Και τώρα τι γίνεται; Τα «μαύρα μαντάτα» που κατέφθασαν από τις Βρυξέλλες ωθούν σε συνάντηση-απόπειρα συνεννόησης τους τρεις αρχηγούς της συγκυβέρνησης, έκαστος εκ των οποίων έχει τους δικούς του πολιτικούς γρίφους, για να λύσει...
Εκ των πραγμάτων, κεντρικό πρόσωπο των ημερών, όχι μόνο των συνομιλιών των τριών ηγετών, είναι ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, και ο προβληματισμός για το αποτέλεσμα του Eurogroup.
Όχι μόνο δεν «πήρε τίποτε» ο Γιάννης Στουρνάρας στις συνεδριάσεις Eurogroup και Ecofin, όχι μόνο δεν έθεσε -όπως του καταλογίζει τώρα το ΠΑΣΟΚ- ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης, αλλά επέστρεψε στην Αθήνα με έναν επιπρόσθετο «λογαριασμό» ύψους 3 δισ. ευρώ, άμεσα... εξοφλητέο.
Η αλήθεια είναι ότι η στάση του κ. Στουρνάρα στο πρώτο του «τεστ» δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί χονδροειδής παρέκκλιση από τη «ρότα», την οποία χάραξε ο πρωθυπουργός από το τέλος Ιουνίου, με τη γνωστή επιστολή του προς τους ηγέτες που έλαβαν μέρος στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.
«Ρελάνς» Βενιζέλου εναντίον Σαμαρά, με τον Στουρνάρα....
Το ΠΑΣΟΚ όμως, το οποίο ζήτησε και τη συνάντηση των τριών αρχηγών, αποφάσισε να βγάλει τον κ. Στουρνάρα «στη σέντρα». Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποπνέει ξεκάθαρη επιθετικότητα και δυσφορία για τους χειρισμούς του υπουργού Οικονομικών. Γιατί;
Η πρώτη λογική ερμηνεία είναι ότι, στις τάξεις της κυβέρνησης των τριών κομμάτων, αρχίζει μια -πρόωρη μεν, αναπόφευκτη δε- μάχη εντυπώσεων για το ποιος θα επωμισθεί το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Με το ΠΑΣΟΚ να «σέρνει πρώτο» αυτόν το «χορό»...
Οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ, όμως, γνωρίζουν ότι υπάρχουν και ειδικότεροι λόγοι. Για να τους αντιληφθεί κανείς, θα πρέπει να εστιάσει την προσοχή του στο πολιτικό παιχνίδι που παίχτηκε με την ίδια την τοποθέτηση του Γιάννη Στουρνάρα στη θέση του υπουργείου Οικονομικών.
Πρώτα ο Βασίλης Ράπανος, κατόπιν ο Γιάννης Στουρνάρας... Δεν ήταν λίγοι όσοι εξεπλάγησαν με την «εμμονή» του Αντώνη Σαμαρά σε πρόσωπα, τα οποία είχαν ταυτιστεί με την περίοδο Σημίτη. Η εξήγηση όμως ήταν απλή...
Ο πρωθυπουργός επέλεξε τον κ. Στουρνάρα, λόγω μιας διπλής ιδιότητας του νυν υπουργού: Αφ' ενός είναι – λόγω της ιστορίας του- πρόσωπο κατάλληλο, ώστε η συλλογική συνείδηση να χρεώσει στο ΠΑΣΟΚ όσα... κοινωνικώς άγρια συμβούν εφεξής, στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Αφ' ετέρου, ο κ. Στουρνάρας δεν διατηρεί καλές σχέσεις με τον κ. Βενιζέλο. Εν ολίγοις, «με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια»...
Είναι μάλιστα «κοινό μυστικό» πως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε εκφράσει έντονη δυσφορία, όταν πληροφορήθηκε ότι ο πρωθυπουργός «έδωσε» το – τόσο νευραλγικό- υπουργείο Οικονομικών στον «τραπεζίτη του Σημίτη», κ. Στουρνάρα.
Τώρα, «βγάζοντας στη σέντρα» τον υπουργό, ο κ. Βενιζέλος κάνει «ρελάνς»... Δοκιμάζει το δικό του «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: Επιχειρεί να ακυρώσει το επικοινωνιακό «ποντάρισμα» που έκανε ο κ. Σαμαράς στο πρόσωπο του κ. Στουρνάρα και- ταυτοχρόνως- θέτει στο επίκεντρο της επικαιρότητας την (υπαρκτή ή μη, άλλο θέμα) «διαφορά» της θέσης του ΠΑΣΟΚ, ως προς το Μνημόνιο.
