Απολαυστικό νοσταλγικό τριπάκι που σε επιστρέφει στο σινεμά των '80s, δεν καταφέρνει στ' αλήθεια να δέσει τα ετερογενή υλικά του και το μυστήριο το προδίδει στο τέλος, μα παραμένει αξιαγάπητος φόρος τιμής σ' ένα σινεμά που όλοι λατρέψαμε. Στις αίθουσες την Πέμπτη 16 Ιούνη.
Αν δεν είσαι αυστηρός με τους δικούς σου ανθρώπους με ποιους θα είσαι; Εννοώ, πού ξεσπάς όταν τα κάνεις στουπέτσι με τον γκόμενο; Στους κολλητούς και στη μάνα σου (διότι για να το ξεκαθαρίζουμε, ο γκόμενος δεν είναι ποτέ δικός σου άνθρωπος).
Τι γίνεται όμως, όταν μια φιγούρα σαν αυτή του JJ Abrams (Lost, Alias, Fringe, Star Trek (2010)) σού είναι όλα μαζί τα προηγούμενα, αυτό που λέμε «και μάνα κι αδελφή κι αγάπη εσύ, τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή»; Που θα ξεσπάσεις αν κάτι δε σου πάει καλά κι ακόμα χειρότερα, αν αυτό που δε σου πήγε καλά, είναι κατά γενική ομολογία, άρτιο;
Στα αστεράκια που θα βάλεις στην ταινία του θα ξεσπάσεις κι αντί για τέσσερα, θα του το κατεβάσεις στα τρία. Ειλικρινά, δε νομίζω ότι έχω κάτι πιο συγγενικό μου στην σύγχρονη mainstream αμερικάνικη τηλεοπτική και κινηματογραφική μυθοπλασία από τον JJ. Όλες του οι εμμονές και οι αναφορές και τα παιχνίδια, είναι πάνω κάτω αυτά που με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με το σινεμά. Οπότε θεωρητικά, μια ταινία – φόρος τιμής στη δεκαετία και το σκηνοθέτη που με άνδρωσε, δηλαδή τα 80’ς και τον Spielberg (ο οποίος εδώ εκτός από πηγή έμπνευσης εκτελεί και χρέη παραγωγού), έπρεπε να είναι ό,τι καλύτερο.
Κι από μία άποψη είναι, όσον αφορά την λεπτομέρεια και το πάθος με το οποίο ο JJ αναπαράγει την ατμόσφαιρα, το κινηματογραφικό κάδρο και τη χρωματική παλέτα (μην τολμήσετε να το δείτε σε blu ray, όλη η 80’s δουλειά στο χρώμα θα έχει ισοπεδωθεί) των ταινιών δράσης και φαντασίας της εποχής, δημιουργεί ένα homage πραγματικό έργο τέχνης στη λεπτομέρεια του, που ξεχειλίζει αγάπη απέναντι στο πρωτότυπο υλικό του από κάθε φιλμικό πόρο.
Όμως, στο τελικό ρεζουμέ, ο παράγοντας νοσταλγία, δεν αρκεί για να δέσει ετερογενή υλικά, που πιάνουν από τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977) και τον Ε.Τ. (1982), ως τις ταινίες με τέρατα, τις ταινίες καταστροφής, το Stand by Me (1986), το Invaders from Mars (1986) και τις συνωμωσιολογικές περιπέτειες, με κλωστή δεσίματος την αγάπη των προέφηβων πρωταγωνιστών στα ζόμπι του George Romero και οβερλάι για λάμψη, τελευταίας κοπής ψηφιακά εφέ.
Μια παρέα πιτσιρικάδων, στα τέλη της δεκαετίας του 70, oι οποίοι γυρίζουν την πρώτη τους ταινία με ζόμπι (σε κάμερα Super 8), βρίσκονται για νυχτερινές λήψεις σε διάβαση τρένου, και καταγράφουν κατά λάθος στην κάμερά τους, ένα μυστηριώδες (και θεαματικό) ατύχημα εκτροχιασμού του διερχόμενου τρένου, από το οποίο δραπετεύει μια μυστηριώδης δύναμη. Σχεδόν ταυτόχρονα, στη μικρή τους πόλη, αρχίζουν να συμβαίνουν μια σειρά περίεργων φαινομένων και εξαφανίσεων ενώ οι στρατιωτικές αρχές προσπαθούν με κάθε τρόπο, να εμποδίσουν τη διελεύκανση του μυστηρίου.
Που σαν μυστήριο, δεν είναι και τίποτα το φοβερό ενώ προς το φινάλε του, παθαίνει (το μυστήριο) μια δύο στομαχικές διαταραχές ως προς την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει, τις απαντήσεις που οφείλει να δώσει, και το oικογενειακό feelgood με το οποίο αισθάνεται ότι οφείλει να κλείσει, προκαλώντας συγκίνηση, ή απλά ζάχαρο.
*στείλε το εξωγήινο τέρας σου στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com