Νοσταλγικό ιταλικό σινεμά χαμηλών απαιτήσεων και χαμηλότερο επιπτώσεων, είναι λιγότερο θρεπτικό από μια καλοαπλομένη πίτσα, αλλά διάολε, είναι εξίσου νόστιμο. Στις αίθουσες την Πέμπτη 16 Ιούνη ως Η Γυναίκα της Ζωής μου.
Η ιταλική κινηματογραφική νοσταλγία, είναι το ακριβώς αντίθετο της ιταλικής πίτσα. Η ιταλική πίτσα, εντελώς διαφορετική απ’ αυτό που ξέρουμε από fast food αλυσίδες, είναι μια εξαιρετικά ραφινάτη, προσεκτική ως προς τους γευστικούς της συνδυασμούς και κριτσινιστά λιτή ως προς τη ζύμη της απόλαυση.
Η ιταλική κινηματογραφική νοσταλγία απ’ την άλλη, μια ροπή στο κωμικοδραματικό συναισθηματικό μπούκωμα την έχει και με το παραπάνω ακόμα και στα καλύτερα της ρετρό εκδοχής της όπως το Cinema Paradiso. Μόνο που η Γυναίκα της Ζωής μου δεν ανήκει στα καλύτερα (κι ας ήταν η επίσημη πρόταση της χώρας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ). Ανήκει στα απλώς φροντισμένα και πολύ συμπαθητικά που τα ξεχνάς όμως αμέσως μετά. Πώς είναι τα ομολογουμένως εύγευστα πανίνι που τρως από τα σαντουιτσάδικα; Κάπως έτσι. Ούτε καν πίτσα δηλαδή. Πείνασες;
Ελεύθερη ερωτικά και γενικώς μητέρα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 70, μεγαλώνει με το δικό της τρόπο τον Bruno και την αδελφή του, δημιουργώντας τους λόγω κεκτημένης ανεμελιάς, πλήθος αξέχαστων (για καλό και για κακό) αναμνήσεων. Εξηνταεννέα ετών σήμερα, καρκινοπαθής και έτοιμη για το τελευταίο ταξίδι (με μια υπέροχη Stefania Sandrelli να την υποδύεται σε αυτήν την περίοδο της ζωής της) δεν έχει χάσει τίποτα από το τρελλό και ασυμβίβαστο πνεύμα των νεανικών της χρόνων, μολονότι έχει έρθει η στιγμή για μερικές σημαντικές αποκαλύψεις, αναθεωρήσεις εκ μέρους όλων, κατανόησης και τελευταίων αποχαιρετισμών.
Καλλιτεχνικά, ένα χάρμα οφθαλμών και εποχών, συναισθηματικά μια γλυκιά ομορφάδα και αφηγηματικά μια καλοδεχούμενη και ήπια χωροχρονική γλυκόπικρη βαρκάδα. Πράγμα που σημαίνει ότι το εισιτήριο σου στο καλοκαιρινό σινεμαδάκι δε θα το μετανιώσεις εφ’ όσον και όμορφη δουλειά θα δεις και θα γελάσεις και θα κλάψεις. Από κει και πέρα, αν αρχίσεις να ψάχνεσαι για το τι ακριβώς ήθελε να πει (ναι, οκέι χοντρικά το πιάνεις αλλά σου αρκεί αυτό;) και πως αυτό που μπορεί να ήθελε να το πει, υποστηρίχτηκε σκηνοθετικά και σεναριακά, καλύτερα άσ’ το ή φάε μια πίτσα. Ούτως ή άλλως μια εβδομάδα μετά δε θα θυμάσαι και πολλά και αυτό δεν είναι δικό σου λάθος.
*στείλε την τραγανή σου πίτσα στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com