Το νέο πρόβλημα του Αντώνη Σαμαρά
Με τη «ρελάνς Βενιζέλου» στον απόηχο της παραίτησης Νικολόπουλου, αναπόφευκτα εντείνεται ο πολιτικός «πονοκέφαλος» του κ. Σαμαρά. O πρωθυπουργός υποχρεούται να αντιμετωπίσει και «θέμα ΠΑΣΟΚ», ακριβώς την ώρα κατά την οποία ανησυχεί μήπως η κίνηση Νικολόπουλου καταστεί προπομπός νέων ενδοκομματικών διαφοροποιήσεων.
Ήδη διαγράφεται μια σαφής τάση: Στελέχη- περισσότερο ή λιγότερο υψηλόβαθμα και προβεβλημένα- της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς δύσκολα κρύβουν την δυσφορία τους για τη «μνημονιακή γραμμή» ή... δεν την κρύβουν καθόλου.
Αν ληφθεί υπόψη ότι η Νέα Δημοκρατία ήδη πιέζεται από ένα κόμμα που φέρει το στίγμα της «αντιμνημονιακής λαϊκής Δεξιάς», τους Ανεξάρτητους Έλληνες, καθίσταται πιθανό το ενδεχόμενο να ενταθούν και να «πυκνώσουν» ανάλογες φυγόκεντρες κινήσεις, στο εσωτερικό του κόμματος.
Στη χειρότερη για τη Συγγρού περίπτωση, το κόμμα του Πάνου Καμμένου θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως «χώρος υποδοχής» στελεχών της δυσαρεστημένων, «αντιμνημονιακών» στελεχών.
Τα ενδοκομματικά σημάδια είναι ήδη έντονα: Αυτές καθ' αυτές οι απόψεις του κ. Νικολόπουλου, έτσι όπως εκφράστηκαν και «συνόδευσαν» την παραίτησή του, ελάχιστα διέφεραν από τα λόγια ενός σημαντικού στελέχους του φάσματος της λαϊκής Δεξιάς: «Αν ήταν να κάνουμε ό,τι θέλει η Τρόικα, τότε δεν θα χρειαζόταν να γίνουν εκλογές», είπε προσφάτως ο Νικήτας Κακλαμάνης.
Υπενθυμίζεται κάτι ακόμη: Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Έθνος», την άποψη ότι θα έπρεπε να τεθεί εξ αρχής στους δανειστές θέμα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου πρεσβεύουν, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Επικρατείας Δημήτρης Σταμάτης, ο Γιάννης Μουρμούρας, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λυκουρέντζος και ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης.
Πολύς... κόσμος, για να νιώθει η Συγγρού βέβαιη πως θα τα κρατά όλα, διαρκώς, υπό έλεγχο...
Εξελίξεις - «αγκάθι» και για τη ΔΗΜΑΡ
Οι εξελίξεις «στριμώχνουν» άσχημα και τον «τρίτο τη τάξει» ηγέτη της συγκυβέρνησης, τον Φώτη Κουβέλη. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση έχει ήδη προκαλέσει στο κόμμα τριγμούς, αλλά και μία «ηχηρή» αποχώρηση- αυτήν του Στέφανου Μπαγιώργου.
Τα νωπά συμβάντα απειλούν να... εξοργίσουν περισσότερο κάποιο -προφανώς όχι ασήμαντο, από αριθμητικής πλευράς- τμήμα της εκλογικής και κοινωνικής βάσης της ΔΗΜΑΡ, καθώς το κόμμα εμφανίζεται τώρα «βασιλικότερο του βασιλέως»...
«Το περιεχόμενο αυτής της προγραμματικής σύγκλισης είναι βαθύτατα προοδευτικό», είχε πει ο κ. Κουβέλης από το βήμα της Βουλής, κατά τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων. Υπό το φως των κατοπινών εξελίξεων, η φράση αυτή μάλλον ηχεί... βαριά στα αφτιά πολλών φίλων και ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ.
Ο λόγος είναι ευδιάκριτος: Η ΔΗΜΑΡ αυτοχαρακτηρίζεται ως «η αντιμνημονιακή συνιστώσα στην κυβέρνηση εθνικής ευθύνης», κατά την προσφιλή έκφραση του στελέχους της, Θόδωρου Μαργαρίτη. Έδειξε όμως πολύ πιο ικανοποιημένη για την κυβερνητική «γραμμή» από όσο δείχνει η πτέρυγα της «λαϊκής Δεξιάς» στη ΝΔ, αλλά κι από όσο δείχνει- έστω και για «επικοινωνιακούς» λόγους- το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου.
Το μισό περίπου κοινό της ΔΗΜΑΡ μάλλον δεν είναι καθόλου ευτυχισμένο για αυτό...