Τι κοινό έχουν οι τρεις της κυβέρνησης; Η απάντηση είναι εύκολη: μέχρι στιγμής τουλάχιστον, βάσει των όσων έχουν εξαγγείλει, το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι δεν έχουν κανένα κοινό σημείο σύγκλισης. Με άλλα λόγια, το μόνο που τους ενώνει είναι αυτό που τους χωρίζει.
Ως προς το μνημόνιο: και οι τρεις έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να αναδιαπραγματευτούν αποφασιστικά τους όρους του μνημονίου, χωρίς ωστόσο να έχουν ξεκαθαρίσει ποιους ακριβώς και με ποιους τρόπους. Διότι, είναι εύκολο να διατυμπανίζεις ότι δεν θα πειράξεις μισθούς και συντάξεις, με τις μεταρρυθμίσεις (λόγου χάρη, το δημόσιο) όμως τι θα γίνει; εδώ το τοπίο είναι θολό.
Ως προς τη φορολογία: ο μεν Σαμαράς έχει διατυπώσει την πρόθεσή του να μειώσει τη φορολογία για τις επιχειρήσεις, ο δε Κουβέλης στον άλλο πόλο έχει δηλώσει: «λιγότεροι φόροι από τον καθένα, περισσότεροι φόροι από τους οικονομικά ισχυρούς», ενώ ο Βενιζέλος έχει περιοριστεί στο ασαφές: «δεν θα μπουν νέοι φόροι».
Ως προς το φλέγον ζήτημα των λαθρομεταναστών: ο Σαμαράς έχει υποσχεθεί μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών, πάταξη του παραεμπορίου και κατάργηση του Νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια, εκεί όπου ο Κουβέλης ανθίσταται στην κατάργηση του νόμου Ραγκούση και με τον Βενιζέλο να τηρεί μετριοπαθή στάση, τη στιγμή που έχει εισηγηθεί τη δημιουργία κέντρων υποδοχής μεταναστών, αφού πρώτα ερωτηθούν οι πολίτες των εκάστοτε περιοχών.
Ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις: ο Σαμαράς θέλει να τις αποσυνδέσει από την ρετσινιά του «ξεπουλήματος», ο Βενιζέλος και πάλι τηρεί μία πιο μετριοπαθή στάση σε σχέση με εκείνη του Σαμαρά, ενώ για τον Κουβέλη η στάση Σαμαρά και Βενιζέλου απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις ξεπερνάει τα όρια της ανοχής του, ειδικά δε δεδομένων των σημερινών χαμηλών τιμών.
Κατόπιν τούτου, η επίλυση του μυστηρίου του τριγώνου των Βερμούδων φαντάζει απλούστερη...