγώς ηλεκτρονικό συγκρότημα, το πρώτο μάλιστα του είδους στην Ελλάδα που προτιμούσε να χρησιμοποιεί synthesizers αντί για κιθάρες και να παίζει synth pop.
Αφού ξεκίνησαν αρκετά δυναμικά και έκαναν πράγματα που ένα ελληνικό συγκρότημα δεν τα έβλεπε ούτε στον ύπνο του, όπως βίντεο κλιπ και συνεντεύξεις στο MTV, ξαφνικά οι δρόμοι του Νίκου Βελιώτη και του Alex Μαχαίρα χώρισαν. Επικράτησε μια πολύχρονη σιωπή με σπάνιες εμφανίσεις του σχήματος, με τροποποιημένο όνομα και unofficial κυκλοφορίες. Μετά όμως από 23 χρόνια είναι και πάλι μαζί και σε λίγες μέρες κυκλοφορούν όχι έναν, αλλά δύο δίσκους στην αμερικάνικη ανεξάρτητη εταιρεία Minimal Wave. Τους συναντήσαμε ένα όμορφο ηλιόλουστο απόγευμα στο σπίτι του Alex. Το πρώτο που παρατηρείς είναι ότι η χημεία των δυο τους είναι μοναδική, ο ενθουσιασμός του Alex αλληλοσυμπληρώνει τη στωικότητα του Νίκου και μπροστά στον χειμαρρώδη λόγο του ξεχνάω όλες τις ερωτήσεις που θέλω να τους κάνω. Του δίνω να δει ένα τεράστιο βιογραφικό που βρήκα γι’ αυτούς στο διαδίκτυο και αμέσως αρχίζουν τις διορθώσεις.
Φώτο: Freddie F
Αlex: Δεν έχουμε έξτρα μέλη, είμαστε ντουέτο.
Νίκος: Πάντα οι δυο μας ήμασταν.
Αlex: Χρησιμοποιούμε βοηθητικά μέλη στις συναυλίες μας.
Νίκος: Ένα χέρι έξτρα.
Α: Ένα πόδι από δω. Συν ο Γιώργος Γερανιός και η Magdalena Sverlander! (γέλια)
Ωραία ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Πότε, πού, πώς, γιατί φτιάξατε συγκρότημα;
Ν: Τα ιστορικά θα στα πει ο Alex, όλα.
Α: Τον Μάιο του 1988, συναντηθήκαμε τυχαία σε μια συναυλία του πρώην μέλους των Tuxedomoon, Blaine L. Reininger. Το θυμάσαι;
Ν: Το θυμάμαι.
Α: Και την αμέσως επόμενη μέρα.
Ν: Ξαναπήγαμε.
Α: Και οι δύο ανακαλύψαμε ότι έχουμε κοινό ενδιαφέρον για τον ηλεκτρονικό ήχο και είχαμε μερικά μικρά αναλογικά synthesizer και drum machine. O Νίκος είχε την τύχη να έχει ένα υπόγειο, το οποίο το είχε μετατρέψει σε ηχομονωμένο στούντιο που είχε σαν βάση του ένα τετρακάναλο fostex. Και ξεκινήσαμε αμέσως από την επόμενη μέρα να πειραματιστούμε πάνω στον ήχο με αναλογικά synths, drum machines και tapes, το οποίο έγινε καθημερινή ασχολία μας για πάρα πολλές ώρες. Δηλαδή έδεσε αμέσως το συγκρότημα. Αυτό έγινε το Μάη του 88.
Πόσο χρονών ήσασταν τότε;
Α-Ν: 18.
Α: 17μιση προς 18.
Ν: 5 μέρες διαφορά έχουμε.
Α: Έχουμε γεννηθεί με 5 μέρες διαφορά. Και στην ουσία μόλις είχαμε κλείσει τα 18 τότε.
Είχατε τελειώσει το σχολείο;
Α-Ν: Είχαμε τελειώσει μόλις και το σχολείο.
