«Η πολιτεία έχει αφήσει ανυπεράσπιστη την πανεπιστημιούπολη και έρμαιο των συμμοριών», τονίζουν οι καθηγητές του ΑΠΘ, σε κείμενο διαμαρτυρίας για την κατάσταση με τα ναρκωτικά.
Εως τώρα 415 καθηγητές του ΑΠΘ έχουν υπογράψει το κείμενο, με το οποίο ζητούν ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της ανομίας και της εγκληματικότητας στους χώρους του πανεπιστημίου. «Εχουμε εξαντλήσει κάθε διοικητική, οικονομική και νομική δυνατότητα, και δεν σταματούμε να καλούμε την πολιτεία να αναλάβει επιτέλους την κύρια ευθύνη που της αναλογεί, αμέσως, προτού θρηνήσουμε θύματα», αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Για το ίδιο θέμα, ο πρύτανης Περικλής Μήτκας ζήτησε τη βοήθεια του δήμου Θεσσαλονίκης. Ο κ. Μήτκας έδωσε το παρών στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου και ενημέρωσε για το πρόβλημα της διακίνησης.
«Δεν θέλουμε το πανεπιστήμιο να είναι πιάτσα εμπορίου ναρκωτικών. Δεν μας τιμά, δεν αξίζει ούτε στην πόλη. Ζητάω από τον δήμο Θεσσαλονίκης μια καταδίκη της διακίνησης των ναρκωτικών χωρίς προϋποθέσεις και μηδενική ανοχή. Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και χρόνια, αναδεικνύεται με τις φωνές των φοιτητών και δεν το κρύβουμε. Αλλά δεν μπορούμε μόνοι μας και ζητάμε βοήθεια», τόνισε ο κ. Μήτκας.
Ο πρύτανης σημείωσε ότι έχουν γίνει αρκετές συσκέψεις με την αστυνομία και την εισαγγελέα, ωστόσο «η πίεση πρέπει να είναι συνεχής και συνεπής. Πρέπει να περάσει η άποψη ότι δεν επιτρέπεται η διακίνηση των ναρκωτικών. Πρέπει να καθαρίσει ο χώρος».
Από την πλευρά του, ο Γιάννης Μπουτάρης πρότεινε συστηματική αστυνομική παρουσία και βελτίωση του φωτισμού εντός του ΑΠΘ. «Να ζητήσουμε από την αστυνομία να έχει μια συστηματική παρουσία, αν και ξέρουμε ότι είναι υποστελεχωμένη. Δεν είναι εύκολο να φύγουν οι έμποροι από το χώρο. Δεν φοβούνται. Ο μόνος τρόπος είναι η μόνιμη παρουσία των αστυνομικών», τόνισε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με το ΑΠΕ.
Το κείμενο διαμαρτυρίας που έχουν υπογράψει 415 καθηγητές του ΑΠΘ:
«Οι καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ζούμε τη θλιβερή καθημερινότητα της πανεπιστημιούπολης που λυμαίνονται οι οργανωμένοι διακινητές ναρκωτικών. Κανένας άνθρωπος δεν αγνοεί την περιπλοκότητα του κοινωνικού προβλήματος των ναρκωτικών, αλλά και κανένας σώφρων άνθρωπος δεν θα αρκούνταν σε εκθέσεις ιδεών και ευχολόγια, όταν το αίσθημα ανασφάλειας είναι δικαιολογημένα διάχυτο μέσα στο σπίτι του.
Η έλλογη κραυγή των φοιτητών μας φέτος ακούστηκε ξεκάθαρη και δυνατή όσο ποτέ! Στο κείμενό τους αρνούνται να προσαρμοστούν σε μια «νέα κανονικότητα», στην εγκατάλειψη της πανεπιστημιούπολης στις συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών. Ζητούν πίσω τον δημόσιο χώρο τους. Το αίτημά τους είναι ώριμο και επείγον. Σε λίγες μόνο ημέρες υπογράφηκε –χωρίς ανάμειξη των παρατάξεών τους– από 1.100 φοιτητές, έδωσε αφορμή για επερώτηση στη βουλή, ενώ έφερε το Α.Π.Θ. στο επίκεντρο της (αρνητικής) δημοσιότητας.
Εμείς, ως καθηγητές τους, στεκόμαστε δίπλα τους και αγωνιζόμαστε μαζί τους για τον ίδιο σκοπό: ένα ασφαλές πανεπιστήμιο, χώρο καθημερινής δημιουργίας και εκπαίδευσης. Επί χρόνια και πιεστικά ζητούμε από την πολιτεία και τα αρμόδια όργανά της να συνεργαστούν με τις αρχές διοίκησης του Πανεπιστημίου μας, ώστε να εκπονήσουν και, κυρίως, να εφαρμόσουν ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της ανομίας και της εγκληματικότητας μέσα στους χώρους του Α.Π.Θ. Έχουμε εξαντλήσει κάθε διοικητική, οικονομική και νομική δυνατότητα, και δεν σταματούμε να καλούμε την πολιτεία να αναλάβει επιτέλους την κύρια ευθύνη που της αναλογεί, αμέσως, προτού θρηνήσουμε θύματα.
Η σημερινή κατάσταση δείχνει πως τα όσα μέτρα έχουν ληφθεί για την ασφάλεια του χώρου μας δεν είναι αποτελεσματικά. Η αποτρόπαια πραγματικότητα είναι ότι μέχρι σήμερα η πολιτεία έχει αφήσει ανυπεράσπιστη την πανεπιστημιούπολη και έρμαιο των συμμοριών.
Οι ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και φοίτησης για τους καθηγητές και τους φοιτητές είναι το ελάχιστο που διεκδικούμε! Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διαδικασίας. Δεν ζητούμε τίποτε παραπάνω από την τήρηση του νόμου για τα ναρκωτικά στους χώρους εκπαίδευσης, του νόμου που η ίδια η πολιτεία έχει θεσπίσει. Δεν ζητούμε από την πολιτεία παρά να υπερασπιστεί τα αυτονόητα δικαιώματά μας».