Η πιο διάσημη παρέα "λιωμάτων" του πλανήτη επιστρέφει και σπάει τα ταμεία, αλλά αυτή τη φορά, δυστυχώς μάλλον θα χρειαστούν αποτοξίνωση. Στις αίθουσες την Πέμπτη 2 Ιούνη.
Επειδή σαν άνθρωπος έχω μια και δύο και τρεις ροπές στο μεθύσι και το hangover του, προσπαθώ όσο γίνεται, να μην το επαναλαμβάνω σε σύντομο χρονικό διάστημα σε μέρος που έγινα ρόμπα, και που πιθανότατα αν εμφανιστώ πριν η μνήμη σβήσει από τους θαμώνες της πράξεις της μέθης μου, να επιστρέψω σπίτι με μπουνισμένο μάτι.
Το πρόβλημα είναι όμως πως αφ’ ενός και αλλού να πάω, το πιοτί πιοτί είναι και μια από τα ίδια θα κάνω, αφ’ ετέρου δεν έχω τα χρειαζούμενα λεφτά ώστε να μπορώ να εξαφανιστώ από την πόλη, ή τη χώρα όσο συχνά θέλω, ούτως ώστε να μεθύσω σε κάποιο άλλο προορισμό, κατά προτίμηση εξωτικό, τύπου Μπανγκόκ. Αλλά και αυτοί που τα έχουνε, δεν βλέπω να τους βοηθάνε ιδιαίτερα. Γιατί μπορεί αυτό το δεύτερο Ηangover να άλλαξε ήπειρο και να μεταφέρθηκε ολόκληρο στην Ταϊλάνδη, αλλά τελικά η αλλαγή αυτή στο τελικό φιλμικό προϊόν είναι ισοδύναμη του να πω, ότι για μια εβδομάδα δεν μεθάω Αβραμιώτου και ξανακυλάω στο Γκάζι.
Οι αγαπημένοι ήρωες της πρώτης ταινίας, πηγαίνουν για γάμο στην Ασία, κι όπως είναι αναμενόμενο, το βράδυ τoυ (κάτι σαν) bachelor, χάνουνε την μπάλα και ξυπνάνε σε άθλιο ξενοδοχείο της Μπανγκόκ χωρίς να θυμούνται τίποτα. Αυτή τη φορά, ο Στου (που επρόκειτο να παντρευτεί) έχει ένα τατού στο πρόσωπό του, ο Άλαν βρίσκεται κουρεμένος γουλί, μαζί τους ξυπνάει χωρίς να θυμούνται το πώς βρέθηκε εκεί, ο τρελλάρας Μίστερ Τσόου που είχαμε γνωρίσει στο πρώτο μέρος της σειράς, ενώ το ζωικό βασίλειο αντιπροσωπεύεται από μια μαϊμού που καπνίζει και κάνει ντιλ ναρκωτικών. Ο Νταγκ που ήταν ο εξαφανισμένος του The Hangover (2009), έχει μείνει στο σπίτι της νύφης αναλαμβάνοντας την τηλεφωνική επικοινωνία με τους «καμένους», ενώ ο εξαφανισμένος της υπόθεσης, είναι ο 16χρονος αδελφός της νύφης, από τον οποίο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου υπάρχει μόνο το κομμένο του δάχτυλο.
Και κάπου εκεί σταματάει κάθε προσπάθεια των σεναριογράφων να διαφοροποιηθούν από τη συνταγή που ακολουθεί κατά γράμμα την πεπατημένη, χωρίς όμως ούτε το στοιχείο της έκπληξης που είχες την πρώτη φορά, ούτε καν τη μισή πλάκα της υπόθεσης, που οπισθοχωρεί προκειμένου η κάμερα να περιπλανηθεί αδηφάγα και χορταστικά ομολογουμένως, στα ποτάμια, τα ξενοδοχεία τους ουρανούς και τους κακόφημους δρόμους της Μπανγκόκ.
Οι αναμενόμενες εξηγήσεις του φινάλε που δένουν την ιστορία, προκύπτουν του κουλού και σαν απλή αφορμή για ένα πρόχειρο δέσιμο σανού διάφορων άνισων σκηνών και ευρημάτων, ενώ το ατού της ενήλικης «βρώμικης» πλάκας, περιορίζεται σε σνιφαρίσματα κόκας, κάποια ομολογουμένως επιτυχημένα νευρωσικά ξεσπάσματα και μια τραβεστί που μας δείχνει το πουλί της για να μας εξηγήσει ότι πήδηξε και τελείωσε μέσα σε έναν από τους ήρωες.
Ό,τι απομένει σαν χαβαλές προκύπτει σχεδόν αποκλειστικά από τις μούτες και τις αντιδράσεις του χαρισματικού Galifianakis, και η ψυχαγωγία της βραδιάς που είναι και το ζητούμενο, σώζεται χάρη στην προϋπάρχουσα σχέση σου με την παλαβομάρα αυτών των τύπων, την καλτιά που ακολουθεί το φαινόμενο Ηangover και το τουριστικό αξιοθέατο του φόντου. Τα δύο στοιχεία (κυρίως η καλτιά δηλαδή), που βοήθησαν ώστε η ταινία να γίνει αυτόματα σούπερ επιτυχία, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο εισπρακτικά άνοιγμα κωμωδίας που έγινε ποτέ και το δεύτερο καλύτερο άνοιγμα ακατάλληλης ταινίας στο αμερικάνικο box office. Όμως επιτυχία, για να μην ξεχνιέσαι, πριν την Αβραμιώτου και το Γκάζι, ήταν και του Ψυρρή, και είδες τώρα τα χαΐρια του.