Ν: Και ήταν καιρός να ασχοληθούμε επαγγελματικά με τη μουσική, όπως καταλαβαίνεις.
Α: Και μάλιστα ήμασταν και ιδιαίτερα παραγωγικοί τότε. Στο υπογειάκι μας ρε Νίκο. Ιστορικό μέρος. Στο οποίο στούντιο περνάγαμε αμέτρητες ώρες και γράφαμε, γράφαμε. Ήταν το επονομαζόμενο Airdawn. Το είχαμε ονομάσει έτσι γιατί συνήθως όταν τελειώναμε τις ηχογραφήσεις μας, ήταν ξημερώματα –dawn– και τότε ήταν άνοιξη και είχε πολύ αέρα. Και ενώσαμε τις δύο αυτές λέξεις, air και dawn. Και το ονομάσαμε Airdawn Studio. Το κομμάτια στο πρώτο μας singlακι, το Desire to Desire/Brazilia ήταν ίσως τα μοναδικά που είχαμε προγράψει πριν συναντηθούμε και τα δουλέψαμε αργότερα μαζί. Εγώ είχα γράψει το Desire to Desire και ο Νίκος το Brazilia. Πριν κάνουμε το συγκρότημα, περίπου στα 17 μας, και ήταν και το πρώτο single που βγάλαμε το 1988.
Τι ακούγατε τότε;
N: Εγώ ούτε που θυμάμαι τι ακούγαμε. Σίγουρα Tuxedomoon, γιατί πήγαμε στον Reininger
A: Δεν θα τους έβαζα ως ακριβώς επιρροή τους Tuxedo. Ήταν και οι Tuxedo. Την περίοδο που σχηματίστηκαν οι In Trance 95 η αλήθεια ειναι ουτε εγω θυμάμαι με ακρίβεια τι ακούγαμε. Παντως θυμάμαι αργότερα στο αυτοκίνητο του Νίκου, κασέτες με Clock DVA, SPK, Yello και Deux αναμεσα σε κασέτες με δικά μας κομμάτια. Ακουγαμε επίσης και άλλα πράγματα οπως Serge Gainsbourg. Σε προσωπικό επίπεδο πηγαίνοντας πίσω το χρόνο άλμπουμ όπως το "Radio Activity" των Kraftwerk, τα πρώτα των OMD και του John Foxx και επίσης πιο άγνωστα όπως π.χ. η κασέτα ῾"Space Museum" του 83 απο τους Solid Space, η μοναδική τους κυκλοφορία, με επηρέασαν ιδιαιτερα στο να με κάνουν να θέλω να δημιουργήσω μουσική. Και η πρώτη περίοδος των Human League και φυσικά οι Depeche Mode που ειναι βασικές επιρροές! Οι πρώτοι δίσκοι που αγόρασα στα 13 μου ηταν δύο 7ιντσα, το "Souvenir" των OMD και το "Ziggy Stardust" των Bauhaus. Σε τέτοια "τρυφερή" ηλικία το "Fade To Grey" των Visage η το "Electricity" έμοιαζαν τοσο διαφορετικά. Ταυτόχρονα όμως ανακάλυπτα τους Joy Division / New Order και την Factory, τους Bunnymen και τους Cure, τους Legendary Pink Dots, τους Cabaret Voltaire και κάμποσους άλλους. Μάζευα δίσκους μαζί με τον αδελφό μου από πολύ μικρή ηλικία. Μεγαλώσαμε με post punk - new wave και η ηλεκτρονική εμπεριέχοταν σε αυτό. Είτε synth pop ή πιο πειραματική.
H ελληνική σκηνή πως ήταν τότε;
Α: Ανύπαρκτη! Η ηλεκτρονική σκηνή. Δεν υπήρχαν καθόλου ελληνικά ηλεκτρονικά συγκροτήματα. Ακόμη και η εταιρεία που κυκλοφορήσαμε την δισκογραφία μας, ήταν κατεξοχήν punk, garage-punk. Ήμασταν το μόνο ηλεκτρονικό συγκρότημα.
Ν: Τότε ήταν αμιγώς garage-punk.
A: To ίδιο και στα φεστιβάλ που παίζαμε. Ήμασταν με τους Slow Motion, τους South of No North, το μόνο ηλεκτρονικό συγκρότημα. Δεν υπήρχε σκηνή καθόλου. Δηλαδή ανήκαμε σε μια σκηνή που δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα. Αργότερα ξεκίνησε κάτι να υπάρχει, την δεκαετία του 90.
Κοινό υπήρχε;
N: Υπήρχε κοινό.
Α: Υπήρχε, αλλά το κοινό δεν μπορώ να πω ότι ήταν και μεγάλο.
Ν: Δεν γινόντουσαν και φοβερά πολλά πράγματα.
Α: Τότε έπαιζες στο An Club και στην αρχή, στα πολύ πρώτα live, έρχονταν φίλοι. Αργότερα βέβαια δεν σε ενδιαφέρει να έρθουν μόνο φίλοι, αλλά αποκτήσαμε ένα μικρό κοινό. Ήμασταν ένα πιο cult όνομα. Ακόμη και στα φεστιβάλ που παίζαμε είχαμε ένα πολύ μικρό κοινό που ήταν δικό μας. Το κοινό ήταν επίσης περιορισμένο γενικά. Πάντοτε έπασχε η Ελλάδα σε αυτό το synth pop, cold wave, minimal synth, σε αυτό το είδος. Δεν πιστεύω ότι ακόμη και τώρα έχει μεγάλο κοινό σε αυτό στην ουσία. Η electronica έχει, αλλά αν το συγκεκριμενοποιήσουμε, ο ήχος ο δικός μας δεν είναι και ο πλέον δημοφιλής, ενώ υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Γαλλία πολύ μεγαλύτερη σκηνή και συγκροτήματα σίγουρα.
Ν: Τότε όμως κυκλοφορούσες και άκουγες τα πάντα. Είχε τρεις χώρους που έπαιζαν μπάντες και πήγαινε ο κόσμος. Δεν υπήρχε κατηγοριοποίηση. Τότε μας φαινόταν κατηγοριοποιημένο βέβαια, αλλά κοιτάζοντας το τώρα, καθημερινά στην Αθήνα παίζουν παντού όλοι.
Α: Και πόσα γκρουπ έχουν κάνει επανασυνδέσεις, συν τα καινούργια.
Καλά και τώρα υπάρχει ανεξάρτητη σκηνή αλλά όλοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους.
Α: Απ’ την άλλη βέβαια πέρα από την διαφορετικότητα μας, δεν μας ενδιέφερε να είμαστε μέρος κάποιας σκηνής. Πάντοτεμ από την αρχή του συγκροτήματος, βλέπαμε τους In Trance 95 σαν ένα μέρος ολόκληρης της σκηνής που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Δεν μας ενδιάφερε να ήμασταν απαραίτητα μιας ελληνικής σκηνής. Μας ενδιέφερε που υπήρχαν άλλα γκρουπ και στην Ευρώπη και στην Αμερική που παίζανε σαν και μας.
Το όνομα πως το πήρατε;
Α: Το όνομα! Το 95 βγαίνει από το στούντιο που βρισκόταν στη Λυκούργου 95, το υπόγειο στην Καλλιθέα. Το in trance από ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που ήταν κάτι θάλαμοι που κάποιος πήγαινε και έβλεπε σε κατάσταση έκστασης το πολύ προχωρημένο μέλλον, ή που έβλεπες το παρελθόν μέσα από αυτούς του θαλάμους.
Υπάρχει ακόμη το υπόγειο;
Ν: Λογικά θα υπάρχει.
Α: Τέλη ’89 τα μαζέψαμε από εκεί, αλλά αυτό το είχε παραχωρήσει ο πατέρας του Νίκου και ο Νίκος το μετέτρεψε σε ηχομονωμένο στούντιο.
Ν: Τα singles τα πήγαμε σε μεγαλύτερο στούντιο. Τότε δεν γινόταν να γράψεις στο κομπιούτερ σου. Καταρχήν γιατί δεν υπήρχε κομπιούτερ.
Φαντάζομαι ήταν άγνωστη λέξη.
Ν: Μπορούσες να κάνεις όμως ντέμο με αυτά τα φοβέρα μαγικά μηχανήματα. Με τα τετρακάναλα μπορούσες να τα γράψεις μόνος σου στο σπίτι σου, αλλά για τις κυκλοφορίες πηγαίναμε σε στούντιο. Το στούντιο τότε ήταν ότι «πάμε απόγευμα, φεύγουμε βράδυ και έχουμε έτοιμο το προϊόν» γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για πολυτέλειες.
Α: Το στούντιο ήταν πάρα πολύ ακριβό. Πήγαινε με την ώρα.
Ν: Μίξη, μάστερινγκ, όλα έτοιμα κατευθείαν για κοπή
Πρώτο live πότε κάνατε;
Α: Το πρώτο μας live ήταν το 1989 στις 3 Ιανουαρίου στο Αν Club.
Πώς ήταν;
Ν: Ωραία ήταν.
Α: Το καταπληκτικό είναι ότι λίγα μας live έχουν σωθεί σε βίντεο. Το Presidente παίζει και στο youtube τώρα, ένα ολόκληρο take του κομματιού.
Το βίντεο κλιπ του Desire to Desire πως προέκυψε αλήθεια;
Α: Είναι μια φοβερή ιστορία. Γυρίσαμε βίντεο κλιπ το 1988, δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Το είχαμε αποφασίσει να το κάνουμε μόνοι μας. Η σκηνοθεσία και το μοντάζ έγινε από τον Roger Crook, ο οποίος άνηκε στην ομάδα που έκανε το μοντάζ στην ταινία που είχε γυρίσει ο Nicholas Roeg το 1970 με τον David Bowie, «Ο άνθρωπος που έπεσε στη γη». Έτυχε να είναι στην Ελλάδα τότε.
Ν: Για κάποιο λόγο είχε ξεμείνει στην Αθήνα.
Α: Έκανε μοντάζ σε κάτι ντοκιμαντέρ τότε και μας έφερε σε επαφή μαζί του μια Κολωνακιώτισσα η Φένη Ξύδη. Είχαμε κάνει πρώτα κάτι δοκιμαστικά σε σούπερ 8 με 16mm φιλμ με κάποιον Έλληνα σπουδαστή στη σχολή καλών τεχνών και δεν είχαμε μείνει ικανοποιημένοι. Με τον Crook το γύρισμα διήρκησε πάρα πολλές μέρες, γιατί ο τύπος ήταν πάντοτε μεθυσμένος. Τον πληρώσαμε με χρήματα και με μπύρες αμέτρητες. Έκανε γύρω στις 20 μέρες, ίσως και μήνα να τελειώσει όλο το βίντεο, την παραγωγή τουλάχιστον. Το οποίο βίντεο όταν το έπαιξε το MTV στην ευρωζώνη την νυχτερινή που είχε σταματήσει να εκπέμπει στην Αθήνα αλλά μόνο στην Θεσσαλονίκη, δεν το βλέπαμε εμείς, το βλέπανε μόνο οι Θεσσαλονικείς. Ξεπουλήσαμε όμως το πρώτο μας 7ιντσο στην Θεσσαλονίκη έτσι.
Ν: Άσε το βίντεο κλιπ ήταν μεγάλη περιπέτεια.
Α: Το MTV έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στην αρχή για μας. Μας είχε κάνει μερικές συνεντεύξεις και είχαν βάλει και την κυκλοφορία του Code of Obsession στα MTV News (στο αγγλικό) γιατί έψαχναν τότε να βρουν και άλλα συγκροτήματα ευρωπαϊκά. Μας είχαν παρουσιάσει στο νυχτερινό τους πρόγραμμα: «It sounds like Kraftwerk but it comes from Greece» (σ.σ. «Ακούγονται σαν Kraftwerk αλλά είναι από την Ελλάδα.»). Την πρώτη φορά είχαν βάλει το εξώφυλλο του δίσκου μας και έπαιζαν το Brazilia, πριν βγει το βίντεο κλιπ, και αργότερα το έπαιζαν αρκετά συχνά στη νυχτερινή ζώνη. Ήταν ωραίο, αλλά εμείς τότε δεν το είχαμε εκτιμήσει ιδιαίτερα. Κάναμε το βίντεο και ούτε που το ξαναείδαμε τότε. Το φτιάξαμε, το είδαμε στο editing και το αφήσαμε πίσω. Δεν περιμέναμε ότι κάποια χρόνια αργότερα θα ήταν στο Youtube, θα γινόταν cult και θα μας ανακάλυπτε η Minimal Wave σε παζάρι δίσκων. Τα βινύλια εντωμεταξύ έχουν πάει σε τρελές τιμές, δηλαδή τις θεωρώ μη φυσιολογικές. Το πρώτο μας single χρειάστηκε να το ξαναγοράσουμε γιατί δεν είχαμε αντίτυπα. Χρειαζόταν να κάνουμε mastering και θέλαμε μια καλύτερη κόπια και το πούλαγαν 150 ευρώ. Το δεύτερο γύρω στα 100. Υπερβολικές τιμές. Είχαν βγει μεν limited edition, τότε έβγαιναν 1000-1200 αντίτυπα το καθένα, αλλά έγιναν τόσο σπάνια. Πού να το ξέραμε εμείς τότε; Είχα 25 αντίτυπα απ’ το καθένα και τα ξέχασα στο προηγούμενο σπίτι όταν μετακόμισα. Στη κουζίνα, στο πατάρι και το θυμήθηκα δύο χρόνια μετά. Μπορεί να είναι ακόμα εκεί ή να είναι ο νέος ιδιόκτητης αυτός που τα πουλάει τόσα λεφτά.
Η παραγωγή του βίντεο κλιπ σας όντως ακύρωσε την κυκλοφορία του δίσκου;
Ν: Άσε, ναι.
Α: Ήταν πανάκριβο. Έπρεπε να πληρώσουμε τον Roger, o οποίος φυσικά ήθελε να το καθυστερήσει όσο γίνεται για να παίρνει περισσότερα χρήματα. Στην αρχή θέλαμε να βγάλουμε και δεύτερο single. Είχαμε ήδη ηχογραφήσει το Presidente, αλλά λόγω του κόστους του βίντεο το παρατήσαμε και πήγαμε στο αμέσως επόμενο single αργότερα. Κάθε φορά που δούλευε ο Roger χρειαζόταν περισσότερα χρήματα και περισσότερες μπύρες. Βέβαια ήταν εκπληκτικό να τον βλέπεις να δουλεύει. Αξιοθαύμαστο. Ο άνθρωπος το γύρισε σε 16mm φιλμ. Ήταν στα Andromeda studios, εκεί που έχουν γίνει πολλές ελληνικές ταινίες και ντοκιμαντέρ. Ήθελε να χρησιμοποιήσει και κάποιες κοπέλες. Είχε πάρει τηλέφωνο σε πρακτορείο μοντέλων και του είχαν πει δεν δίνουμε κοπέλες για βίντεο κλιπ στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Βρήκαν με κάποιο τρόπο κάποιες. Όλο λοιπόν ήταν στο χέρι με φιλμ στις παλιές μονταζιέρες. Αφού έκανε όλο το μοντάζ και μείναμε ικανοποιημένοι, εμείς θέλαμε να το προχωρήσουμε ακόμη παραπάνω και το πήγαμε σε μια άλλη εταιρεία για να βάλουμε μερικά additional εφέ, το οποίο κάνανε αρκετά συγκροτήματα της σχολής της δικιάς μας και αυτό μας κόστισε ακόμη παραπάνω. Συνέχεια πολλαπλασιαζόταν το κόσμος. Είχε φτάσει σε ένα τρελό ποσό, αλλά δεν μας ενδιέφερε.
Ν: Θυμάμαι ό,τι είχαμε το δίναμε εκεί.
Το βίντεο κλιπ πότε κυκλοφόρησε;
A: Κυκλοφόρησε τέλη Ιανουαρίου του ’89. Κάπου εκεί, με αρχές Φεβρουαρίου, πρώτο-προβλήθηκε στο MTV.
Το είχε δείξει και η κρατική;
Ν: Ποια κρατική;
Α: Δεν το στείλαμε καν στην κρατική. Μου το είχε ζητήσει ο Σγώντζος αλλά δεν το έδωσα για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι.
Ν: Ναι, γιατί ήταν το ζήτημα με το φορμάτ που είχε.
Α: Είχα το φορμάτ που ήθελε το MTV και δεν μπορούσα να βρω να κάνω τη μετατροπή.
Μετά τι γίνεται;
Α: Συνεχίζουμε να είμαστε υπερπαραγωγικοί και να γράφουμε συνέχεια καινούργια κομμάτια. Τον Ιούνιο του ’89 φτάνουμε στο επόμενο μας single το 21st Century European Temptation, αφού απορρίψαμε το Presidente για δεύτερο single. Σε αυτό γνωριστήκαμε καλύτερα και με τον ηχολήπτη μας, τον Coti K.
Ήταν στο συγκρότημα ο Coti;
A: Ήταν κάπως στο συγκρότημα, επειδή χρησιμοποιούμε στα live βοηθητικά μέλη για να έχουμε όσο γίνεται πιο ζωντανό ήχο. Ο Coti ήταν μαζί μας σε ένα live που είχαμε παίξει στο πρώτο Rockwave όταν ο Νίκος είχε φύγει από το γκρουπ, αλλά ήταν πάντα ο ηχολήπτης μας από το 1989 σε όλη την περίοδο του συγκροτήματος και στην συμπαραγωγή μερικές φορές. Ήταν πάντα ο ηχολήπτης μας στο στούντιο, έκανε ηχοληψία στα live μας, ακόμη και τώρα.
Ν: Κοίτα, ο Coti από τότε που γνωριστήκαμε ήταν πάντα εκεί.
Το Code of Obsession πότε βγαίνει;
Α: Το Code of Obsession βγαίνει το 1990 αλλά το είχαμε ηχογραφήσει το 1989 το μισό μέρος του και το άλλο μισό στις αρχές του ’90. Βγήκε τον Ιούλιο του ’90.
Το οποίο ηχητικά είναι τελείως διαφορετικό από τα singles.
A: Τότε αρχίσαμε να ακούμε πολύ electronic body music και έχει μέσα ακούσματα από Front 242 και Coil στο Lacerta. H β’ πλευρά ήταν πολύ πιο dance. Μια remix εκδοχή των In Trance 95. Eν συνεχεία βγάζουμε το 12ιντσο το 1991 - εκεί ο ήχος είναι καθαρά electronic-εκείνη την εποχή έβγαιναν τα πρώτα digital synths και εμείς ήμασταν ένα αναλογικό συγκρότημα. Αλλά όλοι τότε πειραματίζονταν με samplers και digital synths και προσπαθήσαμε να λουστράρουμε παραπάνω τον ήχο από ό,τι μας αρέσει σήμερα, γι’ αυτό επιστρέψαμε στις πρώτες μας ηχογραφήσεις. Το φοβερό είναι ότι είχαμε πάρα πολύ υλικό από το 1988-89, επειδή ψάχναμε να βρούμε τον ήχο μας και είχαμε γράψει πάρα πολλά κομμάτια. Πολλά τα παίζαμε live και πολλά έμειναν για πάντα στο αρχείο μας.
Υπάρχει αυτό το αρχείο;
Α: Υπάρχει. Από αυτά, η Veronica Vasicka που έχει τη Minimal Wave πήρε γύρω στα 25 κομμάτια και διάλεξε 10, συν το πρώτο μας single. Και από εκεί βγαίνει το άλμπουμ «Cities of Steel and Neon». Σε κάποια ξανακάναμε remix και σε ορισμένα κάναμε remastering.
Τρομερό. Τι προσδοκίες είχατε τότε όταν ξεκινούσατε;
Α: Ναρκωτικά και γκόμενες (γέλια).
Ν: Δεν είχαμε καμία προσδοκία. 18 χρονών ήμασταν.
Α: Απλά κάναμε αυτό που θέλαμε. Αν και υπήρχε μια προσδοκία που έχουμε ακόμη και τώρα. Μας αρέσει πάντοτε το τελικό προϊόν. Δηλαδή το συναίσθημα που έχουμε όταν κρατάμε το δίσκο στο χέρι μας. Να έχουμε το βινύλιο στο χέρι μας, το single και το άλμπουμ να το κρατάμε και να το παίζουμε. Αυτό μας αρέσει περισσότερο από όλα.
Ν: Αυτό ήταν μαγικό.
Α: Αυτό το συναίσθημα. Και τώρα χαιρόμαστε που υπάρχει αυτή η επιστροφή στο βινύλιο, μιας και θα βγει σε βινύλιο το άλμπουμ. Tα CD πέθαναν πια και χαίρομαι γι’ αυτό.
Τι κριτικές είχατε πάρει τότε για το άλμπουμ;
Α: Οι κριτικές ήταν καλές από τον εγχώριο τύπο μέχρι που στο τέλος, πριν φύγει ο Νίκος, μας είχαν βάλει καλύτερο δίσκο της χρονιάς στο Ποπ και Ροκ και μας είχαν κάνει και το πρώτο μας εξώφυλλο μαζί με άλλα γκρουπ. Είχαμε παίξει τότε και στην κρατική τηλεόραση τρία κομμάτια.
Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Α: H ΕΡΤ2 όποτε είχε μουσικό διάλλειμα μας κότσαρε. Και ήμασταν, «ω, θέε μου πάλι μας δείχνουνε!»
Ν: Έχω την εντύπωση ότι ακόμη έτσι θα είναι η κρατική τηλεόραση από ατμόσφαιρα. Ακόμη θυμάμαι αυτό το γύρισμα στο Ρόδον. Και είχαν γράψει και λάθος το όνομα είχαν γράψει το In Trance με s. In Transe 95.
Α: Στο MTV μας είχαν παρουσιάσει ο Steve Blame και μια ξανθιά. Το βρήκα σε κάτι παλιές βιντεοκασέτες. Ήταν πολύ παράξενο. Και δεν το θεωρούσαμε κάτι τότε.
Πρέπει να ήταν το όνειρο κάθε γκρουπ αυτό τότε να το παίξει το MTV;
N: Μπα! Δεν ήταν έτσι.
Α: Δεν το βλέπαμε έτσι καθόλου. Αυτό ήταν το φοβερό.
Ν: Τότε δεν υπήρχε αυτή η κάψα του να γίνεις κάποιος, να βγεις στην τηλεόραση ή να σε παίξει το MTV ή να κάνεις καριέρα.
Α: Κυρίως άμα πήγαιναν καλά οι δίσκοι μας. Αυτό μας χαροποιούσε περισσότερο. Το να είχαμε μια δισκογραφική που θα μας υποστήριζε να παράγουμε και άλλους δίσκους. Αυτό μας ικανοποιούσε, να έχουμε δισκογραφία. Το ότι μας έπαιζε το MTV δεν μας ένοιαζε, γιατί δεν προβαλλόταν καν στην Ελλάδα.
Ν: Εγώ π.χ. δεν το ήξερα ότι είχε γίνει. Τώρα πρόσφατα το έμαθα.
Α: Και το Γερανιό που ήταν στη δεύτερη σύνθεση του γκρουπ τον γνώρισα σε ένα δισκάδικο γιατί είχαν ξεπουληθεί όλα τα δισκάκια έτσι.
Δεν διαλυθήκατε ποτέ επίσημα;
Α: Όχι ποτέ δεν διαλυθήκαμε ποτέ στην ουσία. Απλά έκανε τον κύκλο του τότε στην αρχή και μετά υπήρξε ένα τεράστιο κενό που ο Νίκος πήγε στο εξωτερικό και μετά έκανε πολλά άλλα πρότζεκτ. Δεν έφυγε επίσημα ποτέ.
Ν: Εγώ κάποια στιγμή άρχισα να μαθαίνω τσέλο και ασχολήθηκα μόνο με αυτό και σταματήσαμε να τηλεφωνιόμαστε. Δεν υπάρχει καμιά δακρύβρεχτη ιστορία.
Το καλοκαίρι του 2006 άρχισα να ξαναστήνω το στούντιο σιγά-σιγά με πολύ αργά βήματα, με τη βοήθεια του Coti και σύντομα ακλούθησε μια πρώτη προσπάθεια επανασύνδεσης με τον Γιώργο και την Magda στο σχήμα. Και το 2008 συναντήθηκα με τον Νικό ύστερα από τόσα χρόνια με το σκεφτικό μήπως κάνουμε κάτι ξανά. Και είπαμε τέλεια, ας ξανακάνουμε κάτι μαζί και πάλι δεν κάναμε τίποτα. Και πέρασαν άλλα δυο χρόνια. Εντωμεταξύ, η Minimal Wave μας είχε προσεγγίσει επειδή η Veronika ανακάλυψε το πρώτο μας single σε ένα παζάρι δίσκων στη Νέα Υόρκη. Βλέπει στο youtube το βιντεοκλιπ του Desire to Desire, βρίσκει το email μου με κάποιο τρόπο και μου στέλνει ένα μήνυμα αν υπάρχει κάποιος τρόπος να βρει κάποιες από τις παλιές ηχογραφήσεις μας για να τις βάλει σε μια συλλογή. Ζήτησε να της πω για το γκρουπ και ενώ είπα OK, άφησα να περάσει ένα τεράστιο διάστημα για επικοινωνήσω πάλι. Ίσως περίμενα τόσο γιατί υποσυνείδητα ήθελα την επανένωση με τον Νίκο, ώστε να επιστρέψουν επίσημα οι In Trance 95. Και αυτό συνέβη το 2010. Όταν οι Recoil ήταν Αθήνα, έψαχναν ένα ηλεκτρονικό συγκρότημα από το παρελθόν για να παίξει σαν selected guest στη συναυλία τους και πρότειναν εμάς στον Alan Wilder. Δεχτήκαμε την πρόσκληση να παίξουμε support και επιτέλους βρεθήκαμε μαζί με τον Νίκο μετά από τόσο καιρό. Ο Wilder μας συνάντησε backstage και μας είπε τα καλύτερα και ήταν τιμή μας και έκπληξη. Από την αμέσως επομένη ημέρα μετά το live ξεκινήσαμε να δουλεύουμε ξανά μαζί όπως δουλεύαμε παλιά και να ηχογραφούμε καινούργιο υλικό...Α: Δεν ασχολήθηκε με την ηλεκτρονική μουσική για ένα μεγάλο διάστημα.
To Cities Of Steel And Neon θα κυκλοφορήσει στο τέλος του καλοκαιριού από την Minimal Wave.